'Pak hem, die vijfde kassei'

Mol, 10 uur. Trosjes mensen houden de wacht aan de inkom van Hotel Corbie in hartje Mol, waar Boonen en zijn ploegmaats de nacht hebben doorgebracht. Buiten trekt het leven van een wielerploeg zich op gang. Ex-renners Jean-Marie Wampers en Jo Planckaert maken de vipbusjes van QuickStep Floors vertrekkensklaar. "Wat een drukte en nervositeit hier", zegt Wampers. Dat het toch wel raar zal doen, merkt de ex-winnaar van Parijs-Roubaix (1989) op. "Alsof ze je een arm afzagen, herinner ik me mijn eigen afscheid. 's Anderendaags sta je op en vraag je je af: en wat nu? Hoe mooi zou het niet zijn mocht hij zondag nog één keer kunnen winnen in de hel. Tom heeft maar één tegenstander: tegenslag."

Op het podium op het Molse Rondplein warmt speaker René Vermeiren de massa op. "Wie gaat hier winnen vandaag? Tom Booooneueueuh!" De sfeer zit er meteen dik in. Intussen zijn de mecaniciens van het team druk in de weer. Ook ploegleider Wilfried Peeters duikt op. "Hoe het met Tom is? Uitstekend, niet té zenuwachtig, heb ik de indruk. Met mij gaat het iets minder. (grijnst) Het was nogal laat gisteravond. We zijn met de volledige ploeg gaan eten, hier om de hoek. Dertig man, Flanders Classics-baas Wouter Vandenhaute incluis, zat daar binnen. Ambiance!"

Aanbeden als een rockster

Gejuich! Handgeklap! Daar is hij! Boonen komt rustig het hotel buitengewandeld. De fans storten zich op hun grote wielermessias als bijen op stroop. Die neemt uitgebreid zijn tijd voor handtekeningen en selfies. Ploegdokter Yvan Vanmol kijkt toe in een klassevol en stijlrijk blauw maatpak. Zo mooi uitgedost, merken we op. "Moet, hé", klinkt het. "Ik heb respect voor monumenten." Dat de Scheldeprijs toch geen monument is, plagen we. "Neen, maar Tom Boonen is dat wel!" Boonen zwemt zich een weg in de mensenzee en glijdt naast Dieter Lefevere, zoon van teammanager Patrick, in de wagen. Op naar de ploegbus, vijfhonderd meter verderop geparkeerd naast - jawel - dierenspeciaalzaak Tom & Co. "Puur toeval", lacht Peeters.

Onder luid applaus overbrugt Boonen de korte afstand tussen wagen en ploegbus. Als een rockster wordt hij aanbeden en bepoteld. Boonen-maskers zijn zichtbaar in trek. De Molse audiëntie is er een 'van alle slag'. Mama's en papa's met kinderen op de arm, wielertoeristen in QuickStep-trui. Tieners in tricolore of regenboogkleuren. Grijzende ouden van dagen. En zowaar ook een of andere dorpsnar. "Pak hem zondag hé, Tom, die vijfde!" Voor de RTBF-camera, in oer-Kempisch: "Die vliegt over de kesseje, menier!" Hoog tijd om de deuren te sluiten, voor de traditionele teambriefing. Maar niet vóór Lore en de meisjestweeling Valentine en Jacqueline nog even de bus zijn opgewipt.

QuickStep sluit de teampresentatie af op het Rondplein, dat intussen helemaal is volgelopen. Onder politiebegeleiding fietst Boonen van de teambus naar het podium. Ook op dit pad blijft van alles aan zijn veren kleven. "Druk", vindt hij het. "En dat in een fase van het voorjaar waarin ik toch wat de rust moet proberen te bewaren. Want zondag wacht de mooiste koers van het seizoen. Dat maakt het een beetje dubbel."

Ploegmaat Kittel wint

"Dames en heren ... Tom Booneeeen!", verwelkomt Michel Wuyts hem. Mol gaat uit de bol. 'Ziet den Tom. Hij loat ze boewene (bonen, JDK) frette', schreeuwt een spandoek. Van het Schotens organisatiecomité ontvangt hij een uit goud en briljant vervaardigde pin. Mols burgervader Paul Rotthier reikt bloemen aan. "Dank, Tom, voor het plezier dat je de mensen in Mol en ver daarbuiten hebt geschonken. En voor de volksfiguur die je bent gebleven. Ik heb trouwens slecht nieuws voor je: iedereen hier gaat ermee akkoord om de Scheldeprijs in 2018 opnieuw in Mol te laten starten. Op één uitdrukkelijke voorwaarde: je moet nog een keer meerijden." Aan de rand van het podium kijkt Peter Sagan geamuseerd toe. "Nice, huh."

Onder "een ovatie die ze tot in Schoten moeten horen", nemen Boonen en zijn ploegmaats plaats op de eerste rij van het peloton. 'Vava' Raymond geeft voor de gelegenheid het startschot. "Mijn trouwste supporter", noemt Tom hem. "Hij is er al bij van kindsbeen af. Een mooi moment voor hem."

De eerste 45 kilometer van de 105de Scheldeprijs zijn een 'rondje-Boonen'. "Over de wegen waarop ik sinds mijn zesde haast elke dag heb getraind. Uniek én emotioneel." Passeren onder meer de revue: zijn geboortehuis, het vroegere café en huidige verzorgingstehuis van zijn grootouders, zijn eigen woonst en die van broer Sven en mama Agnes en papa André, de Balense kleuterschool 't Graantje, basisschool De Puzzel en het Technisch Instituut Sint-Paulus (waar hij automechanica studeerde) en het Zilvermeer in Mol, waar op 29 april zijn afscheidscriterium plaatsvindt. "Allemaal komen, hé, het wordt tof."

Loyauteit is heilig voor Boonen en dus vervult hij zijn sportieve plicht tot de laatste pedaalstoot. In de finale werkt hij zich uit de naad voor kopman Marcel Kittel. Tot 2 kilometer van de finish. Dan laat Boonen zich veiligheidshalve uitzakken. Kittel wint voor de vijfde keer in zes jaar de spurt op de Churchilllaan. De twee vallen elkaar gelukzalig in de armen. "Thanks, Tom", roept de Duitser. "You're welcome. Good job, man!", krijgt hij terug.

Boonen heeft het over "een speciale dag." Waarbij het verdomd moeilijk concentreren was op de koers, geeft hij toe. Daarom: geen plichtplegingen meer na afloop. Geen acte de présence of huldiging op het podium van de Schotense Markt. "Bewust", zegt Peeters. "Daar hebben we op voorhand duidelijke afspraken over gemaakt. Nu moet de rust in zijn hoofd terugkeren en focust hij op Parijs-Roubaix. Nog een allerlaatste keer."