Noel Gallagher

Noel Gallagher praat luid. We zitten backstage in de Ancienne Belgique, en zijn stem galmt doorheen de kleedkamer. En ook al woont hij al jaren in Londen, toch blijft dat Manchester-accent haast even dik als zijn wenkbrauwen. Na de tumultueuze split van Oasis - Gallagher stapte drie jaar geleden vlak voor een festivaloptreden in Parijs uit de groep na een zoveelste conflict met zijn broer Liam - deed de gitarist er het zwijgen toe. De dag nadien volgde een korte mededeling op zijn website. Maar verder niets. En terwijl de achterblijvers zich al gauw hergroepeerden als Beady Eye, leek het of Noel Gallagher in rook was opgegaan. Het bleek een vruchtbare stilte, want zijn eerste soloplaat kan zich meten met het beste van Oasis. "Het is een heel andere situatie, nu", stelt hij onomwonden. "Vroeger was ik uiteraard het genie van Oasis, want ik schreef de songs. Maar nu ben ik ook de frontman. In het begin was ik daar wat bang voor, maar ik heb mezelf onderschat. Al geniet ik er minder van dan een kind dat net een ijsje heeft gekregen. Ik zing gewoon de songs. Het is niet aan mij om het publiek te entertainen. Dat zal de muziek wel doen. Het enige nadeel is dat ik niet meer zo veel kan feesten als vroeger. Bij Oasis kon ik zuipen tot een gat in de nacht, en de avond nadien met een houten kop op het podium staan. Als gitarist raak je daarmee weg. Maar nu moet ik echt op mijn stem letten, dus ik ben noodgedwongen veel gedisciplineerder dan vroeger. Anders is het niet fair tegenover de mensen die veel geld hebben betaald om je live te zien. Ik drink nog wel, maar tegenwoordig kies ik de avonden waarop ik me klem drink met zorg uit. En eerlijk: het kost me tegenwoordig ook wat langer om te recupereren."

Vind je dat je meer te bewijzen hebt, nu, met alleen jouw naam op de hoes?

"Nee. Minder. Goed, het is een beetje eigenaardig om op m'n vierenveertigste een eerste soloplaat uit te brengen. In zekere zin is het opnieuw beginnen. Maar ik heb wel een geschiedenis met mensen die al twintig jaar naar mijn muziek luisteren. Ze weten wie ik ben en wat ik doe. Ik weet wat de perceptie is over deze plaat: het zijn mijn beste songs sinds (What's The Story) Morning Glory. Maar het was nooit mijn ambitie om Oasis of Beady Eye te overtroeven. Muziek is geen competitie. Ik schrijf gewoon de songs die me door een hogere macht worden aangereikt. Veel heb ik daar verder niet in te kiezen."

De nieuwe songs klinken een stuk minder macho. Voor alle duidelijkheid: dat is een compliment.

"Vind ik ook. Ze zijn wat romantischer. Wat menselijker. Oasis was een echte machoband, en daar is niets mis mee. Ik heb van elke minuut genoten. Maar het valt me ook op dat er nu veel meer meisjes komen kijken. De nieuwe cd is de eerste die mijn eigen vrouw echt goed vindt. Het was geen vooropgezet plan, maar het feit dat ik wat ouder en dus wat milder ben geworden, zal daar wel een rol in hebben gespeeld."

Iets anders: ik las dat je thuis een heuse gymzaal hebt laten bouwen. Gek. Ik heb je nooit als een type gezien dat met gewichten en toestellen in de weer is.

"Het is niet mijn persoonlijke gym, hé? De hele familie maakt er gebruik van. Vooral mijn vrouw, eigenlijk. Maar ik dus ook. En het valt me tamelijk mee. Niet dat ik de ambitie heb om een bodybuilder te worden. Ik sport bijvoorbeeld nooit op tournee. Alleen: als ik thuis ben en ein-de-loos veel dagen vrij heb, zou ik wel onnozel moeten zijn om helemaal niets te doen. Ik rook en drink nog steeds, en mijn vrouw is er altijd snel bij om me een schuldgevoel aan te praten. 'Ga je nu wéér de hele dag op de sofa hangen? Heb je niks beters te doen? En waarom niet?' Dus dan slof ik naar de gym en doe ik wat oefeningen."

