Blinde Belg haalt zilver op WK boogschieten

“Ik zie nog licht en donker,” legt Vanhollebeke aan de telefoon uit, terwijl hij met zijn begeleider op weg is naar de luchthaven van Praag, “maar bijvoorbeeld geen silhouetten meer. Dat is nog iets beter dan blind.” (lacht) En dat is niet altijd zo geweest: “Ik lijd aan retinitis pigmentosa. Dat begint met nachtblindheid - tot mijn 21ste reed ik nog met de bromfiets - en het kan alleen maar in de slechte zin evolueren. Een remedie bestaat niet.”Met zijn favoriete sport kwam hij in contact op Sint-Rafaël, een herscholingscentrum voor volwassen blinden en slechtzienden. “Boogschieten stond daar in mijn lessenrooster. Geleidelijk aan is het een hobby geworden, en ondertussen is het uitgegroeid tot een passie. Je kunt er heel wat in kwijt”, aldus Vanhollebeke. “Er is het wedstrijdgevoel, maar je kunt ook wel eens frustratie van je af schieten.”Met hulp, want je moet het doelwit natuurlijk zien te vinden. “Wij schieten met een statief, een verticale buis waarop een balletje ter grootte van een knikker gemonteerd is dat ik tussen mijn knokels klem. Achter me staat een trainer of spotter, die zelf een ervaren schutter is - bij mij is dat Paul Remaut, die me nu ook naar Tsjechië heeft vergezeld. Hij zegt me waar mijn eerste pijl terechtgekomen is.” Dat gebeurt in ‘uren’ ten opzichte van de roos, zoals ook piloten een positie aangeven. Daarbij krijgt Vanhollebeke ook te horen in welke van de tien concentrische cirkels van het doel zijn schot is terechtgekomen. “Als ik dan wat te veel naar rechts uitkom, passen we het statief aan.”“Met de spierkracht om te boogschieten zit het wel goed”, lacht Vanhollebeke, gevraagd naar zijn trainingsactiviteiten. “Ik heb vroeger nog in de bouw gewerkt. Het schieten zelf train ik twee à drie keer per week. En verder thuis nog wat opdrukoefeningen en veel wandelen om in conditie te blijven.”

Boogschutters gezocht

Ondertussen heeft Vanhollebeke al een aardige prijzenkast bij elkaar geschoten, in België maar ook in het buitenland: vier jaar geleden een zilveren plak op het WK voor blinden en slechtzienden in het Italiaanse Marina de Massa, vierde plaats op het WK 2007 in het Zuid-Koreaanse Cheong-Ju, en nu dus opnieuw zilver op de World Archery Para Championships in Nymburk, zo’n 60 kilometer ten oosten van Praag. Eigenlijk moesten ze met minstens zes atleten aantreden, maar dat lukte dit jaar niet. “We zouden met vier zijn, maar door financiële problemen is een atleet uit Sri Lanka niet kunnen overvliegen. Ik mag me dus niet vicewereldkampioen noemen, wat ik met mijn medaille in Italië wel nog mocht. Wereldwijd telt de sport nog veel te weinig atleten. In België denk ik dat er drie, maximaal vier schutters op competitief niveau bezig zijn.”“Ik hoop dat ik nog een WK met voldoende schutters mag meemaken, en mettertijd de Paralympics, want gedeeltelijk door de relatieve onbekendheid van onze sport zijn we ook daar nog niet erkend.”