Afscheid van 'ne ware vent'
Zieltogend wilde Emiel Pauwels niet zijn. 'Lopen. Springen. Werpen. Moeten doen. Geen excuses', zei hij vorig jaar nog. Emiel was 95 en gisteren stierf hij. De dood via euthanasie koos hij zelf. In de herinnering eeuwig atleet.
Hij had het internet ook niét kunnen meemaken. Zo oud was Emiel Pauwels: geboren op 2 december 1918. De Grote Oorlog pas voorbij. Maar toen hij gisteren, breed in de pers aangekondigd en na een laatste afscheidsdrink op maandag, in de namiddag insliep verdwenen de laatste beelden niet. Dat zullen ze nooit. Emiel Pauwels' leven staat op foto. Emiel Pauwels zul je altijd op YouTube vinden. Op een filmpje van 17 juni 2013 vertelde hij hoe hij tachtig jaar liep. Duuzent medailles gewonnen (Emiel was van Brugge), zeker zeventig gouden. De hele wereld gezien: Rusland, Lapland, Australië, Nieuw-Zeeland. "Ik veronderstel dat dat genoeg is", zei Emiel. Helemaal genoeg was het nog niet, want hij droomde van het WK Masters in Brazilië in oktober. Daar sprong hij naar goud: 87 centimeter, met een buikrol. Dat was een titel extra, bovenop die tientallen wereld-, Europese en Belgische titels atletiek in de Masters-categorie.
Nadien werd Emiel Pauwels ziek. 95 werd hij in december nog, maar op zijn overlijdensbericht zal 7 januari 2014 staan. De dokters hadden zijn dromen weggenomen, hij voelde dat eten niet meer kon. Het allerergste: ook lopen kon niet meer. "Ik heb de papieren voor euthanasie meteen getekend." Meteen, het bijwoord van Emiel Pauwels' leven. Toen hij 10 was en aan de Zuidervaart in Brugge een groepje lopers "in tenue" zag, deed hij zijn "pardessus" uit en liep mee. Hij won. Meteen.
"Zijn kleren lagen altijd netjes klaar", zegt Raisa Vandamme, een jonge fotografe die Emiel in 2012 een tijdje volgde. Op de gele sprei zie je dat: loopshirt, trainingsbroek, verse onderbroek. Ook dat was Emiel: de regelmaat van de voorbereiding. Ontbijt was een glas water, heilbot en gebakken eitjes. Als hij Raisa meenam naar de sportdienst van Brugge "om te gaan eten" at hij soep met balletjes. En met een lach stelde hij haar gerust: hij zou niks proberen. "Zijn medailles hing hij bij de foto's van zijn vrouw", zegt ze. "Toen zij overleed, besliste hij om alles zelf te doen. Hij wilde niet naar een rusthuis. Mielwilde zelfstandig zijn. Zijn beslissing nu verbaast me niet." In zijn huis hing ook de foto die De Morgen-fotograaf Jonas Lampens van hem maakte voor de reeks 'Tachtig is prachtig'. Emiel was een trotse man. En dat zag Jonas goed: hij liet hem poseren op nummer 1.
Maandag las zijn vriend Omer nog een afscheidsbrief op het feestje dat Emiel voor zijn vrienden organiseerde. Daarin stond dat Emiel een voorbeeld was geweest: van moed, van energie en wilskracht. Toen zei Omer: "Miel, we moeten afscheid nemen van 'ne ware vent'. En dat doet pijn. Want hoe moedig deze beslissing ook is van jou, we hadden je nog graag een paar jaar langer bij ons gehad."
En dan kun je niet aan Emiel denken zonder Jacques Brel te horen zingen, al was het perspectief omgekeerd. Maar het 'adieu' van de betreurde zanger in 'Le Moribond' was er wel eentje aan 'L'Emile'. En met het afscheid van deze Emiel hadden dit zijn laatste woorden kunnen zijn: Je veux qu'on rit / Je veux qu'on danse / Je veux qu'on s'amuse comme des fous.'