Bericht vanuit de schaamstreek

Gezegend met een in cinemaland niet geheel onbekend klinkende naam, schoot de Britse cineast Steve McQueen vorig jaar fluks naar de top van het Hollywoodfirmament. De oorzaak heette Shame, een in 25 dagen geschoten film die bezwaarlijk een crowdpleaser genoemd kan worden, maar wel alle professionele recensenten hoofdpijn bezorgde bij hun zoektocht naar telkens weer een ander superlatief. Boven- dien speelde Michael Fass- bender de hoofdrol, een Duitse Ier die net niet doodgeknuffeld wordt door de hippe, de tijd altijd minstens tweeënhalve seconde voor zijnde gemeenschap.

Het verhaal is snel verteld. Brandon Sullivan is een New Yorkse dertiger die naar de buitenwereld een en al zorgeloos succes uitstraalt, maar achter gesloten deuren worstelt met een joekel van een seksverslaving. Wanneer zijn zus Sissy (Carey Mulligan, zie ook Drive) opduikt voor een onaangekondigd bezoek, komen er barsten in Sullivans zorgvuldig opgebouwde muurtje, waarna de zaak pas goed uit de hand loopt.

Wie op veel seks hoopt, zal veel seks krijgen (zij het meestal niet zo expliciet in beeld gezet), maar verwacht toch maar vooral een nog half in de arthousecinema vertoevend drama, met een - toegegeven - verbluffend straffe Fassbender en bijwijlen machtig mooie beelden. En toch deze afsluitende tip: als u morgen in de winkel staat en een échte recente topper uit de rekken wilt plukken, vier woorden: Tinker, Tailor, Soldier en Spy.