De verschrikkelijke waarheid over verkrachting in India

Ik heb 24 jaar in New Delhi gewoond, een stad waar seksuele pesterijen even normaal zijn als eten. Elke dag mondt dat ergens in de stad wel uit in verkrachting.

Als tiener heb ik geleerd mezelf te beschermen. Ik stond nooit ergens alleen als dat mogelijk was en stapte snel, mijn armen gekruist voor mijn romp, vermeed oogcontact en glimlachte niet. Ik baande me een weg door groepen mensen met de schouder vooruit en ging nooit buiten na het donker, behalve in mijn eigen wagen. Op een leeftijd dat jonge vrouwen elders experimenteren met hun uiterlijk droeg ik kleren die twee maten te groot waren. Ik kan me nog altijd niet aantrekkelijk kleden zonder het gevoel te hebben dat ik mezelf in gevaar breng.

De dingen veranderden niet toen ik volwassen werd. Pepperspray was niet beschikbaar en mijn vrienden, allemaal middenklasse of hogere klasse zoals ik, droegen veiligheidsspelden of andere geïmproviseerde wapens van en naar de universiteit of hun kantoor. Een van hen had een mes, en raadde me aan dat ook te doen. Ik weigerde; op sommige dagen was ik zo kwaad dat ik het gebruikt zou hebben - of erger, tegen mezelf had gericht.

Het aanhoudende geluid van gefluit, gesis, seksuele toespelingen en openlijke dreigementen hield aan. Troepjes mannen hingen rond in de straat, en schunnige liedjes uit Hindi-films zingen was de manier waarop ze communiceerden. Om hun verlangen duidelijk te maken, stootten ze hun bekken naar vrouwelijke voorbijgangers.

Was het maar zo dat alleen de openbare ruimte onveilig was. In mijn kantoor bij een vooraanstaand magazine, in het kabinet van de dokter, zelfs op feestjes thuis ontsnapte je niet aan de intimidatie.

Op 16 december waren, zoals de hele wereld weet, een 23-jarige vrouw en een vriend op weg naar huis nadat ze de film Life of Pi gezien hadden in een winkelcentrum in het zuidwesten van Delhi. Nadat ze op wat de schijn had van een lijnbus gestapt waren, verkrachtten de zes mannen die erop zaten de vrouw zo gewelddadig dat haar ingewanden kapot waren. De bus was een valstrik. De aanranders sloegen ook de vriend van de vrouw in elkaar en wierpen hen uit het voertuig.

In Delhi, een stad die gewend is aan de vernedering van vrouwen, kwamen tienduizenden mensen de straat op. Ze namen het op tegen de politie, traangas en waterkanonnen om uiting te geven aan hun woede. Het was het meest welluidende protest tegen seksuele aanranding en verkrachting ooit in India, en het leidde in het hele land tot demonstraties.

Om haar privacy te beschermen werd de naam van het slachtoffer niet vrijgegeven. Maar hoewel ze naamloos bleef, kent iedereen haar gezicht. Om te weten hoe ze eruit ziet, moeten vrouwen gewoon in de spiegel kijken. De volle omvang van hun kwetsbaarheid werd eindelijk duidelijk.

Toen ik 26 was verhuisde ik naar Mumbai. Dat is een commerciële en financiële grootstad, met haar eigen problemen, maar in cultureel opzicht is ze altijd meer kosmopolitisch en liberaal geweest dan Delhi. Ik was in de wolken over de vrijheid die ik er genoot. Ik begon verslag uit te brengen vanuit de prostitutiewijk, waagde me op late uren in gevaarlijke buurten - in mijn eentje, met het openbaar vervoer. Het leek wel alsof in Delhi opgroeien toch iets goeds had opgebracht: ik was zo dankbaar voor de relatief veilige omgeving in Mumbai dat ik er voluit gebruik van maakte.

De jonge vrouw zal echter nooit die kans krijgen. Op zaterdagochtend, dertien dagen nadat ze aangerand was, verloor de studente kinesitherapie, die er zonder twijfel van droomde mensenlevens beter te maken, haar eigen leven. Ze stierf door interne bloedingen.

Bezoedeld

India heeft wetten tegen verkrachting, gereserveerde zitjes voor vrouwen in bussen, vrouwelijke agenten, speciale meldpunten. Maar die maatregelen brengen weinig bij in een patriarchale en vrouwonvriendelijke cultuur. Het is een cultuur die stelt dat het ergste aan verkrachting is dat het slachtoffer bezoedeld wordt, waardoor ze geen man meer zal vinden om met haar te trouwen - waardoor de oplossing trouwen met de verkrachter is.

Die kijk beperkt zich niet tot de woonkamer maar wordt openlijk beleden. In de maanden voor de groepsverkrachting weten vooraanstaande politici de stijging van het aantal verkrachtingen aan het toenemende gebruik door vrouwen van gsm's en het feit dat ze te laat uitgaan. "Het is niet omdat er in India nu ook 's nachts vrijheid is dat vrouwen na het donker buiten mogen", zei Botsa Satyanarayana, de leider van de Congrespartij in de staat Andhra Pradesh.

Verandering is mogelijk, maar de politie moet gevallen van verkrachting en seksueel geweld registreren, en onderzoek en rechtszaken moeten sneller afgerond worden in plaats van jaren aan te slepen. Van de meer dan 600 verkrachtingszaken die in 2012 gerapporteerd werden in Delhi, leidde er slechts één tot een veroordeling. Als slachtoffers geloven dat recht zal geschieden, dan zullen ze meer bereid zijn naar voren te komen. Als potentiële verkrachters de consequenties vrezen van hun acties, dan zullen ze niet zomaar straffeloos vrouwen van de straat meer plukken.

Ongezien

De omvang van het protest onder het volk en in de media heeft duidelijk gemaakt dat de aanranding een keerpunt was. De verschrikkelijke waarheid is dat de jonge vrouw die op december verkracht werd meer geluk had dan vele andere slachtoffers van verkrachting. Ze was een van de heel weinigen die in zekere mate erkend werden. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis, haar verklaring werd opgenomen en na een paar dagen waren alle verkrachters opgepakt. Ze worden nu beschuldigd van doodslag. Zulke efficiëntie is ongezien in India.

Terugkijkend was het niet de brutaliteit van de aanslag op de jonge vrouw die de tragedie ongewoon maakte, wel dat de aanranding eindelijk een reactie teweegbracht.