'Onmacht knaagt ook aan mij'

Eergisteren stond juf Els, een leerkracht van de school van mijn kinderen, in deze krant. Ze legde uit waarom ze ging betogen. Toevallig had mijn dochter me net verteld dat de juf niet op school was. Met de existentiële verwondering van Zielens in haar vraag: 'Papa, waarom staken zij?'

Beste François, de onmacht die je beschrijft kan ik heel goed begrijpen. Ze knaagt ook aan mij. Politici en vakbonden kruipen als beren vaker op dan rond de tafel. De media smullen en werpen broodjes in de ring. En de mensen? Die staan erbij en kijken ernaar. Dat kan niet de bedoeling zijn.

We zitten in een bijzondere situatie, van grote hervormingen en maatschappelijke veranderingen. Dat maakt ons onrustig. En zorgt voor veel lawaai. Want velen zijn overtuigd van hun idealen. Jij denkt dat die beren daarbij vooral hun eigen broodjes smeren. Maar daar ben ik het niet mee eens.

Ik ben lid van een regeringspartij. Met dromen voor deze samenleving. Aan mijn dochter legde ik uit dat mensen staken door onze hervormingen. Maar dat die echt nodig zijn. Om ouders zonder werk aan een job te helpen. Om de scholen kosteloos te houden. Opdat later ook iemand haar pensioen zal kunnen betalen.

Sommigen hebben het moeilijk om bij te dragen tot die hervormingen. Het kostbare stakingswapen wordt daarbij gretig ingezet. In de eerste plaats tegen de machtelozen. Mensen die opgesloten zitten in de gevangenis, reizigers op weg naar hun werk of examen. Ook ik kan dat moeilijk begrijpen.

François, jij denkt dat niemand jou nog vertegenwoordigt. Als dat gevoel blijft plakken, hebben we collectief gefaald. Want de legitimering van zowel de regering als de vakbonden, die rust bij de bevolking. De hervormingen, en alle discussies daarrond, zijn er voor hen. Onverschilligheid is nog dodelijker voor het debat dan woede. Ik hoop dat wanneer de rust terugkeert, ook het begrip volgt. En nog meer de dialoog en het overleg om samen de toekomst in handen te nemen.

Jij sluit pessimistisch af, ik ben hoopvol na je brief. Hij betekent dat ook de zwijgende meerderheid zich toch laat horen. Ik sluit af met een oproep, een die ik 's avonds ook aan mijn kinderen doe: 'En nu samen aan tafel!'