Britten beleven weekend van thee en tranen
Eerst was er voor Groot-Brittannië 'Super Saturday', met drie keer goud in atletiek, twee keer goud in roeien en één keer goud in baanwielrennen. En toen kwam ook nog 'Super Sunday', met één keer goud in tennis en één keer goud in zeilen. De grootste olympische tweedaagse sinds 1908 voor 'Team GB', opgerukt naar plaats drie in de medaillespiegel.
Er hing iets in de lucht in en rond Londen afgelopen weekend. Iets magisch, dat op een willekeurige rit op de 'Underground' bijna tastbaar was. Gelukkige Britten, trots op wat hun atleten, hun Team GB, had gedaan. Ze zitten er gehuld in de Union Jack, met ook nog vlagjes op de wangen. En boven hun hoofd die geweldige reclame van British Airways. 'Niet vliegen. Blijf thuis. Moedig de Britse atleten aan.'
Omgekeerd doet de energie van de massa in blauw, wit en rood de Britse atleten boven zichzelf uitstijgen. Neem Andy Murray gisteren op 'Centre Court', in de finale van het olympisch toernooi tegen Roger Federer. Niet eens een maand geleden was dezelfde tegenstander nog een maat te groot op Wimbledon. Gisteren, aangemoedigd door een uitzinnig publiek, maakte Murray er een spel van kat en muis van (6-2, 6-1, 6-4).
Federer speelde op een niveau dat niet het zijne is, alsof ook hij door had dat hij vocht tegen een haast kosmische kracht. Het laatste spelletje toonde hoe het allemaal zomaar vanzelf ging: 15-15 en dan: ace, ace, ace. Overwinning voor Murray, alweer goud voor Groot-Brittannië.
Collectieve extase
De eruptie die volgde na Murray was dezelfde als die van een dag eerder in het olympisch Stadion. Ook daar was er collectieve en simultane extase, toen atleet Mo Farah de 10.000 meter won na een waanzinnige laatste ronde. Ook daar hing dat niet te vatten gevoel dat de Brit niet kon verliezen. Zelfs niet van de Ethiopische broertjes Bekele.
Farah is geboren in Mogadishu, Somalië, verhuisde op zijn achtste naar Groot-Brittannië, kreeg in de lagere school van zijn gymleraar het advies om afstandslopen te doen en is nu olympisch kampioen. Die gymleraar was tussendoor best man op zijn trouwfeest en spreekt hij nog altijd aan met 'Sir'. Het is zo'n mooi verhaal dat het happy end zaterdagavond alleen maar logisch leek.
Farah won voor Groot-Brittannië het derde goud in minder dan één uur. Eerder had ook Jessica Ennis, postergirl van de Spelen van Londen 2012, de zevenkamp gewonnen. Ennis is de Britse Aagje Vanwalleghem, sympathiek in een oogopslag. Iedereen houdt van haar, ook toen ze vorig jaar haar wereldtitel verloor in Daegu. Afgelopen zaterdag domineerde ze de heptatlon, van horden tot de afsluitende 800 meter. In dat nummer moest Ennis alleen de finish halen, maar - gedragen door het publiek - liep ze in de laatste rechte lijn nog iedereen voorbij. 'Bonkers', zo bezong Dizzee Rascal.
Kind van de rekening was Greg Rutherford die goud won in het verspringen, tussen Ennis en Farah in. Hij mocht ook eens op de BBC komen, maar toch niet te lang. Dat gold ook voor de winnaars in roeien, zeilen en baanwielrennen. Goud gewonnen, maar toch in de schaduw. De zilverenmedaillewinnaars waren al helemaal de verliezers van het weekend. Zoals Mark Hunter, tweede in het zeilen, het verwoordde: "Sorry dat ik iedereen heb teleurgesteld."