Sleutels

Het is zover. De akte is ondertekend. De apotheose van een zoektocht naar zelfstandigheid en op eigen benen staan. Toch is het even slikken als ik de beslissende handtekening krabbel. Het voelt als een baksteen die op mijn maag ligt. Als morgen de verwarmingsketel het laat afweten, kan ik niet meer naar mijn huisbaas bellen. Tijd om afscheid te nemen van de laatste man op wie ik kon rekenen. Ofschoon hij aan de andere kant van het land woonde, was hij er altijd als ik hem nodig had.

Ik herinner me nog de eerste bezichtiging. Achter een ontiegelijk lelijke gevel bleek een gezellig gerenoveerde woning en ik was meteen verliefd. Op het huis en bijna ook op de man, want hij was de enige verhuurder die niet meteen naar mijn loonfiche vroeg. Zelfs niet toen hij hoorde dat ik een alleenstaande moeder was. Hij schonk me zijn vertrouwen en gaf me de schuilplaats die ik toen zo broodnodig had om mijn wonden te likken. Om op adem te komen met mijn kinderen.

Het is bekend dat de allochtone medemens vaak door huiseigenaars met een kluitje in het riet wordt weggestuurd. Weliswaar op omfloerste wijze, uit angst aangeklaagd te worden voor discriminatie. Als alleenstaande moeder kon ik zelfs niet rekenen op enige vorm van tact. Eén man weigerde zelfs een bezichtiging omdat ik de huurprijs toch niet kon betalen volgens hem. En neen, zelfs een loonfiche - die ik toen niet had, maar dat wist hij zelfs niet - kon hem niet op andere gedachten brengen. Dat de Vlaamse regering nu via het proefcontract dergelijke wantoestanden uit de wereld wil helpen, kan ik alleen maar toejuichen. Want even was ik de wanhoop echt nabij. Ten einde raad bedacht ik een ingenieuze overbruggingsregeling, die volgens mijn bankdirecteur heel de bancaire regelgeving ondergroef, maar het theoretisch mogelijk maakte dat ik een huis zou kunnen kopen alvorens de echtelijke woning was verdeeld.

Dankzij mijn barmhartige huisbaas is het toch niet zover gekomen. En gelukkig maar. Het was een te grote beslissing in een tumultueuze periode. Dat ik er twee jaar later wel klaar voor ben, blijkt uit het feit dat ik het huis in één uur tijd gekocht heb. Het was liefde op het eerste gezicht en nu is het dus van mij. Ontroerd zie ik hoe de vorige bewoonster afscheid neemt van de plek waar ze veertig jaar lang haar leven heeft geschreven. Haar man is overleden, de kinderen al lang het huis uit en nu zal ze haar laatste jaren op een appartementje doorbrengen. Het is tijd voor een nieuw verhaal. Met een weemoedige glimlach overhandigt ze me de sleutelbos als een estafette van het leven.