Geachte mevrouw Baetens, Beste Veerle,

Dat een mens beter niet uitstelt wat onmiddellijk moet gebeuren, heb je me vorige week pijnlijk duidelijk gemaakt. Eigenlijk had ik je al twee maanden geleden moeten schrijven, toen je in stijlvol zwart-wit naast Matthias Schoenaerts de cover van het hippe Britse mode- en cultuurmagazine Dazed sierde. Vlaamse schermgezichten die zich aan de schaduw van de kerktoren weten te ontworstelen, lopen immers niet dik en verdienen het om extra in de verf te worden gezet. Maar ik besloot je 'op te sparen' tot de laatste brief voor de vakantie. Je leek me de perfecte 'seizoensfinale'. Hotter dan hot in binnen- en buitenland en klaar om als Flanders finest de wereld te veroveren. Meer moest dat niet zijn. Jammer genoeg deed je dat plan in duigen vallen door na een jaar in de luwte plots overal op te duiken en ben ik, eigen schuld dikke bult, verplicht je enkele weken vroeger te feliciteren met de waanzinnige vlucht die je carrière genomen heeft. En dat doe ik met alle soorten van plezier.

Je zult je ongetwijfeld herinneren dat ik je in tempore non suspecto al een gouden toekomst voorspelde. Omdat ik meteen in de gaten had dat de intrigerende nieuwkomer die tien jaar geleden musicalgewijs gestalte gaf aan Pippi Langkous en een tijdje in het kuststadje Wittekerke rondliep, niet op de wereld was gezet om een doorsneeactrice te worden, maar vroeg of laat zou ontluiken tot een sprankelende leading lady. Niet de zoveelste klassieke schoonheid of seksbom met de ideale maten. Eerder een klein, tenger en kwetsbaar vrouwtje met een niet alledaags expressief gezicht dat als geen ander meteen de aandacht wist te trekken.

"Die Veerle hééft het", zei ik destijds tegen iedereen die genadeloos de spot met me dreef omdat ik naar het verfilmde stationsromannetje Sara keek. Die legendarische telenovelle waarin je als lelijk eendje met scheve tanden en welig tierend okselhaar in bijna folkloristische klederdracht op zoek ging naar de prins op het witte paard. Goedkope romantiek uit desjiekenbak die op een bizarre manier verslavend werkte en goed genoeg werd bevonden voor je eerste Televisiester.

Ook dan heb ik nooit aan je getwijfeld en bovendien doet het altijd deugd om gelijk te krijgen. Want de sceptici van toen zijn nu je grootste fans. Helemaal overtuigd door de trashy flik Hannah Maes in Code 37. Een taai politiewijf dat - het pistool immer op scherp en de handboeien uitdagend wiegend op de kont - meer dan haar mannetje stond in de machowereld van de Gentse zedenbrigade, en tussendoor ook nog eens diende af te rekenen met een onwaarschijnlijk familiedrama. Sindsdien incontournabel geworden voor elke zichzelf respecterende regisseur. Een spijkerharde garantie op succes als onuitputtelijk reservoir van doorleefde personages die hun kracht diep vanbinnen moeten halen. De ene keer mooi, de andere keer lelijk, maar altijd overtuigend en bovendien niet vies van een streepje functioneel naakt. Ik weet nog hoe je in onderbroek werd achtergelaten door Kevin Janssens in Windkracht 10 Koksijde Rescue, als Hannah Maes onder de douche begluurd werd door krols mansvolk en als luxehoer Ann Marai op stomende wijze de brave Koen De Bouw binnendeed in Loft.

En toen moest het hartverscheurende The Broken Circle Breakdown nog komen. De onverbiddelijke tranentrekker die Vlaanderen bijna deed overstromen en je onsterfelijk maakte als de overvloedig getatoeëerde en tot de dood gekwelde Elise/Alabama. Aangrijpend verdriet. Met zoveel overgave en power gebracht dat ook de rest van de wereld het niet meer droog hield. Ik blijf het een schande vinden dat je zonder Oscar uit Hollywood moest vertrekken en aan je Hollywood-passage enkel een 'eervolle' vermelding op het lijstje van de slechtst geklede diva's overhield. Met dank aan die als 'een zwarte patattenzak' omschreven rodeloperjurk.

Dat die Amerikanen er niets van kennen, werd duidelijk aangetoond toen je wat later in Berlijn tot beste Europese actrice werd gekroond en daarmee coryfeeën als Naomi Watts en Keira Knightley het nakijken gaf. Een revanche die kon tellen en die je in één klap promoveerde tot gegeerd wild op de internationale beurs voor actrices. Celebrity tussen de celebrity's.

Al had zelfs ik nooit verwacht dat het zo'n vaart zou lopen. Eerst gecast als de bikkelharde Margaretha van Anjou in het peperdure Britse kostuumdrama The White Queen, en momenteel aan de slag als Antwerpse flik Alicia Verbeeck in de zwaar gehypete 'prestigieuze' misdaadserie The Team. Al moet het mij van het hart dat ik na twee afleveringen behoorlijk op mijn honger blijf zitten. Bloednerveus word ik van dat constante gependel tussen Kopenhagen, Berlijn en Antwerpen, en dat er zowel in het Nederlands, Deens, Duits als Engels wordt gespeurd, maakt het er niet boeiender op. Maar laat dat vooral de pret niet drukken, Veerle. Het zal ongetwijfeld aan mij liggen en voor jou zal ik trouw blijven kijken tot ik het snap. Je moet het immers maar doen: als Vlaams actriceke worden uitverkoren om aan de zijde van de grote Lars 'The Killing' Mikkelsen gruwelijke moorden te mogen onderzoeken.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Ten tijde van Code 37 zag ik toevallig hoe je in Gent dochter Billie-Louise kwam ophalen uit de crèche. Haastig trippelend en kop in kas om de blikken van herkenning te ontwijken. Zoals de helft van Vlaanderen zag ik je bezig met de fenomenale The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band en raakte andermaal diep onder de indruk van de overweldigende présence en het charisma van het pocketvrouwtje van 37 dat leerde om zich helemaal te smijten. Even overtuigend als zingende actrice dan als acterende zangeres, en duidelijk van plan om haar status van succesvol exportproduct zo lang mogelijk vast te houden.

En dat lijkt wel snor te zitten. In oktober zingend op het podium van de iconische Parijse l'Olympia en op het witte doek te bewonderen in de Franse komedie Des nouvelles de la planète Mars als een veganistische dierenactiviste met psychologische problemen. Volgend jaar het ex-lief van Kevin Janssens in D'Ardennen en binnenkort eindelijk nog eens op de vaderlandse buis te zien als jonge vrouw met geheugenverlies in Tabula rasa, de op een linke manier door de VRT van VTM 'gekaapte' psychologische fictieserie die je samen met Clan-bedenkster Malin-Sarah Gozin ook nog eens zelf hebt geschreven.

Het gaat oerend hard, Veerle. Misschien wel te hard. Probeer daarom tussen al die alter ego's met een hoek af regelmatig eens hoofd en agenda leeg te maken, zodat je af en toe ook eens gewoon jezelf kunt zijn. Ik wens je nog veel spraakmakende rollen toe en weet wel zeker dat die Oscar er vroeg of laat toch komt. Zoek alvast een treffelijke jurk uit en geniet, voor je echt in een Hollywood-diva verandert, als Vlaams boerinneke volop van dochter, man, tuin en leven.

Met hartelijke groeten,

Je vriend Jules