Geachte heer Verhulst, beste Gert,
"Gij gaat dat toch niet allemaal wegsmijten?", vroeg een geüniformeerd lid van de containerparkpolitie toen ik twee zomers geleden kwam aanzetten met een omvangrijke vracht Studio 100-prullaria. De dochter was al even het huis uit, het vergeten speelgoed stond al jaren in de weg en het werd tijd om de garage aan de auto terug te geven. Dus werden K3-brooddozen, -poppen, -kleurboeken en -gezelschapsspelletjes samen met Bumba, Big en Betsy, Piet Piraat, Wizzy en Woppy, Mega Mindy, Spring, Samsonet les autresin kartonnen dozen gemikt om tot iets nuttigs te worden vermalen. Maar dat was zonder de almachtige tiran van het containerpark gerekend.
B. heerste met ijzeren en vooral onbehouwen hand over zijn afvalkoninkrijk. Een soort concentratiekamp waar binnen de omheining angst en willekeur regeerden omdat hij iedere bezoeker als een potentiële milieucrimineel beschouwde die wel eens 'metaal' bij 'brandbaar' zou durven te gooien. Zo liet hij me op een zaterdag ooit publiekelijk een matras opensnijden om er vering van vulling te scheiden. Om maar te zeggen dat we niet bepaald vrienden waren en ik telkens met lood in de schoenen zijn terrein betrad.
Maar die dag veranderde alles.
Toen hij merkte wat ik tot vuilnis had gedegradeerd, monsterde hij geïnteresseerd mijnmarchandise, zette zijn eeuwige zonnebril af en begon - "Alles goed meneer? Kan ik u misschien ergens mee helpen?" - warempel een praatje. Dat hij zich op amicale wijze en bovendien in volzinnen met mij onderhield, resulteerde in jaloerse blikken van dezelfde lui die me tijdens het onzalige matrasincident nog vol leedvermaak hadden uitgelachen. B., die over twee stuks kinderen bleek te beschikken, polste voorzichtig of hij mijn handel, die hij als "peperdure brol" omschreef, niet mocht overnemen. "Natuurlijk wel", zei ik, nog nagenietend van mijn nieuwe status als 'vriendje van de baas', en toverde daarmee een lach op zijn gezicht die nog door weinigen werd waargenomen.
Maar er was een probleem. De transactie mocht - "regels zijn regels" - niet op de werkplek doorgaan, sinds een paar van zijn collega's ontslagen waren na een handeltje in koperdraad. Hij fluisterde me zijn adres toe, en enkele dagen later leverde ik medeplichtig het versleten pretpakket - "Eentaskekoffie of eendruppelkemisschien?" - bij hem, en de uitgelaten Wendy en Clarissa, af. Sindsdien rij ik fluitend en zelfverzekerd naar het containerpark, waar B. me vrolijk in- en uitwuift en ik zonder pottenkijkers en scheldtirades mijn lading mag lossen. En dat heb ik enkel aan jou te danken, Gert.
Ik vermoed dat je als multimiljonair wel mannetjes hebt om je restafval te dumpen, maar voor een gewone sterveling is zo'n vuilnis-vipticket van levensbelang. Daarom - voor wat hoort wat - deze brief. Nochtans zijn ook wij nooit vrienden geweest en is de kans klein dat we het ooit zullen worden. Wellicht omdat, de belastingen daargelaten, niemand zoveel nutteloze centen uit mijn zakken heeft geklopt als jij.
De eeuwige kindervriend met eurotekens in de ogen. Verwekker van een eindeloze stoet kleurrijke karikaturen die van de zorgeloze kindertijd een snoeiharde commercie en van het vaderschap een geldverslindende hobby maakten. Hebberige kinderhanden zijn immers niet snel gevuld en zoals zovelen werd ik genadeloos gechanteerd door bedelende peuters die zich pasoya léléwilden voelen als ze me een Plop, Lui of Kwebbel en een K3-pennenzak hadden afgetroggeld. Lucratieve exponenten van een entertainmentgigant die grossiert in binnen- en buitenlandse pretparken en tv-zenders. Een duizelingwekkend succesverhaal, geschreven door een mediapionier met een rotsvast geloof in een idee en genoeg lef, buikgevoel en zakeninstinct om daar alles voor opzij te zetten.
