Net boeiend genoeg

Een moderne variant van het bijgeloof dat goedgelovige zielen associëren met een vallende ster: als je langs een spoorweg staat waar twee hogesnelheidstreinen elkaar kruisen, mag je een wens doen. Althans dat is de overtuiging van twee Japanse broertjes, Koichi en Ryunosuke, die op zoek gaan naar een plek waar de kogeltreinen van de pas geopende Kyushu Shinkansen lijn elkaar passeren. Het is niet moeilijk om te raden wat ze zullen wensen, want de twee zijn van elkaar gescheiden. De jonge speelvogel Ryu is bij zijn vader achtergebleven toen zijn moeder met Koichi, twaalf jaar en opvallend ernstig voor zijn leeftijd, 250 kilometer naar het zuiden verhuisd is om bij haar ouders in te trekken. De scheiding weegt op Koichi, terwijl Ryu vooral van zijn nieuwe vrijheid geniet. In I Wish heeft Hirokazu Kore-eda vooral oog voor hoe de broers zich na de scheiding ontwikkelen.

Losse eindjes

De regisseur wisselt magisch-realistische films (After Life, Air Doll) af met milde familiedrama's waarin een echo van grootmeester Yasujiro Ozu weerklinkt, zoals Still Walking en Nobody Knows, die andere film met kinderen in de hoofdrol. I Wish valt in de tweede categorie, maar een groot verschil met Nobody Knows is dat de kinderen in I Wish minder overtuigen.

I Wish is vintage Kore-eda - het oog voor schijnbaar onbelangrijke visuele details, de camera die soms opvallend ver van de personages verwijderd blijft, de mild-melancholische toon - maar ontbeert de emotionele trefkracht van Still Walking of Air Doll. Dat heeft deels te maken met de vele losse eindjes die Kore-eda aan het verhaal gelaten heeft. De kracht van het basisgegeven en de intrigerende Koichi zorgen er echter voor dat I Wish net voldoende onderhoudend blijft om aan de juiste kant van de scheidslijn tussen boeiend en saai te belanden.