COLUMN. “‘Dat belooft voor later’ komt niet boven de middelmaat”

De dag voor Staf Coppens in ‘Dat Belooft Voor Later’ een stel kleuters voor de gek hield, zag ik toevallig hoe Stafke een kwarteeuw geleden als het rebelse Koentje het kuststadje Wittekerke op stelten zette. Een sympathieke snotaap uit een gebroken gezin die van iedereen zonder te biechten de absolutie kreeg. Kapoentje Koentje zou het uiteindelijk niet verder schoppen dan een voetnoot in het grote televisieboek, maar de jongeman die hem destijds gestalte gaf is meer dan ooit springlevend.

Klein Stafke werd immers een razend populaire Staf. De allemansvriend met hoog knuffelbeergehalte die na wat Ketnet-vingeroefeningen in ‘Stafkes Straffe kost’ en ‘Stafari’ bij VTM doorgroeide tot een entertainer voor alle leeftijden. Geen flamboyante vedette, maar een opgewekte boy next door die van zijn ondeugende knipoog zo’n sterk merk maakte, dat hij intussen meer programma’s op zijn palmares heeft staan dan haren op zijn vroeg kalende knikker. Lang niet allemaal meesterwerkjes, maar pretentieloos amusement waarbij het verstand zonder risico op nul mag worden gezet. Steevast gepresenteerd door een vrolijke handelsreiziger in goede luim, die er telkens in slaagt om me naar programma’s te doen kijken die ik achteraf liever niet had gezien.

Zo was ik er getuige van hoe hij enthousiast de ­wekelijkse polonaise aanvoerde in het onnozele ‘Zot Van Vlaanderen’ en ijverig op zoek ging naar ‘Het Mooiste Meisje Van De Klas’. Hij was de vaak bleitende steun en toeverlaat van minder gefortuneerde medemensen in de doorzichtige tranentrekker ‘Bouwen Aan Geluk’ en trakteerde zichzelf als winnaar van ‘Dancing On Ice’ op een extra prijs door ook zijn Nederlandse schaats–partner ­Monique mee naar huis te nemen. Niet meer dan tv-behang van dertien in een dozijn. Vakkundig aan de man/vrouw gebracht door een tv-veteraan van amper 38 met de looks van een eeuwige kwajongen.

Gelukkig bevat zijn omvangrijke oeuvre ook enkele waardevolle stukken, die de carrière van Staf Coppens een beetje op ‘Rijker Dan Je Denkt?’ doen lijken. In die onderhoudende schattenjacht duikt tussen allerlei prullaria immers af en toe ook een onverwacht pareltje op, waardoor zich op voorhand rijk rekenende kijkers aangespoord worden om op zolder naar eventuele verborgen schatten te zoeken. Ook de samenwerking met broer Mathias, waarin beide heren in ‘Het Lichaam Van Coppens’ lijf en leden ten dienste van de wetenschap stelden, leverde regelmatig fijne televisie op. Bijna even leuk als de parodie in ‘Tegen De Sterren Op’ waarin op hilarische wijze de draak werd gestoken met de van de pot gerukte en doorgaans nutteloze ‘levensgevaarlijke’ experimenten van de twee pocket-waaghalzen die al bang zijn van hun eigen schaduw.

Dat niveau haalt ‘Dat Belooft Voor Later’ helaas niet. Weinig origineel zaterdagavondvertier dat van de veronderstelling uitgaat dat mondige kinderen in ongewone situaties garant staan voor een gemakkelijke lach. Telkens worden er drie exemplaren naar ‘de villa’ gebracht waar hun doen en laten met verborgen camera’s wordt gevolgd, zodat hun ouders in de studio kunnen inschatten hoe zoon of dochter zal reageren. Dat bleek - net als het programma zelf - af en toe dik tegen te vallen. Eerst werden Elise, Milla en Basile getreiterd met, jawel, infantiele spelletjes die vooral door de volwassenen werden gesmaakt. De sprekende konijnen Magda en Danny veranderden tot woede van een gillende Elise - ‘Ik wil jullie vriend nooit meer zijn’ - na het verwijderen van een houten tussenschot in een Vlaamse reus. In ruil voor prijzen moest op lichtgevende tegels worden gestapt. Een onmogelijke opdracht, die al snel zowel op de zenuwen van de kleuters als op de mijne werkte. Gelukkig besliste Elise de grotemensenregels aan haar laars te lappen door meteen op de buit af te stormen. 1-0 voor de kindjes... Een vest van Nathalie Meskens werd met ketchup besmeurd en in de vernieling gestreken om kleine verklikkers en leugenaars te ontmaskeren en de ondernemende Basile zag - misschien niet eens onterecht - in Charles Michel een ­beroepskomiek.

De week nadien bracht weinig beterschap. Dit keer werden Estée, Matthew en Emma gepest met een snoep brakende machine en een hamer aan een te kort touwtje en onderwierp ‘professor’ Staf hen aan een dwaze rorschachtest. De mooi in scène gezette excursie naar de maan was een schaars lichtpuntje, maar het hoogtepunt was ongetwijfeld de zoete weerwraak van winnaars Basile en Estée die hun ouders dure gezinsreizen naar New Orleans en Japan door de neus boorden door voor een drumstel en een collectie poppen te kiezen.

Hoewel Staf Coppens zoals steeds zijn uiterste best deed om er als vrolijke pestkop de vaart in te houden, slaagde hij er niet in om dit chaotische, voorspelbare en bij momenten veel te langdradige programma boven de middelmaat uit te tillen. Na twee afleveringen hou ik het dan ook voor bekeken in de stellige overtuiging dat deze show bitter weinig belooft voor later.