Een kwarteeuw geleden nog een kleurloos omroepertje, dat als gezandstraalde gastheer in het debiele woordspelletjeZeg eens euhwekelijks voor een portie opgeklopte leukigheid moest zorgen. Zo'n gladde uitslover van wie ik lang vermoedde dat hij voor de mannen was. Een misvatting die je later zelf bij herhaling krachtdadig hebt rechtgezet door energiek van de ene jonkvrouw naar de andere te hoppen en van 'Gert en de vrouwtjes' eenroman fleuvein deboekskeste maken. Wist ik veel dat je toen al na de uren het gezelschap van een pluchen hond opzocht die van jou de machtige zakenman zou maken, die als een moderne media-Midas alles wat hij aanraakt in goud kan doen veranderen.
Jij kent mij niet. Ik jou wel. Tot drie keer toe werd ik als Chinese vrijwilliger aangeduid om een roedel uitgelaten kinderen naar deSamson en Gert Kerstshowte vergezellen. Het is jaren geleden maar als ik laat en zwaar getafeld heb, word ik soms nog badend in het zweet wakker. Opgeschrikt door de herinnering aan krijsend jong grut, zingende piraten, dansende kabouters en drie huppelende meisjes die van Afrika tot in Amerika de kleuren van de regenboog bezingen. Een luid rinkelende want perfect geoliede geldmachine. Magistraal bediend door een professionele gastheer die er als Berchems jongetje van droomde om "gewoon beroemd te worden en aandacht te krijgen". Dat is je meer dan gelukt, Gert.
Mijn bewondering voor de geniale ondernemer die door jarenlang zwoegen van Studio 100 een wereldspeler wist te maken, is dan ook oneindig veel groter dan de sympathie voor het wat arrogante schermgezicht met dubieus en licht seksistisch gevoel voor humor waaraan momenteel amper nog te ontsnappen valt. Op VIER inHet zijn net mensendubbelzinnig bezig met dierenmanieren, klunzige hobbykok inDe garde van Gertop Njam!, straks vers jurylid inMijn pop-uprestaurantop VTM en - oude liefde roest nooit - op Ketnet nog steeds te bezichtigen als het inmiddels 48-jarige baasje van Samson. Onwaarschijnlijk hoe je Vlaanderen wekenlang gegijzeld hield met de zoektocht naar een exacte replica van een balorkest voor kleuters dat over datum dreigde te raken. Ik durfde er geen aflevering van te missen en was er getuige van hoe de grote baas ontroerd en opgelucht traantjes plengde toen met Hanne, Marthe en Klaasje de cash-flow weer voor jaren werd verzekerd.
Het verwonderde me dus geenszins dat je het vorig jaar bijna tot 'slimste mens ter wereld' schopte, bijna achteloos hetall-time recordop je naam schreef en je zo grootmoedig toonde in de nederlaag dat ik er bijna spijt van kreeg niet voor jou te hebben gesupporterd.
Hoe je het allemaal gecombineerd krijgt en tussendoor ook nog eens van het zorgeloze miljonairsleven kunt genieten, is amper te bevatten. Oprecht respect, Gert. Voor een flamboyante selfmade man die voor elke van mijn zuur verdiende centen keihard heeft moeten knokken. Door hard werken zo puissant rijk geworden dat hij kan doen en laten wat hij wil en daardoor de perfecte kandidaat zou zijn voorThe Sky is the Limit. Zorg er wel voor dat het glas altijd halfvol blijft en, mocht je ooit iemand nodig hebben voor een moeilijke rit naar het containerpark, weet dan dat ik je man ben.
Met hartelijke groeten,
Je vriend Jules