Vandenbergh strandt op zucht van zege
Een verdiende compensatie voor bewezen diensten, vonden Wilfried Peeters en Tom Boonen de tweede plaats van Stijn Vandenbergh. En zo zag de luitenant bij uitstek het ook zelf. 'Normaal rijd ik op kop om een gat dicht te fietsen. Nu reed ik om het gat zelf te slaan.'
Tactisch leek het nergens op. Eerst Chavanel, die op de Haaghoek moederziel alleen een eind voor de rest van de vluchtersgroep uit ging fietsen. De Fransman werd afgelost door Stijn Vandenbergh, die in zijn zog de snellere Paolini meetroonde. "Het was ook een beetje fout", gaf Vandenbergh toe. "Misschien was het beter geweest om naar Chavanel toe te rijden en samen de krachten te bundelen. Achter Sylvain counterde ik de tegenaanvallen met sprekend gemak en toen ik op de Lippenhovestraat de verkrampte aangezichten van de tegenstanders monsterde, wist ik dat moest aanvallen."
Dat deed Vandenbergh ook, maar met Paolini kreeg hij de duivel in persoon mee. "Het plan was om hem nog proberen af te schudden op de Steenakker, de laatste kasseistrook van de dag. Maar hij zat meteen op het wiel. Hopeloze zaak, dus."
Vandenbergh bleef er de moed inhouden, tegen beter weten in en vurig aangemoedigd door ploegleider Wilfried Peeters. "'Geloof in je sprint', zei 'Fitte' me. In principe reed ik voor de tweede plaats. Maar na zo'n zware koers weet je nooit wie de sterkste is. Uiteraard had ik graag gewonnen. Maar dit resultaat schenkt me evenveel voldoening als een zege van Tom Boonen."
Superknecht is hij en blijft hij ook, stipte Vandenbergh nog aan. "Het belooft voor de volgende koersen. Maar mijn taak bestaat erin Tom zo goed mogelijk bij te staan. Dit is het mooiste bewijs dat hij nog niet hoeft te panikeren. Ook ik heb een slechte winter achter de rug met knieperikelen. Ik ben ervan overtuigd dat we met zijn allen nog sterker zullen zijn na Parijs-Nice en Tirreno-Adriatico."