Weg met Wham!, Band Aid en Mariah Carey

Winter 1972. De liefde had mijn huis verlaten en bovendien besliste de kachel die mijn schamele huurhuis verwarmde uitgerekend op kerstavond de geest te geven. Gasrekening niet vereffend.

Omdat ik arm was. En vanaf nu dus ook eenzaam. En kouwelijk.

Ik dacht er serieus over om die ellende te verzilveren door er een droevige song over te schrijven. Maar dat lukte mij niet. Geen talent, wellicht. En tevens bevroren vingers. En het voorgevoel dat iemand anders dat wel zou doen.

En zo was het ook: nauwelijks drie kilometer van mij vandaan schreef de jonge Raymond van het Groenwoud op dat moment in zijn onverwarmde appartement te Elsene een song die 'Kerstlied 72' heet. Begint met "Dit zijn weer de harde dagen / Kerstmis spreidt zijn walm weer uit" en gaat verder met "Hoe lang hou ik dat nog uit?", waarop gelukkig meteen het antwoord volgt: "Oh, waarschijnlijk nog wel jaren." Wat ondertussen gebleken is.

Je hoort dat lied nooit op de radio of in enig shoppingparadijs maar ik was er meteen helemaal weg van.

U voelt het wellicht aan: ik ben niet zo kerstgericht. Maar zelfs tijdens die koude Kerstmis van 1972 vond ik een remedie. En die heette, toen zo goed als nu: muziek.

Een radio had ik niet, in die dagen. Maar wel een oude pick-up van het merk Novak en een paar elpees (Nashville Skyline, Beatles for Sale, Crosby, Stills & Nash) en gelukkig ook Elvis Presley's Christmas Album, waar de korte pianosolo op 'Santa Claus Is Back in Town' mij al meteen overtuigde dat het leven de moeite was om geleefd te worden. En dat Kerstmis niet noodzakelijk melig hoeft te zijn.

Terwijl ik jaar na jaar dezelfde bagger om me heen hoor loeien tijdens de eindejaarsdagen vraag ik me wel eens af of professionele radiolui, hier of elders, wel oren aan hun kop hebben of enig minimaal inzicht in het wereldrepertoire dat best wel een fijne schat aan valabele kerstsongs herbergt?

Vanaf nu dus weg met Wham!, weg met Band Aid of Mariah Carey!

En graag wat verder in de tijd en dieper zoeken : Frank Sinatra, Dean Martin, Nat King Cole, natuurlijk.

Maar ook graaien in Phil Spector's A Christmas Gift for You, waar The Crystals en The Ronettes zeker garant staan voor kalkoenenvel. En Bob Dylans kerstplaat eens helemaal beluisteren en er behalve 'Must Be Santa' nog wat parels uit vissen.

En Chrissie Hynde horen lijden op de Pretenders' beste song '2000 Miles'.

Natuurlijk hoor je Wannes Van de Veldes prachtige 'Kerstmis is de dag dat ze niet schieten' wel eens op een vergeten moment maar ik hoop dan alvast altijd dat John Prines 'Christmas in Prison' daarop zou volgen, of misschien wel de mooiste alternatieve kerstsong van allemaal: 'Fairytale in New York' van The Pogues en Kirsty MacColl, een liedje dat ik niet te vaak mag horen vanwege mogelijke schade aan mijn traankanalen.

Melige muziek op de radio? Is het de moeite om je druk te maken over zulke dingen terwijl het bloed op de stoep van de Bataclan nog niet echt gedroogd is? Ik weet het niet, want I know nothing. Maar laat mij dan maar bij de dames en heren radiomakers pleiten in naam van het algemeen belang: stop that shit!

▶ 12-13
Waarom we ook dit jaar weer gewoon naar dezelfde kersthits luisteren