Laat ze je weten wanneer je wat aan je bierbuik moet doen?

"Ik heb geen bierbuik, maat. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven."

Nadat je uit Oasis bent vertrokken leek je wel in rook opgegaan. Zelden iemand die voordien niet uit de media was weg te branden zo onzichtbaar weten worden.

"Dat is waar. Ik voelde niet de behoefte om mijn kop te laten zien. Bovendien: het was noodzakelijk om eerst even een stap achteruit te zetten. Ik zag er sowieso het nut niet van in om toch maar de eerste te zijn. Ik ben ook helemaal niet in een zwart gat terechtgekomen. Meer nog: die eerste maanden na de split heb ik nauwelijks aan Oasis gedacht. Pas na verloop van tijd ben ik me beginnen af te vragen wat ik in godsnaam met de rest van mijn leven wilde doen."

Wat waren de opties?

"Een nieuwe band oprichten, het solo proberen, of met pensioen gaan. Maar ik had al die nummers klaar, dus dat pensioen was geen optie. En ik wilde geen band, want dan moest ik weer met een zanger werken, en de zanger van mijn vorige groep was een gediplomeerde idioot. Na negatieve eliminatie is het dus een soloplaat worden, al beschouw ik mezelf nog steeds niet als een zanger. Ik ben en blijf een songschrijver. Los daarvan: waarom zou je nog in een andere groep willen zitten als je uit Oasis komt? Dat was toen. En dit is nu. Oasis was geweldig. Ik zal nooit nog iets dergelijks meemaken. Niet die hoeveelheid succes, niet diezelfde blinde adoratie, niet die grenzeloze euforie. Niets van dat alles. Maar daar ga ik niet om zitten mokken. Ik ben blij dat het gebeurd is, en dat het mij is overkomen. Bovendien: als het er echt op aankomt word ik altijd weer aangetrokken tot goeie songs. Als je, zoals ik, een gave hebt, is het je plicht die te benutten. Want wat is het alternatief? Wachten tot ik dood ben, zodat de kinderen postuum al mijn demo's kunnen uitbrengen? I don't think so."

Je had nog een vierde optie, bedenk ik me net: nummers voor anderen schrijven.

"Tot nog toe heeft niemand me gevraagd, en dat is niet erg. Het soort artiesten dat op zoek gaat naar songleveranciers maakt doorgaans platcommerciële popplaten. En dat interesseert me niet."

Uit een aantal Britse interviews kon ik opmaken dat je tegenwoordig erg mild staat tegenover Oasis. Je zou kennelijk zelfs een aanbod om weer samen te komen overwegen.

"Nee. Nooit. Geen denken aan. Ik ben tot op het groteske af verkeerd geciteerd. Pro memorie: ik ben zélf opgestapt, en daar waren goeie redenen voor. En ik wil niet blijven teren op het verleden. Is het niet absurd dat me nu al gevraagd wordt of er een reünie komt in 2015 omdat het dan de twintigste verjaardag van Definitely Maybe is? Voor hetzelfde geld ben ik dood tegen dan. Ik krijg kop noch staart aan de Britse media. Eerst hebben ze zich tien jaar lang afgevraagd wanneer we ermee zouden kappen omdat ze elke nieuwe plaat nog waardelozer vonden dan de vorige. Maar sinds Oasis gesplit is gaan ze geen enkele moeite uit de weg om ons weer bij elkaar te krijgen. Ik kan niet anders dan dat verschrikkelijk ironisch vinden."

Niettemin: zelfs The Stone Roses zijn weer bij elkaar. Die reünie werd tot een jaar geleden door alle betrokken partijen ook als wishful thinking beschouwd.

"Fijn voor hen. Ze hebben nooit een cent gezien van die paar miljoen platen die ze verkocht hebben. Ik kan me wel redden. I got paid very well, thank you.

"Trouwens: als er mensen zijn die Oasis nooit live hebben gezien, is dat hun eigen fout, want we zijn vrijwel non-stop op tournee geweest. En voor wie destijds te jong was om naar concerten te gaan heb ik maar één goeie raad: kom naar mij kijken. Ik heb die songs geschreven, en ik speel er zelfs een paar."

Even tussendoor: wat beschouw je na bijna twintig jaar rock-'n-roll, als je belangrijkste artistieke verwezenlijking?

