'Ik kwam mijn ouders eens tegen toen ik een hotel verliet. 'Kind, wat heb je een mooie jurk aan', zeiden ze'

De halve maatschappij keurt het af, en van een keurige, blonde psychologiestudente als ik verwachtte niemand het. Dat maakte het nog leuker. Na de eerste keer liep ik over straat en dacht: nu ziet iedereen aan me dat ik betaald ben voor seks. Ik voelde geen schaamte, maar trots, een beetje alsof ik ontmaagd was. Alsof ik ineens volwassen was geworden en een nieuwe wereld was binnengetreden. Dat is nu acht jaar geleden. Die eerste keer was met een vaste klant van de club die altijd gebeld wilde worden als er nieuwe meisjes waren. Hij vroeg me een blinddoek om te doen, maar ik spiekte er onderdoor en zag een vriendelijke, wat bedeesde man. Daarna wilde hij dat ik hem aftrok, wat ik saai vond maar oké. Hij pushte me geen moment om dingen te doen die ik niet wilde, dat is me trouwens later ook bijna niet overkomen.

"Over de verhouding tussen de klant en de sekswerker bestaan vooral clichébeelden: grove mannen die sekswerkers zouden gebruiken voor hun eigen gerief. Maar waarom zou zo'n man erop uit zijn mij pijn te doen, mij te beledigen? Ook al betaalt hij ervoor, het blijft intiem, het blijft seks die je met zijn tweeën doet en dat is alleen maar leuker als je het allebei naar je zin hebt.

"Of het echt klikt tussen een klant en mij heeft dan ook altijd met persoonlijkheid te maken, nooit met zijn uiterlijk. Echt cool is het wanneer ik merk dat een man het mij naar de zin probeert te maken. Iemand die mij vraagt wat ik wil. Ik heb duizend keer liever die ietwat eenzame vriendelijke man van de eerste keer dan een superknappe man die alleen met zichzelf bezig is en bijvoorbeeld net te hard slaat.

"Overigens denk ik dat ik met mijn specialisme, bdsm, in het voordeel ben. Seks maakt daar slechts een onderdeel van uit. En het past me, want ook privé heb ik een voorkeur voor bdsm. Ik ben dus niet ineens een totaal andere vrouw als ik werk. Hooguit een nog vrolijkere en geilere versie van mezelf, want daar betaalt hij voor. Al doe ik het niet voor het geld alleen, ik heb er altijd andere inkomsten naast gehad. In zo'n club verdien je sowieso geen kapitalen. Van de 200 euro per uur kregen wij er 60 of 70. En hoewel ik tegenwoordig zonder tussenkomst van clubs werk, doe ik sekswerk nog altijd vooral uit nieuwsgierigheid. Een deel van mijn plezier is gespeeld, maar een wezenlijk deel is echt.

"Nu ik inmiddels ben afgestudeerd en aan de universiteit werk, doe ik het nog maar een paar keer per maand. Ik hoef niet een tweede keer af te spreken met een man als ik er geen zin in heb, alleen omdat ik de huur moet betalen. En sinds een tijdje heb ik een geweldige vriend, dus als ik moet kiezen tussen een avondje werken en hem, wordt het al snel hem. Maar niet omdat hij moeite heeft met mijn werk of jaloers is, en niet omdat ik het onethisch zou vinden of zo om met een man voor geld te vrijen als ik thuis een vriend heb. Met geen van de gebruikelijke bezwaren tegen dit werk heb ik enige affiniteit. Zo weet ik bijvoorbeeld al sinds heel jong dat ik polyamoreus ben. Zonder ooit van die term te hebben gehoord, zei ik al op mijn zestiende tegen mijn eerste vriendje: 'Als je vanavond op dat feestje zin hebt om met een ander meisje te zoenen, ga je gang hoor.' Ook mijn vriend is polyamoreus. Dat is een zegen; hij vindt mijn werk oprecht prima. Zelf heeft hij er ook soms vriendinnen naast. Het mooie is: door het lef te hebben al vanaf het begin van mijn seksuele bewustwording de logica van bestaande conventies als monogamie en vooroordelen tegen sekswerk naast me neer te leggen, heb ik mij nu, op mijn dertigste, mijn eigen gerieflijke maatpak van de liefde kunnen aanmeten. Ik heb ervoor moeten knokken, maar ben nu volkomen gelukkig en ontspannen.

"Jammer eigenlijk dat ik bijna niemand kan vertellen over wat ik doe. Op de universiteit denken ze, geloof ik, dat ik een ontzettend brave muts ben, want als iemand me wel eens vraagt wat ik in het weekend gedaan heb, zeg ik: 'Oh, gewoon een beetje rondgehangen met vrienden.' Ook al omdat ik niet chantabel wil zijn, vertel ik, buiten mijn eigen vriendenkring, niemand iets. Laatst zei een collega van de universiteit: 'Ik zag je vorige week in het station.' En ik dacht shit, ik liep daar gearmd met een klant. En mijn ouders ben ik eens tegengekomen net op het moment dat ik een hotel verliet. 'Kind, wat heb jij een mooie jurk aan', zeiden ze, en ze geloofden goddank mijn snelle smoes dat ik daarbinnen een conferentie had. Nee, ook zij vermoeden niks. Ze zouden zich maar onnodig zorgen maken over de risico's in dit vak. En natuurlijk zijn die er, ik laat me vastbinden door mannen die ik niet ken, maar risico's heb je met een blind date ook. Het selecteren van mijn klanten begint al voor de eerste afspraak, tijdens het mailen. Ik merk meteen welke mannen met één hand op het toetsenbord zitten en met de andere hand op een andere plek. Mannen die geen interpunctie gebruiken bijvoorbeeld, en geen hoofdletters, antwoord ik niet eens.

"Het is een vak: iemand een leuke avond bezorgen en tegelijk jezelf niet kwijtraken en erover waken dat je de leiding behoudt. Overgave en inleven tegelijk. Dat kan ik. En als ik aan het einde van de avond naar huis ga, denk ik: wauw, dat iemand er 200 euro per uur voor over heeft om met mij te kunnen zijn. Ongelooflijk. Na acht jaar ben ik nog altijd trots op wat ik doe. Energie kost het me nauwelijks meer, alleen tijd."