Een knettergek allegaartje
Luc Besson waagt zich aan de verfilming van de Franse stripreeks Valerian met een ongezien groot budget. Dat levert een visueel verbluffende film op, maar wel een met een flets scenario.
Eerst even een misverstand uit de wereld helpen: Valerian and the City of a Thousand Planets is geen Star Wars. Natuurlijk is de link snel gelegd: de Fransen zeggen al lang dat George Lucas iets te vaak leentjebuur speelde met de stripreeks. Maar de omgekeerde redenering - alsof elk ruimtetuig de Millennium Falcon is - hebben wij niet zo ervaren.
Valerian opent met een straffe proloog op de tonen van David Bowies 'Space Oddity'. Het is een montage van handdrukken in de ruimte: van de historische eerste uit 1975 tot 2740, het jaar waarin de film zich afspeelt. Ergens vanaf het jaar 2150 zijn het niet enkel mensen die elkaar buitenaards ontmoeten, maar een mix van mens en alien. En dat telkens met een handdruk, of een gebaar dat dan in de mode is.
Die proloog schetst de fictieve tijdgeest. In 2740 leven wezens van diverse pluimage blijkbaar vreedzaam samen op de uitdijende metropool Alpha. Alleen krijgt die te maken met een ondoordringbare, duistere kracht, en het zijn de intergalactische agenten Valerian (Dane DeHaan) en Laureline (Cara Delevingne) die de boel moeten redden.
Valerian is in de eerste plaats een lust voor het oog. We hadden ook niet minder verwacht van regisseur Luc Besson, wiens eerdere scifi-avontuur The Fifth Element (1997) ons tienerhart sneller deed kloppen. Besson kan een verhaal visueel vertellen, maar bij momenten doet hij dat te overdadig. Natuurlijk mag het in-your-face en knotsgek zijn. Maar niet non-stop.
Daarnaast zijn de dialogen maar flets uitgewerkt, alsof de Franse cineast de stripverhalen eigenhandig naar het Engels heeft vertaald. Dat doet geen afbreuk aan het verhaal, maar het maakt van de film geen meesterwerk. Ook de casting is wat vreemd. Het jonge agentenduo is aangenaam om naar te kijken, maar ze leveren geen Oscar-prestatie. Jazzgod Herbie Hancock maakt een onnodige - maar geslaagde - cameo als minister van Defensie. En dan is er Rihanna als een burleske alien. Zij danst, en had het beter daarbij gelaten.
Duurste Franse film
Valerian is de duurste film in de geschiedenisvan de Franse film, goed voor een prijskaartje van 197 miljoen euro. En het lijkt alsof Besson geen keuzes kon maken, dus maar alles tegelijk deed. Maar misschien had hij beter een fractie minder uitgegeven aan visuals (en Rihanna), om het te investeren in een beter script. Want Valerian had alles in zich om een mijlpaal in de sciencefiction te worden. Nu is het vooral een knettergek allegaartje.