Wat meer respect voor werkzoekenden, a.u.b.

De N-VA wil de werkloosheidsuitkering beperken in de tijd (DM 10/1). Want ja, al die werkzoekenden zijn allemaal profiteurs. Uiteraard. Lekker in de hangmat met een paar honderd euro per maand. Werk zoeken? Ja, natuurlijk, maar voor wie houden ze ons?

De eisen voor werkzoekenden op websites van arbeidsdienst VDAB en consorten zijn indrukwekkend. Want als we even filteren en de tijdelijke en/of interimcontracten weghalen en vervolgens een werkplaats op minder dan 100 kilometer van de woonplaats aanvinken, zitten er zeker wel straffe vacatures tussen. Je moet dan wel:

- Veel werkervaring hebben

- Bereid zijn om te werken op weekdagen, weekends, feestdagen en als het eventjes kan op je eigen begrafenis

- Vloeiend meertalig zijn

- Liefst drietal universitaire diploma's kunnen voorleggen, inclusief brevet aan de Zweinstein-academie

Bon, ze menen dat dus? Als je dan toch al eens wordt uitgenodigd voor een sollicitatieprocedure, moet je wel een hele reeks testen, proeven en taken afwerken voor de betrokken organisatie. Helaas, daar aangekomen, zul je honderd andere kandidaten zien die net zo hopeloos op zoek zijn naar werk.

Ratrace of interimcarrière

De rest van je leven met interimcontracten werken, dan maar. Lekker opgebeld worden een dag van tevoren, niet weten of je morgen al dan niet moet werken. Buiten de grote hoeveelheid werkzoekenden is er nu sprake van een generatie mensen die wél werkt, maar in precaire werksystemen gestopt wordt. Hetzij via interim, hetzij via minijobs of flexi-jobs. Deze werksystemen leiden ertoe dat mensen baden in onzekerheid. Zij horen stand-by te staan en moeten het vaak doen met dag- of weekcontracten, zonder uitzicht op een vast contract.

Deze werkonzekerheid laat mensen haast niet toe om hun beklag te doen, uit schrik om ook hier hun job te verliezen. Bovendien wordt er een sfeer gecreëerd op de werkvloer waar mensen elkaar kapot concurreren: "Als ik de job niet doe onder die voorwaarden, vinden ze wel iemand anders die hem wel zal doen", hoor ik vaak. En die 'andere' is zo bang om zonder werk te vallen, ook als dit precair is, dat hij of zij tot het uiterste gaat.

Er is dus weinig alternatief op de arbeidsmarkt. Of je doet mee aan de ratcace waar kandidaten het moeten opnemen tegen honderden anderen, met veel afwijzingen in het vooruitzicht, of je gaat een interimcarrière tegemoet. Er zou best wat meer respect mogen zijn voor de werkzoekende. Doe het ze maar eens na: afgewezen worden door vele werkgevers, de ene na de andere interimjob aan elkaar rijgen in onzekerheid en scheef bekeken worden in de maatschappij. Ondertussen moeten ze ook nog eens het hoofd (financieel) boven water proberen te houden.

Totale uitsluiting dreigt

Werkzoekenden willen ze nu dus 'activeren'. Activeren is eigenlijk subtiel zeggen dat langdurig werklozen passief en lui zijn, ook al zijn er nog altijd meer werkzoekenden dan dat er beschikbare jobs zijn. Eind december 2017 telde Vlaanderen 202.766 niet-werkende werkzoekenden (NWWZ) tegenover 17.671 vacatures (rechtstreeks aan VDAB gemeld in het normaal economisch circuit zonder uitzendopdrachten) plus nog eens 58.499 uitzendjobs, een stijging van precaire jobs met 6,7 procent tegenover december 2016.

Een definitieve schorsing? Dat is een ramp. Je kunt niet zonder geld of inkomsten, want vergis je niet: de uitkeringen uiteindelijk beperken wil zeggen dat er straks meer mensen zullen aankloppen bij het OCMW en niet iedereen zal een leefloon ontvangen, wat een totale uitsluiting zal betekenen voor veel mensen.

Benieuwd hoe men vervolgens 'de profiteurs' wil activeren, die tussen de mazen van het sociaal net zullen vallen.