"(denkt na) Ik heb, even tellen, twaalf songs geschreven die in het publieke geheugen staan gegrift. Maar dat is op zich geen artistieke verdienste, want ik beschouw wat ik doe niet als kunst. Ik voel me geen artiest. In mijn ogen zijn artiesten mensen die lijden. En dat doe ik niet. Damon Albarn, Chris Martin,... dát zijn artiesten. En ik veronderstel dat het voor Mozart en Picasso niet anders was. Maar bij mij werkt het anders. Ik ken Chris Martin toevallig een beetje, en ik weet dat hij op een zeer ernstige manier met zijn vak bezig is. Hij neemt het componeren bloedserieus, is zich zeer bewust van wat Coldplay betekent, en vindt het frustrerend dat er zo veel mensen zijn die hem niet moeten. Vaak heb ik zin om Chris een grote knuffel te geven, en hem duidelijk te maken dat het er helemaal niet toe doet wat anderen denken. Hij zegt altijd dat het mij allemaal geen zak kan schelen. En in wezen heeft hij gelijk. Ik vind songs schrijven een fluitje van een cent. Op dat vlak zie ik Paul McCartney trouwens ook eerder als songschrijver dan als artiest. Ik heb niet de indruk dat hij moet afzien om nieuwe nummers te ontwikkelen. Het is geen gefrustreerd, getormenteerd genie. En ik ook niet. Mocht je het echt willen, dan kan ik hier en nu een nieuw nummer schrijven."

Te gek. Maar daarmee heb je de vraag nog niet beantwoord.

"Mja. De waarheid is dat ik nooit met een specifiek doel voor ogen muziek ben beginnen te maken. Oké, op een gegeven moment heb ik wel bewust beslist dat we een plaat moesten opnemen, en ik durf te zeggen dat Definitely Maybe een verdomd goed debuut is.

(denkt na) "Weet je waar ik nog het meest trots op ben? Dat ik als kerel van vierentwintig uit de achterbuurten van Manchester ben opgeklommen tot waar ik nu sta. Terwijl ik al bij al niet zoveel veranderd ben. De jongen van toen maakt nog steeds deel uit van wie ik vandaag ben."

Je stamt wellicht uit de laatste generatie rocksterren die er ook echt een rock-'n-rol-levensstijl op na kunnen houden. Wat denk je als je al die nieuwe acts ziet die hun best doen om de seks-, drugs- & rock-'n-rollmythe intact te houden?

"Ik heb er een beetje mee te doen, eerlijk gezegd. Bands moeten vandaag veel harder werken om veel minder te verdienen. Ik ken er genoeg die moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Bij Oasis konden we ons privévliegtuigen veroorloven. Dat is ondenkbaar, nu. Ironisch, eigenlijk: vandaag verwacht de consument gratis downloads allerhande, terwijl de meeste muzikanten gewoon werkmensen zijn die proberen een leven op te bouwen. Vroeger had je flamboyante rocksterren die tot de verbeelding spraken. Als je begint met muziek te maken droom je ervan om David Bowie te zijn die om acht uur 's ochtends champagne drinkt uit een gouden kandelaar. Je fantaseert niet over een jonge kerel die met opgestroopte mouwen een song schrijft, om hem dan later gratis weg te geven. Terwijl dat in 2012 de realiteit is. De magie is weg. Marc Bolan, David Bowie, de Sex Pistols, The Beatles, The Kinks, Iggy Pop, The Doors, The Who, Led Zeppelin... zulke bands komen nooit meer terug. Oasis was de laatste in de rij. Nadien heeft de technologische revolutie ervoor gezorgd dat de wilde rock-'n-rolllevensstijl compleet vernietigd werd."

Zou je je kinderen aanmoedigen om in de muziek te stappen?

"Absoluut. Zéker mijn twee zonen. Maar mijn dochter niet, omdat het een heel moeilijke business is voor meisjes. Kijk naar Adele. Aan succes geen gebrek, en ik wil zelfs aannemen dat ze volledige artistieke vrijheid heeft. Maar erg gelukkig ziet ze er niet uit."

Stel: over vijf jaar ontmoeten we elkaar opnieuw. Waar wil je dan staan als solo-artiest?

