Op de rechtbank
Hij vermoordde zijn vriendin en dumpte haar in een regenput. Wesley Van Wassenhove bekent schuld, maar toont maar weinig spijt.
Binnen vijf dagen is het voor jou een speciale dag, nietwaar, want dan ben je jarig?" De beklaagde knikt. Ik vraag me af of hij het sarcasme in de stem van de voorzitter hoort: op zijn verjaardag valt namelijk ook de uitspraak in de zaak waarvoor Wesley Van Wassenhove (34) in het Brugse Hof van Assisen terechtstaat. Op 11 februari 2011 wurgde hij zijn vriendin Daisy Lainez (48). Haar lichaam dumpte hij in de regenput van haar woning in Kortrijk.
Ooit wilde Wesley wielrenner worden. Zijn vader was een goede coureur, maar helaas kon zoon minder goed koersen. "Ik ben op mijn zestiende beginnen uitgaan", zegt Wesley, "en pinten drinken, en bingo spelen, en tja." Dat woordje, tja, is zijn antwoord op veel vragen - alsof zijn leven zich al vierendertig jaar buiten hem om heeft afgespeeld. Sinds zijn achttiende sukkelde hij van de ene job naar de andere, en ook met vrouwen kon Wesley geen blijvende relatie opbouwen.
"Je leerde je ex-vrouw Anouchka kennen via een escortbureau", zegt de rechter. Van Wassenhove klinkt bijna trots. "Ja, ik zag haar in Blik. Ik heb haar gebeld, en tja, van het een kwam het ander." Met Anouchka liep het in 2008 echter spaak, want "aan één man had ze niet genoeg". Van Wassenhove geeft toe dat hij haar regelmatig sloeg en zelfs een keer bij de keel greep.
Dat deed hij ook met Daisy Lainez, met wie hij een knipperlichtrelatie had. De avond voor de moord had het koppel ruzie. "Ze vroeg 400 euro, en ze wilde mij buitenzetten. Ze zei ook dat ik een hoerenloper was." De volgende ochtend slaan bij Wesley de stoppen door. "Ik heb haar bij de keel gegrepen. De vorige keer deed ik dat met één hand, maar nu met twee. Ik ben tien minuten blijven duwen."
Achter mij begint een zoon van het slachtoffer te snikken. De rechter wil weten hoe Daisy reageerde. "Ze heeft niets meer kunnen zeggen. Ze heeft alleen nog op mijn hand gekrabd. Dan heb ik het deksel van de regenput in de veranda opgehoffen. Ik heb haar ogen nog gesloten en haar erin gesmeten."
Ik speur naar emotie in zijn stem, maar het klinkt alsof Wesley het telefoonboek voorleest.
Twee uur na de moord ging Wesley naar café 't Centralke in Bissegem. Hij vroeg daar hoeveel bak hij zou krijgen als hij zijn vrouw zou vermoorden. Aan een paar mensen bekende Wesley dat hij een domme had gedaan. Wanneer een van hen de politie belt, wordt hij aangehouden.
De rechter vraagt hoe hij op zijn daden terugkijkt. "Ik ben schuldig. Gisterenavond nog heb ik gehuild. Elke dag denk ik aan Daisy." Dan, na de spijt die drie zinnen duurde: "Maar ze had mij niet moeten buitenzetten en mij zoveel miserie aandoen."
Gisteren werd Wesley Van Wassenhove 34 jaar. Zijn verdediging pleitte nog dat hij slechts een IQ van 73 heeft en in de psychiatrie thuishoort, maar de jury gaf hem de straf die het Openbaar Ministerie vorderde. Pas binnen 25 jaar zal hij zijn verjaardag in café 't Centralke kunnen vieren.