Pitt als halvegare generaal
Netflix, Brad en Pitt: ingrediënten voor succes, zou u denken. Dat valt wat tegen. War Machine draait om generaal Glen McMahon (Brad Pitt) die naar Afghanistan wordt gestuurd om daar de oorlog te beëindigen. Het is een rare mix tussen realiteit en parodie.
Met zijn afgebleekte, strak in de plooi liggende haar en zijn stuurse voorkomen lijkt hij een generaal die de regels wel streng volgt. Maar zijn grijnzende, vaak sociaal onwenselijke communicatie doet tegelijk iets anders vermoeden. Dat op twee benen hinken, doet Pitt met verve. Hij maakt van McMahon een ondoordringbaar, wispelturig personage. Iemand die onvoorwaardelijk gelooft in de idealen van de VS en zich niet inhoudt dat ook te uiten. "We're gonna free the shit out of you", dixit de poster-ondertitel.
Maar het besef dat deze film is gebaseerd op het boekThe Operators van journalist Michael Hastings, maakt het allemaal een beetje raar. De contouren van de echte Stanley McChrystal zijn dan wel een duidelijk startpunt bij het creëren van McMahon. De man raakte al snel zelf verwikkeld in conflict, vooral met Amerikaanse bureaucraten en later ook Obama, waardoor hij moest opkrassen.
Toch doet men de generaal geen eer aan met het verzonnen absurdisme waarmee hij hier wordt neergezet. Waarom kreeg McChrystal wel een andere naam en de Afghaanse president Hamid Karzai (Ben Kingsley) bijvoorbeeld niet? Nochtans wordt ook hij erg karikaturaal gespeeld.
Geen scherpe satire
Die spreidstand is dus niet meer dan een ongelukkige keuze van regisseur-scenarist David Michôd (Animal Kingdom, The Rover). Behalve een halfslachtig fictief/non-fictief hoofdpersonage vindt hij geen evenwicht tussen realiteit en parodie. Want ook de frustratie en uitzichtloosheid van de situatie zijn sterk aanwezig, met af en toe een rauwe actiescène. Michôd probeert met die mishmash schatplichtig te zijn aan films als Dr. Strangelove of M*A*S*H. Mooie referenties van films die op een satirische manier de zin en onzin van oorlog proberen te vatten. Maar hier is die poging tevergeefs.
Bij scherpe satire kunt u uiteindelijk wel inschatten wat de maker u wilde bijbrengen. War Machine laat alles in het midden. Moeten we de Amerikaanse oorlog in het Midden-Oosten absurd of noodzakelijk vinden? En wat met McMahon/McChrystal? Deze film maakt van hem een halvegare. Net daarom blijven diens doen en laten ook twee uur lang interessant. Maar verdient hij onze lof, of toch vooral ons medelijden? Michôd, noch Pitt, zullen het ons zeggen.
Vanaf 25/5 op Netflix