Hilarisch wraakdrama, pure perfectie
Zelden jongleerde iemand zo zelfverzekerd met tragedie en komedie als Martin McDonagh. Zijn nieuwste film is een hilarisch feest van scherpe dialogen dat je raakt én aan het denken zet.
THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI
genre: tragikomedie
van: martin mcdonagh
met: frances mcdormand, sam rockwell, woody harrelson, lucas hedges
duur: 115 minuten
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri verwijst naar de drie enorme reclamepanelen die Mildred Hayes (Frances McDormand) heeft afgehuurd om aandacht te vragen voor de onopgeloste moord op haar dochter. Op een bloedrode achtergrond schreeuwen zwarte letters: "Verkracht terwijl ze stierf/ Nog steeds niemand opgepakt?/ Hoe kan dat, chief Willoughby?"
Het is zowat de enige keer dat Mildred haar wanhoop 'uitschreeuwt', want tijdens de rest van de film houdt ze zich ijzig kalm. Frances McDormand, minstens even onvergetelijk als in Fargo, speelt haar als een emotioneel verwoeste vrouw die niets meer te verliezen heeft. En dus ook niet bang is om de autoritaire politie van haar kleine stadje openlijk uit te dagen, en zo de hele gemeenschap tegen zich in het harnas te jagen.
Hoe iedereen samenwerkt om haar de mond te snoeren, het doet onvermijdelijk aan het #metoo-debat denken. Maar Mildred laat zich niet intimideren, en vecht indien nodig terug met een welgemikte trap in het kruis. Ze is John Wayne en The Bride uit Kill Billineen - maar dan met een vlijmscherpe tong in plaats van een zwaard.
Mildreds dialogen - vaak zijn het eerder monologen - zijn pure perfectie. Vaak heb je zin om recht te veren en te applaudisseren: voor McDormand én voor schrijver McDonagh. De toon gaat van tragisch naar dolkomisch, en van teder naar brutaal. Soms bijzonder abrupt, waardoor je na een pakkende scène met politiechef Woody Harrelson meteen weer tussen je tranen door moet schaterlachen om Sam Rockwell, zijn trouwe maar oliedomme hulpje.
Rockwells personage Dixon komt gaandeweg centraal te staan in het verhaal. Toegegeven, zijn transformatie van racistische geweldenaar tot, euh, iets minder verwerpelijks, voelt een tikje gemaakt. Dat je er toch helemaal in meegaat, is te danken aan Rockwells verrassende invulling van het personage: in zijn ogen schemert iets goeds door.
Thematisch borduurt McDonagh voort op In Bruges: hoop, en de mogelijkheid tot vergiffenis en verandering. Sommigen vinden het aanstootgevend dat McDonagh de kijker vraagt om sympathie op te brengen voor een diep racistisch personage als Dixon. Die mensen hebben niets van deze film begrepen.