De stem van Smurfin én van Calimero
Eigenlijk was ze hoorspelactrice, maar onsterflijk werd Corry van der Linden door Calimero het wonder van de spraak te geven in de gelijknamige tekenfilmserie. Zijzelf was onbekend, maar haar stem kent iedereen die ooit kind geweest is.
"Zij zijn groot en ik is klein, en dat is niet eerlijk, o nee."
Dat ontwapenende zinnetje behoort tot de beroemdste uitspraken in de wereldgeschiedenis. Het kuiken met de omgekeerde eierdop op z'n kop gaf zelfs aanleiding tot een lemma in het woordenboek: calimerocomplex.
De in het Nederlandse Bussum wonende Corry van der Linden 'deed' de stem sinds 1972, en ze zou hem blijven doen tot ongeveer haar 60ste.
Naast Calimero was ze in haar eentje ook zowat de helft van het Smurfendorp samen. Luilaksmurf, Klungelsmurf, Babysmurf, Boerensmurf, Dichtsmurf en zelfs de onvolprezen Smurfin: weinig kindertjes die zich aan het blauwe volkje vergaapten, hadden door dat de helft daarvan uit één en dezelfde mond sprak. Ze was overigens ook verantwoordelijk voor het inspreken van twee Grobbebollen in TiTa Tovenaar.
Maar van al de stemmetjes die ze deed, bleef dat van de kleine Calimero haar echter veruit het dierbaarst. "Omdat hij zo lief kon zijn en af en toe boos", zei ze daarover. "Ik vind hem heel leuk. En dapper is ie ook. En hij houdt veel van zijn vader en zijn moeder."
Ze speelde Calimero, maar sprak tegelijk ook de stem in van zijn moeder. Haar werk werd extra fijn als die twee met elkaar praatten. "Ik vond hem vaak ontroerend", zei ze. "Hij kreeg dikwijls op z'n kop. Misschien hou ik wel zo van Calimero omdat ik hem bén."
Volgens een echtpaar dat Van der Linden gekend heeft als retoricalerares, zat er achter dat piepstemmetje van Calimero een niet onaanzienlijk talent: "Ze had een feilloos oor. In je stem ontging haar geen enkele onwaarachtigheid. Je voelde je geröntgend. Het was pure psychotherapie. Het mooiste en het sterkste in je kwam naar boven. Met een puur hart ging je opnemen."
Een blonde, aantrekkelijk dame bleef Corry van der Linden tot op hoge leeftijd. Een vriendelijke verschijning, hoewel er ook weemoed in haar oogopslag schuilde. "Ik mis hem niet hoor", zei ze na haar afscheid stoer over Calimero. De nadruk waarmee ze dat poneerde, liet vermoeden dat ze vooral zichzelf wou overtuigen: "Nee-hee. Mijn leven gaat zonder Calimero gewoon door. Zo erg is het nu ook weer niet. Als ik wil, kan ik 'm af en toe nog eens op televisie bekijken."
Kort daarop verloor ze een zoon - een echte.
Ze begon al eens in het verleden te leven. Achter een raam, op de bovenverdieping van haar huis, stond een levensgrote Calimero: een mascotte ter ere van het feit dat de elpee De avonturen van Calimero 25.000 keer verkocht was. Een herinnering aan betere tijden, maart 1973. Ze kreeg een Gouden Plaat en ontmoette haar eerste echtgenoot, trombonist Hans de Ruyter.
Acht jaar later zou die haar al voorgaan in het graf. Ook voor de stem van Calimero was het leven niet altijd eerlijk.