"Eind dit jaar komt mijn psychedelische rockplaat uit, dus ik gok dat mijn derde cd dan klaar zal zijn. Voor de rest heb ik geen grote ambities. ik heb alles al gedaan. Hoeveel muzikanten kunnen zeggen dat ze zowel in Madison Square Garden als de Hollywood Bowl hebben gestaan, én vijf keer na elkaar Wembley Stadion konden uitverkopen? Niet veel. Maar gek genoeg beleef ik meer plezier aan wat ik nu doe. Muziek maken houdt me gelukkig en gemotiveerd. En dat zal ik niet gauw verliezen. Als er een song klaar is waar ik tevreden over ben, voelt het alsof ik in mijn kraambed lig en net een kind op de wereld heb gezet."

En die voldoening is vandaag nog even groot als toen je destijds, ik zeg maar wat, 'Don't Look Back in Anger' klaar had?

"Gek dat je uitgerekend dat nummer eruit pikt, want daar vond ik in eerste instantie zelf niet veel aan. 'Rock 'n' Roll Star': zelfde verhaal. Dat was voor mij gewoon een nummer als alle andere. Pas nu besef ik dat het monumentale songs zijn; classics die de tijdgeest vatten, en hele generaties beïnvloed hebben. Alleen: ik herinner me verdomme niet eens meer hoe ik ze geschreven heb. Ik dronk me te pletter, rookte als een schoorsteen en zat voluit aan de drugs. Er zijn periodes in mijn leven die daardoor compleet uit mijn geheugen zijn gewist."

Naïeve vraag wellicht: wat trok je zo aan in drugs, alcohol en sigaretten?

"Daar draait het toch om? Drugs zijn fantastisch, man! Oké, uiteindelijk helpen ze je wel naar de kloten. Dat moet je zeker in je stuk zetten. Maar in eerste instantie zorgen ze ervoor dat je je geweldig voelt, en dat is de reden waarom mensen ermee beginnen. Alleen: hoe meer drugs je neemt, hoe nefaster het wordt. Tot je er uiteindelijk aan doodgaat. Ik wil niet voortijdig sterven, dus ik ben ermee gestopt. Dat is de reden. Voor de rest heb ik nergens spijt van."

Tenslotte: het is bekend dat nogal wat mensen in eerste instantie erg geïntimideerd zijn wanneer ze je ontmoeten. Kun je zelf ook nog onder de indruk zijn als je bekende muzikanten tegenkomt?

"Ja. Paul McCartney. Ik ben al bij hem thuis geweest en ik heb met hem in de studio gezeten. En een paar weken geleden kwam ik hem opnieuw tegen in Milaan. Als ik in een kamer met hem zit te praten verloopt alles heel ontspannen. Ik spreek hem ook niet aan met Sir Paul of zo. Fuck that. Maar de dag na ons gesprek zat ik op m'n iPad naar een Beatles-documentaire te kijken, en dan drong het toch weer door dat het ook díé vent is met wie ik gepraat had. De kerel die er in de jaren zestig fenomenaal cool uitzag. De maat van John Lennon. Een van de vier Beatles! De beste band aller tijden! Hij ziet er vandaag nog altijd goed uit, maar het is niet dat ik erg onder de indruk ben als ik met hem een kleedkamer deel. Dat gevoel heb ik wél als ik die legendarische beelden van The Beatles in Shea Stadium zie. Op zich is dat wel een fijn idee, trouwens. Misschien dat niemand over honderd jaar nog zal weten wie ik ben, maar mijn songs zullen er nog steeds zijn. Dat hou ik altijd in het achterhoofd als ik een nieuwe jonge groep met een geweldig nummer op de radio hoor. Ik ben niet snel jaloers. Kasabian is een van mijn favoriete bands, maar tegenover elke 'Club Foot' kan ik een 'Wonderwall' plaatsen. Ik hou van Arctic Monkeys en 'Bet You Look Good on the Dancefloor' is een wereldnummer. Maar ik heb 'Live Forever' en 'Supersonic' geschreven. Mijn plek in de geschiedenis nemen ze me niet meer af. En dat volstaat voor mij."

Noel Gallagher's High Flying Birds is uit bij Sour Mash en wordt verdeeld door PIAS. Op 1 juli speelt hij op Rock Werchter.