Hoe kan dat nu? Een mogelijke verklaring is dat nu zowat alle ouders met z’n tweeën buitenshuis werken. Ze moeten dat doen omdat hun loon zwaar wordt afgeroomd door vadertje staat en ze met twee moeten gaan werken om nog wat over te houden voor een beetje aangenaam leven. Het gevolg daarvan is wel gebrek aan tijd om de kinderen en hun schoolprestaties iedere dag opnieuw op te volgen. Wanneer dan blijkt dat hun kinderen het voor een bepaald vak niet zo goed doen op school, gaan ze op zoek naar hulp. Omdat ze het beste willen voor hun kinderen.

Daarnaast spelen economische en maatschappelijke overwegingen een rol. Alle ouders willen graag kinderen die het goed doen op school. Dat praat gemakkelijker met familie, vrienden en collega’s. Er is ook de wetenschap dat kinderen die het moeilijk hebben op de middelbare school, het extra moeilijk krijgen in het hoger en universitair onderwijs. Dat willen ouders voorkomen. Op tijd ingrijpen is de boodschap. Omdat ze van de werkloosheidscijfers weten dat een diploma hoger onderwijs bijna altijd leidt naar een gerespecteerde en goedbetaalde job. Alle ouders willen dat voor hun kinderen.

We willen niet oordelen voor alle ouders. Elk gezin en elke situatie is anders. In veel gevallen zullen bijlessen absoluut verantwoord zijn. Maar wanneer het in zulke mate toeneemt dat zelfs schoolbesturen ongerust worden en directies hun leerkrachten verbieden om aan hun leerlingen bijlessen te geven, dan kan men zich toch vragen stellen. En de allerbelangrijkste vraag is heel simpel: willen we niet te veel? Onze kinderen moeten goed studeren. Ze moeten naar de muziekles en de tekenacademie om hun onvermoede talenten naar boven te halen. Ze moeten sporten omdat het goed is voor hun gezondheid. En ze moeten naar de jeugdbeweging omdat dat weer goed is voor de ontwikkeling van hun sociale vaardigheden. We hebben onszelf als ouders gevangen in een ratrace en hebben nu ook onze kinderen in een ratrace gevangen. We moeten ons de vraag durven stellen of we wel goed bezig zijn.