DANCEPUNK > LCD Soundsystem niet verpletterend in de Ancienne Belgique
Later deze maand verschijnt met This Is Happening de nieuwe, derde plaat van LCD Soundsystem, en meteen de laatste. Voor de New Yorkse groep zichzelf ontbindt staat er evenwel nog een uitgebreide afscheidstournee op het programma die onder meer halt houdt op Rock Werchter. Woensdagavond stond LCD, voor de gelegenheid uitgebreid tot zevenspan, ook al in een broeierige Ancienne Belgique.
De bezieler van de groep, James Murphy, geldt als een van de belangrijkste figuren uit de New Yorkse underground. Hij is de drijvende kracht achter het dancepunklabel DFA maar verwierf daarnaast ook naam als dj, producer en sinds kort ook als soundtrackcomponist. Het bekendst blijft hij evenwel als aanvoerder van LCD Soundsystem, een gezelschap waar hij zijn voorliefde voor de new wave, disco en electro uit de vroege jaren tachtig mee kan botvieren. Als de groep in vorm is leidt dat vaak tot stomende concerten waar de hypnotiserende grooves op een zodanig volume door de oren worden gepompt dat je inwendige huishouding er helemaal door van slag raakt.
Dat hoort ook zo bij muziek die tot doel heeft je in beweging te krijgen, maar in de Ancienne Belgique kwamen de ritmes een stuk stiller uit de luidsprekers gevallen, waardoor ze meteen ook lang niet zo dwingend aanvoelden. Daardoor mistte de muziek zeker in de eerste helft van de set de noodzakelijke slagkracht om echt een verpletterende indruk na te laten. Eigenlijk hoorde je de stem van Murphy duidelijker dan de muziek die erbij hoorde, en zelfs de meest rabiate fan zal toegeven dat hij niet meteen een charismatisch zanger is. Het verklaarde wellicht waarom de roerganger van de groep halverwege de set een muntstuk naar het hoofd kreeg geslingerd, en Murphy de dader aanmaande om het podium op te klauteren zodat hij hem op z’n muil kon slaan.
Toeval of niet: na dat incident kwam het optreden in een stroomversnelling terecht. ‘Tribulations’ was zwart en zweterig, de hypnotiserende percussie van ‘Movement’ hield de vaart erin en met het aanstekelijke ‘Yeah’ bereikte de AB toch nog het kookpunt. De bisronde werd met het onverwoestbare ‘Losing My Edge’ bewust beknopt gehouden. Honger is de beste saus, en de set van LCD was weliswaar oké, maar lang niet zo verbluffend dan je had mogen hopen. Op naar Werchter dus. Een groep die de moed heeft om op een hoogte punt te stoppen verdient namelijk een mooi einde.