2,5 miljoen om van 'probleemarts' af te geraken

De vaatchirurg, wiens naam op vraag van zijn advocaat niet mag worden bekendgemaakt, werd in de nacht van vrijdag 23 mei 2008 om 2 uur opgebeld met de vraag om onmiddellijk naar het ziekenhuis te komen. "Er was een vrouw binnengebracht met een bloeding uit een groot bloedvat", aldus directeur Raf Lippens. "Een levensbedreigende situatie. De dokter van wacht heeft meteen de vaatchirurg gebeld. Die liet de patiënt naar de operatiekamer overbrengen en zei dat hij zelf onmiddellijk zou komen. Maar hij kwam niet. Ze hebben hem nog een tweede en derde keer gebeld, zonder resultaat. De patiënte was aan het doodbloeden en ging snel achteruit. We hebben dan een vaatchirurg van een ander ziekenhuis gebeld, die wel meteen is gekomen en de vrouw heeft kunnen redden."

Volgens directeur Lippens had de vaatchirurg, die op dat moment 56 jaar was en al 22 jaar in het ziekenhuis werkte, al een kwalijke reputatie. "Hij was een probleemarts. Twee weken voor dit voorval meldden twee internisten nog aan de hoofdgeneesheer dat ze nooit nog met hem in de operatiekamer wilden staan. Wij zijn een onderzoek gestart en hebben getuigenissen verzameld, waarna de raad van bestuur oordeelde dat de feiten zwaar genoeg waren voor een onmiddellijk ontslag."

Procedurefouten

Zowel de rechtbank in eerste aanleg, het hof van beroep en het hof van cassatie hebben echter geoordeeld dat het ontslag onterecht was. "De dokter geeft toe dat hij een fout heeft gemaakt", zegt zijn advocaat Wim Decloedt. "De fout was volgens de rechtbank onvoldoende ernstig om een ontslag te rechtvaardigen. De dokter had een onberispelijk palmares. In 22 jaar heeft hij nooit één opmerking gekregen. Daarbij zijn er nog procedurefouten gemaakt. Een ontslag om dringende redenen moet binnen de drie dagen na de feiten gebeuren." De arts werd pas twee weken later ontslagen.

Advocaat Decloedt is gespecialiseerd in juridische bijstand voor artsen. Volgens hem is de hoogte van de schadevergoeding uitzonderlijk. "Ik ken geen precedenten", zegt hij. De schadevergoeding van 2,5 miljoen euro bestaat uit twee delen: 1,3 miljoen opzegvergoeding en 1,2 miljoen bijkomende vergoeding. De rechtbank van eerste aanleg oordeelde al dat de dokter recht had op een opzegvergoeding die gelijk is aan 26 maanden loon. "De bijkomende vergoeding krijgt hij omdat hij op zijn 56ste alle kansen om nog als arts te werken, had verloren. Sinds zijn ontslag is hij ook niet meer actief geweest."

Tegen de lamp

Niet waar, zegt men in het Sint-Trudo Ziekenhuis. "Hij heeft nog in drie ziekenhuizen gewerkt, maar dat duurde telkens niet lang." De schadevergoeding is intussen gestort, maar directeur Lippens kan zich niet neerleggen bij het vonnis. "Het is een schande. Wat moeten wij en andere ziekenhuizen in de toekomst nog doen met probleemartsen? Opnieuw 2,5 miljoen betalen om ervan af te geraken? Wij kunnen toch niet binnen de drie dagen tot ontslag overgaan? We moeten eerst een analyse maken en de raad van bestuur informeren."

"Een serieus bedrag", zegt ook professor arbeidsrecht Frank Hendrickx (KU Leuven). "Maar niet verwonderlijk: artsen zitten in de hoogste looncategorie." Het arbeidsrecht is duidelijk over ontslagprocedures. "Je kunt als werkgever perfect een dringende reden hebben om iemand te ontslaan en er kunnen heel zware fouten gemaakt zijn, maar als je de procedure niet volgt, loop je tegen de lamp. Dan moet je serieuze bedragen ophoesten voor een procedurefout, terwijl je inhoudelijk wel gelijk hebt."