Geachte heer Rogiers, Beste Kürt,

"Die zou het mij geen twee keer moeten vragen", hoorde ik de Antwerpse Amanda zuchten, toen je samen met een roedel schlagerzangers haar Hasseltse pop-uprestaurant met een bezoek vereerde. Het meisje wist prompt niet meer van welke parochie ze was. Ze liep vervaarlijk rood aan, brabbelde enkele onsamenhangende zinnen en probeerde tevergeefs de enthousiast fladderende vlinders in haar buik onder controle te houden.

Omdat ik toch even niets anders te doen had, monsterde ik het illustere gezelschap op zoek naar het voorwerp van haar verlangen. Bart Kaëll en polonaisekoning Christoff vielen om evidente redenen af en dus achtte ik de kans groot dat het Davy 'Romeo' Gilles moest zijn die haar hormonenhuishouding in de war stuurde. Maar ze keurde hem geen blik waardig en staarde gebiologeerd naar een grijzende adonis die op de hoek van de lange tafel uitgebreid haar specialiteiten degusteerde. "Wat is die Kürt toch een mooie man", vertrouwde ze verrukt de camera toe.

Dat triviale tafereeltje wierp me onverbiddelijk terug naar een onzalige periode waarin ik op de kamer van mijn dochter dagelijks met je afgetrainde lijf werd geconfronteerd. Je hing er, enkel gehuld in strakke onderbroek, postergewijs aan de muur als de perfecte vertegenwoordiger van de mannelijke soort. De vleesgeworden bakvissendroom die me in al zijn glorie of toch bijna met een venijnig lachje fijntjes op de eigen onvolkomenheden wees en duidelijk maakte dat niet ik, maar híj de baas in huis was. Tot de dochter eindelijk haar verleden op schandelijke wijze verloochende en ik je met een sadistisch genoegen mocht verfrommelen en, op weg naar de prullenbak, nog eens extra in de papieren edele delen kneep. Zelden heeft iets meer deugd gedaan dan die symbolische begrafenis van 'de ideale man'.

Gelukkig heelt de tijd vele wonden en maakte mijn afkeer plaats voor een vreemd soort van bewondering. Want je bent een blijvertje, Kürt. In twee decennia naadloos verpopt van kwajongensachtige playboy tot alfamannetje op leeftijd. De tijdloze homo universalis die het eerder van looks dan van talent moet hebben.

Maar dat is geen schande. Wel integendeel. Het moet immers niet gemakkelijk zijn om het als middelmatig acteur en presentator tot een Vlaamse superster hors catégorie te schoppen. Mijn respect is dan ook immens voor het religieus bewogen jongetje uit Zele dat er ooit van droomde om paus te worden, maar onderweg zijn roeping verloor om uit te groeien tot een niet kapot te krijgen mediafenomeen dat er steeds weer in slaagt zichzelf te overleven. Een bijna pijnlijk goedgemutste peer die als de ongekroonde koning van de televisionele oppervlakkigheid zelfs ondingen als Valkuil en De grote sprong in kijkcijferkanonnen kan veranderen.

Toen mijn kind nog met je dweepte, werd ik vaker dan me lief was gedwongen om het reilen en zeilen in het bordkartonnen kuststadje Wittekerke te volgen. Een oord van verderf waar moord, verkrachting en overspel hoogtij vierden en jij furore maakte als de enerverende rebel without a cause Jos Sneyers.

Ik weet nog dat ik je toen schamper een 'acterende gelukzoeker' noemde die nooit het niveau van het amateurtoneel zou ontstijgen en snel weer in de anonimiteit zou verdwijnen. Een monumentale blunder, gestuurd door de ongelijke strijd tegen een Mister Perfect die - some guys have all the luck - niet enkel in de serie alle vrouwen 'binnendeed', maar ook daarbuiten menig meisjeshart deed overslaan.

Sindsdien heb ik met ongeloof, bewondering en welwillende aandacht je indrukwekkende mediaparcours gevolgd. Moeilijk was dat niet, want ik kwam je altijd en overal tegen als le chouchou de ces dames.

Zo was ik er getuige van hoe je in het onnozele Nederlandse Costa! halfnaakt rondhing als de gebruinde propper Tommy en uitgroeide tot een grensoverschrijdend sekssymbool. Ik volgde hoe je in de medische soap Spoed aan de slag ging als sexy urgentiearts en moet een van de weinige kijkers zijn geweest die het hopeloos geflopte De wet volgens Milo heeft doorstaan, waarin je gestalte gaf aan de lachwekkendste advocaat van de voorbije millennia.

Ik moet bekennen dat ik met enige opluchting je beslissing vernam om het scherm voor de microfoon te ruilen en voortaan als hulpje van Sven Ornelis de ochtend van de Qmusic-luisteraars op te leuken. Eigenlijk hoopte ik in stilte nooit meer iets van jou te vernemen, Kürt.

Maar je kwam terug. Sterker en dwingender dan ooit als de tijdloos mooie jongen die op geheel eigen wijze zijn brede en vooral vrouwelijke publiek bespeelde in programma's met het etiket 'for amusement only'. Hoewel je eclatante succes voor mij een van de grootste media- mysteries van deze tijd zal blijven, gun ik het je van harte en blijf ik een warme sympathie koesteren voor het goudhaantje dat alles wat hij aanraakt in (klater)goud kan doen veranderen en incontournable is geworden voor handige mediabonzen die kijkers knollen voor citroenen proberen te verkopen.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Toen je nog een anoniem conservatoriumstudentje was, kwam ik je wel eens tegen in de Gentse cafés. Je was nog lang niet de toegewijde familieman die "het avontuur zoekt in zijn eigen tuin" en nu in talloze interviews pretendeert "doodsbang te zijn voor vrouwen met gulzige, zaadvragende ogen". Intussen uitgegroeid tot een aanraakbare en eerlijke ster zonder kapsones voor wie gewoon allang goed genoeg is en die zich nooit op een relevante mening of schandaaltje laat betrappen.

Persoonlijk heb ik mijn schermgezichten liever iets verrassender en pittiger, en huiver ik een beetje van televisionele modelarbeiders die een bijna griezelige perfectie nastreven. Maar laat dat vooral de pret niet drukken, Kürt. Elke vogel zingt zoals hij gebekt is en het kan haast niet anders dan dat iemand die al zovele jaren het hoogste lied mag aanheffen, over onvermoede kwaliteiten beschikt.

Hoe dan ook blijf ik je oneindig veel toffer vinden dan al je programma's samen. Maar ik verwijt je niets. Iemand moet het doen, het betaalt royaal de rekeningen en niet iedereen is voorbestemd om de voetsporen van Jan Decleir of Koen De Bouw te drukken.

Het hoeft trouwens niet allemaal diepzinnige grote kunst te zijn en een portie verkleutering op tijd en stond kan wonderen doen. Daarom zal ik je, weliswaar vanop respectabele afstand, blijven volgen. Nu al kijk ik reikhalzend uit naar de komst van verleider Lars Dewulf in Familie en vooral naar de reactie op de prachtreeks Amigo's, waarin je als sterrenchef Laurens Haegeman het ultieme bewijs levert dat je wel degelijk een verdienstelijk acteur kunt zijn.

Met hartelijke groeten

Je vriend Jules