Direct naar artikelinhoud

JAMES BLAKE James Blake Antwoorden met een vraagteken

Geen enkel nummer dat de efgelopen maanden zo is opgevallen op de radio als ‘Limit To Your Love’ van James Blake. Nu heeft de tweeëntwintigjarige Londenaar ook een debuut uit dat even mysterieus als intrigerend is.

Blakes ‘Limit To Your Love’ trapt af met spartaanse pianoklanken, een donkere soulstem die uit de duisternis stapt, en dan, plots, een drummachine die de song afwisselend binnen en buitenwaait. Tussendoor valt er een stilte die secondenlang lijkt aan te houden, worden er geluiden verknipt, trekt het geheel zich weer op gang en lijkt Blake het gezelschap te krijgen van een stel vreemdsoortige androïdes. We waren dus benieuwd of hij die veelbelovende lijn zou voortzetten op zijn eerste langspeler.

Wanneer je als recensent moeite hebt referentiepunten te vinden om de muziek waar je naar luistert te duiden, dan kun je niet anders dan vaststellen dat je iets volstrekt unieks in handen hebt. En goed: de donkere, fragiele stem van Blake doet soms aan die van Antony Hegarty denken, en het bevreemdende, tot op het bot afgekloven muzikale kader roept herinneringen op aan de laptopplaten van David Sylvian, de gedeconstrueerde electronica van Fennesz of de desolate dubstep van Burial. Maar terwijl je die namen intikt, besef je eigenlijk al dat ze hopeloos tekortschieten om deze bizarre maar buitengewone plaat te vatten. Omdat het - en hoevaak gebeurt dat nog? - iets nieuws is.

Blake, die eerder al drie ep’s uitbracht die onderling nauwelijks raakpunten vertonen, goochelt met geluid zoals een chemicus dat met licht ontvlambare producten doet. De nummers hebben begin noch einde, woorden breken zonder verklaarbare reden af, tekstflarden worden herhaald, gesampled, bewerkt, verhakkeld en herplakt, en instrumenten wekken de indruk aanwezig te zijn zonder dat je ze ook echt hoort. Rare volzinnen drijven de song binnen en smelten weer weg, wekken de indruk hyperpersoonlijk te zijn (“I never told her where the fear comes from”) zonder dat je er kop of staart aan krijgt. Kortom: elk nummer roept meer vragen op dan erin beantwoord worden.

De ene keer klinkt Blake als een oude gospelzanger, terwijl hij een ogenblik later zichzelf dubbeltrackt tot een buitenaards doowopkoor. Erg snel gaat het allemaal niet, alsof Blake van onthaasten zijn levensmotto heeft gemaakt, en beweren dat het gemakkelijke muziek is, is de waarheid geweld aandoen. Maar je betrapt jezelf er wel op dat je na die eerste, wat onwennige draaibeurt toch opnieuw wilt luisteren, net omdat het muziek is zoals ze nooit eerder is gemaakt. ‘Limit To Your Love’ (een cover van Feist, mocht het u ontgaan zijn) overklast moeiteloos het origineel en is met voorsprong de song die het meeste kans maakt om door een breed publiek aan te borst te worden gedrukt. De rest van de plaat ligt stilistisch in het verlengde, maar vraagt wat meer inspanning van de luisteraar. Al lonen ook die songs stuk voor stuk de moeite. Een gedurfd, intrigerend en volstrekt uniek debuut dat de verbeelding blijft prikkelen, lang nadat de laatste noot is uitgestorven. (A&M/Universal)