'Idool voor dieren' kent valse noten
Een knuffelbare koala, een hoogbejaarde salamander en een 'Idool voor dieren' is voldoende om kinderen twee uur koest te houden. Hoewel Sing weinig om het lijf heeft, werkt de film wel aanstekelijk.
Het was een beetje valsspelen. Net voor de start van de persvisie werd de zaal aangelengd met een kudde lagereschoolkinderen. Meestal een teken dat de filmverdeler iets wil camoufleren. Sing is van dezelfde makers van Despicable Me en Minions. Animatiestudio Illumination wist deze keer Garth Jennings aan te trekken, regisseur van onder meer The Hitchhiker's Guide to the Galaxy. Afgelopen zomer zei Jennings al in Entertainment Weekly dat hij niet per se een animatiefilm wou maken. Hij was gevraagd om het verhaal te schrijven, maar kreeg de kans om de film ook zelf te regisseren. "Intussen hield ik zodanig van de personages dat het een makkelijke beslissing was."
Sing draait rond koalabeer Buster Moon. Ooit haalde de theateruitbater de grootste operavoorstellingen naar zijn Moon Theater, maar vandaag stevent hij af op een bitter bankroet. Om de glorie van weleer te herstellen, organiseert hij een zangwedstrijd. Wat zo'n 'Idool on Stage' met prestigieus theater te maken heeft, blijft een raadsel. Toch is de talentenjacht meteen talk of the animaltown. Een decor dat wat ruikt naar Zootropolis.
Begin dit jaar haalde Disney de formule uit Robin Hood al eens boven: die van een dierenzootje dat in mensenkleren rondloopt. Maar Zootropolis vertelt een macroverhaal over diversiteit, Sing blijft een oppervlakkige verzameling van kleine verhaaltjes over hoogmoed of onzekerheid. Menselijke gevoelens die in dierenvacht natuurlijk extra schattigheidspunten scoren.
De klemtoon van de film ligt op de muziek. Zo zingt het varkentje Rosita (Reese Witherspoon) 'Venus' van Shocking Blue en stekelvarkentje Ash (Scarlett Johansson) waagt zich aan 'Call Me Maybe' van Carly Rae Jepsen. Die nummers worden vaak integraal opgevoerd, zeker in de apotheose, de eigenlijke zangwedstrijd. Met grote ogen zagen de kinderen de verlegen olifant Meena (Tori Kelly) zich ontpoppen als dé ster.
Vlaamse stemmen
Toch is die obligate talentenshow niet nodig voor de plot. Laat staan dat die finale - net als een echte aflevering van Idool - zo lang moet duren. Elk dier heeft zijn eigen reden waarom hij of zij deelneemt aan de wedstrijd. En het is evident dat ze er allemaal op hun eigen manier beter zullen uitkomen. Maar net zoals een doordeweekse tv-show werkt de beter gezongen popmuziek erg aanstekelijk.
Het is jammer dat animatiefilms bij ons vaak enkel in een gedubde versie uitkomen. Godzijdank zijn de liedjes deze keer niet vertaald, zoals Troll wél deed. In plaats daarvan worden de originele coverversies door Johansson en anderen gebruikt.
Tegelijk leverde de Vlaamse stemregisseur (jawel) Sven De Ridder mooi werk af. We horen dan niet Matthew McConaughey als knuffelkoala, ook Rik Verheye is een aangename verteller. En waar regisseur Jennings zelf de stokoude secretaresse-kameleon Miss Crawly inspreekt, worden wij getrakteerd op het stemmenwerk van Sien Eggers, opnieuw gecast als het gekste personage van de hoop. Met andere woorden: Sing hoeft heus geen straf te zijn.