Direct naar artikelinhoud

Geachte heer De Beule, Beste Jelle,

Het bestaan van de plichtsbewuste mediawatcher is vaak veel minder rooskleurig dan doorgaans wordt aangenomen, bedacht ik toen ik net de eerste week van - zelfs het goede doel heiligt niet alle middelen - het bedenkelijke Stars for Life had uitgezeten. Een dagelijkse zangstonde met zangers die niet kunnen zingen. Je moet er maar opkomen.

Dergelijk ondermaats tijdverlies mag er mede verantwoordelijk voor worden gesteld dat tv-kijken louter voor het plezier stilaan eerder uitzondering dan regel is geworden. Zeker voor omnivoren die beroepshalve verplicht zijn om, naast de schaarse sexy geregjes, ook alle herkauwde kost en smakeloze troep uit de mediagaarkeukens te verorberen en die bovendien nog eens van een, bij voorkeur gefundeerde, mening te voorzien.

Al blijkt dat laatste er gelukkig steeds minder toe te doen. Zo probeer ik al maanden, zonder veel succes overigens, zieltjes te winnen voor De ideale wereld, een naar mijn bescheiden inzien schromelijk onderschat magazine met een vette en ironische knipoog naar de actualiteit. Jammer genoeg gedoemd om in de luwte van de VIER-vooravond de ongelijke strijd tegen de almachtige soaps en, o ironie, ook tegen de opvolger van Man bijt hond, kansloos te verliezen.

Al mijn inspanningen ten spijt wil er nog steeds amper een kat kijken naar de drie overjaarse kwajongens die op geheel eigen wijze hun geestige nonsens aan de bevolking proberen te slijten. Nog te wisselvallig voor dagelijkse consumptie misschien, maar gedurfd en vernieuwend genoeg om een welgekomen frisse bries te laten waaien door een medialandschap waar stilaan alles en iedereen op elkaar begint te gelijken.

Het is nog een van die, steeds zeldzamer wordende, ouderwetse hersenspinsels uit de Woestijnvisstal waar creatieve geesten naar hartenlust kunnen en mogen experimenteren met formats en ideeën. In een niet eens zo ver verleden een klein maar fijn medialaboratorium dat garant stond voor baanbrekende programma's als Alles kan beter, De parelvissers, De slimste mens, Man bijt hond, In de gloria, Het eiland, Van vlees en bloed, De ronde en Het geslacht De Pauw. Tijdloze klassiekers waarvan de facturen, met een zoet winstje, konden worden doorgeschoven naar een openbare omroep die zonder morren royaal afdokte voor exclusiviteit, kwaliteit en hoge kijkcijfers. Een comfortabele win-winsituatie waar iedereen, inclusief de kijker, beter van werd. Opgeblazen voor een megalomaan en peperduur project dat van de schrandere David een wankele Goliath zou maken met amper nog voldoende centen om fatsoenlijk de eigen recepten te bereiden. Geen trendsetter meer, maar een ondergeschoven kindje dat niet enkel steeds schatplichtiger werd/wordt aan de harde wetten van de mediacommercie, maar voortaan ook keihard moest knokken voor een fractie van de kijkersschare die vroeger massaal op de afspraak was.

Daarom deze brief, Jelle. Omdat ik blij ben met elke opstoot van rebelse televisie die de hopeloos platgetreden paden durft te verlaten. En ook een beetje omdat ik al jaren een boontje heb voor 'het kleine onderdeurtje met zijn krullen' dat in niets gelijkt op de tv-ster die hij geworden is. Een jonge cartoonist uit Zele wiens naam voor het eerst de generiek sierde als tekstschrijver van het gelukkig snel afgevoerde en lang vergeten Kopspijkers.

Ik ontdekte je voor het eerst echt als deel van de prettig gestoorde kolderbrigade Neveneffecten. Een beeldenstormend en door god noch gebod gehinderd kwartet gezworen kameraden. Een decennium geleden dankzij de show Zinloos geweldig met de hoofdprijs bekroond op het Groninger Studenten Cabaret Festival en prompt door Woestijnvistalentscouts ingelijfd als wissel op de toekomst. Aanstormend talent dat ruim de tijd kreeg om onder gezag, leiding en toezicht van coryfeeën als Mark Uytterhoeven en Bart De Pauw spelend te rijpen. Vier musketiers van vrolijke scherts en goede luim die onvoorwaardelijk het 'één voor allen, allen voor één'-devies koesterden en slechts per hoge uitzondering solo te bezichtigen waren. Jij als kermisexploitant Patrick in Het geslacht De Pauw, samen met de Wachtebeekse Einstein Lieven Scheire in De laatste show of aan de zijde van Jonas Geirnaert in het krankzinnige Gek of Geniaal:schuchtere uitstapjes die nooit de balans binnen het collectief verstoorden.

Mijn hart bloedde dan ook toen de leden besloten om zich voortaan middels eigen projecten afzonderlijk te profileren binnen het Vlaamse humorlandschap. Nog steeds denk ik vol heimwee terug aan de cultserie Willy's en Marjetten waarin je gestalte gaf aan de volgens zijn lief Saskia "als een betonmolen kussende" vj Nico. Om van het onvolprezen Basta! nog maar te zwijgen. Ambachtelijke, doch spraakmakende onderzoeksjournalistiek waarmee jij en je trawanten onverschrokken de belspelletjes, Afrikaanse oplichters en grootbanken te lijf gingen. Wie herinnert zich niet het hilarische telefoontje met ene 'Mathieu van de security van Mobistar' of de handig opgeklopte commotie rond het vertederende kalfje Willy? Onversneden tv-geschiedenis die jij mee hebt helpen schrijven. Waarvoor dank.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Af en toe zie ik je door de Gentse binnenstad lopen en ooit heb ik op een of andere receptie in de Vooruit enkele vluchtige woorden met jou gewisseld. Een vriendelijke jongen met blokjes op zijn tanden waarin niemand de meedogenloze sarcast kon vermoeden die tegenwoordig zitting heeft in vrijwel elk VIER-programma met nood aan verbale spitsheid. Een wolf in schaapsvacht die niet aarzelde om ongenadig - "Eerst op elke religie commentaar leveren om finaal een paar katholieke nonnen te beffen" - 'dissidente' Annemie Struyf te kapittelen toen die je karikaturale talkshow De fruitfabriek als "vrouwonvriendelijk" bestempelde.

Zelf zag ik je - al keek ik toch vooral voor de bevallige Elise Crombez - liever bezig als stuntelende underdog in het bizarre reisprogramma Is 't nog ver en durf ik mezelf nog steeds te outen als een van de schaarse, maar trouwe kijkers van De ideale wereld. Daarin zag ik onlangs nog hoe je een politiekantoor in Verviers binnenwandelde om jezelf GAS-boetegewijs aan te geven wegens het uitschelden - "les flics sont des sacs de merde" - van agenten. Ik genoot ervan hoe je het uniform van dienst het bloed van onder de nagels pestte en slechts op het nippertje een rammeling en/of celstraf wist te vermijden. Baldadige kolder met een boodschap. Gek maar geniaal.

Maar het doet me toch vooral plezier dat je er nog bent, Jelle. Een 'neveneffect' in hart en nieren dat op eigen kracht en talent is uitgegroeid tot een vaste waarde als spitse sidekick met vlijmscherpe tong.

In de hoop dat je nog lang de zot mag blijven die al lachend de waarheid zegt, wens ik jou en de jouwen - doe vooral veel groeten aan je mooie Sylvia - prettige feestdagen, een fijne verderzetting van je carrière en - waarom niet? - een 'ideale wereld' toe.