Roubaix-triomf onwezenlijk voor Mathew Hayman
Bericht aan Mathew Hayman (37): je hebt Parijs-Roubaix gewonnen. Eén dag na zijn zege geloofde de Australiër er nog altijd niets van.
Mathew Hayman weet nu ook wat het is om een ster te zijn. De Australiër had het zelf niet voor mogelijk gehouden, maar 24 uur na zijn zege voelde hij zich vermoeider dan na de koers zelf. De reden: "Ik ben volledig leeg geïnterviewd." Journalisten blijken dus erger dan de hel.
Hayman beleefde zondag de dag van zijn leven. Het scenario is alleen mogelijk in Hollywood of in de sport: de renner die nooit wint, blijkt plots de beste in zijn droomkoers. Toen hij over de finish kwam, toonde Hayman amper emotie. Hij bolde uit en ging naast zijn fiets staan. "Omdat ik het niet snapte", zegt hij een dag later.
Gewone jongen
Hayman vertelt zijn verhaal thuis in Lanaken, waar hij al jaren woont met zijn vrouw Kym en zoontje Harper. Hij moet nog altijd in zijn arm knijpen. "Ik weet wel dat ik gewonnen heb, maar daar houdt het op", zegt hij in bijna perfect Nederlands. "Het echte besef moet nog komen."
Parijs-Roubaix is altijd zijn favoriete wedstrijd geweest, en dit jaar was die in alle opzichten uniek. "Normaal ben ik maanden op voorhand bezig met de keuze van mijn materiaal, banden en fiets", vertelt hij. "Maar zondag heb ik gewoon een fiets genomen. Het was niet eens mijn Roubaix-fiets. Ook de druk in mijn banden had ik niet aangepast. Zes weken geleden liep ik een breuk op in mijn elleboog, na een val in de Omloop. Daarna werd er niets meer van me verwacht in het voorjaar."
Alleen de persconferentie achteraf had hij graag anders aangepakt. "Ik vond de woorden niet. Ik hoorde mezelf praten en vond dat ik vlak klonk, zonder emotie. Ik wou dat ik een mooier verhaal te vertellen had, maar ik ben een gewone jongen. Ik doe normaal."
Het lijkt wel alsof Hayman gêne voelt omdat hij zijn droomkoers gewonnen heeft. "Ik hoor thuis in het rijtje met Guesdon, Bäckstedt, O'Grady en Vansummeren", zegt hij. Waarom zou dat een schande zijn? De sympathieke Australiër is geen grote naam, maar hij heeft zijn bloemen verdiend. "Ik heb het niet gestolen. Ik heb alle kilometers gereden en ik heb elke steen geraakt. En toch, ik weet dat het publiek, zeker hier in België, Boonen had willen zien winnen. Ik weet dat er in al die cafés gevloekt en gehuild is. Als wielerfan had ik zelf graag gehad dat Tom had gewonnen. Ik weet hoe groot hij is. Ik heb mijn buurjongetje vier jaar moeten overtuigen om voor mij te supporteren en niet voor Tom."
De zege zal zijn carrière in ieder geval niet meer veranderen. "Ik ben 37, het is te laat. Maar ik klaag niet. Kijk naar mijn huis (een moderne en ruime villa, BA). Mijn waarde als renner zit niet in mijn resultaten. Dat huis toont de appreciatie die mijn ploegen altijd voor mij gehad hebben."
Hayman heeft zeker niet slecht geboerd. Volgende week wordt hij 38, volgend jaar koerst hij zeker ook nog. "De voorbije weken waren er momenten dat ik me afvraag waarmee ik bezig was. Zo vaak weg van huis, zes uur in de regen gaan trainen, alles opofferen om zo snel mogelijk te revalideren. Nu weet ik het: elke dag, elke training, elke wedstrijd was in functie van zondag. Daar is alles samengekomen."