Bushokjes

Gelukzakken, denk ik wanneer de bus aan de overkant van de steenweg met luie schokken halthoudt en de pendelaars instappen. Het leeggelopen bushokje heeft zijn taak weer volbracht: reizigers beschutting geven, of hen minstens doen geloven dat hun smartphone veilig is bij onguur weer.

Dat is dan ook meteen de enige taak van het gelig bruine glazen hok, wiens nietszeggende kleur en staatsbaanomkadering mijn meelij opwekken. Voor zijn schoon- en gezelligheid gaat een mens er alleszins niet zitten. Zo snel mogelijk wegwezen, ja. Best triest voor een bouwsel met zo'n nobele functie.

Het kan nochtans anders. Zoals in het Tirolerdorp Vorarlberg waar, naast de bergen, de bushokjes de show stelen. Echte kunstwerken, getekend door toparchitecten als Sou Fujimoto en De Vylder Vinck Taillieu. Ik zou er met plezier wachten. Omdat het er zo mooi is, niet eens om de bus te nemen... En comfortabel, en dat uitzicht en ZOEEEEEEF. F*ck, dat was míjn bus. Mijn hoofd zat zo in Tirol, dat ik hem miste. Nóg een halfuur wachten. Op die steenweg, waar geen berg te bespeuren valt.

Natalie Helsen, coördinator De Morgen Magazine