Canada ijzig efficiënt
Canada staat tegenover ijshockey zoals Duitsland tegenover voetbal: een match duurt drie keer twintig minuten en op het einde wint 'Team Canada'. De VS wisten dus waar ze aan toe waren, maar moesten, net als vier jaar geleden in Vancouver, in Canada hun meerdere erkennen.
Canada versus de Verenigde Staten op de Winterspelen, dat is zoals Brazilië versus Duitsland op een WK voetbal: dé affiche naar wie iedereen uitkijkt. Toen de twee grootmachten elkaar gisteren troffen in de volgelopen Bolshoy Ice Dome was dat een finale 'avant la lettre' en tegelijk een heruitgave van de olympische finale van 2010. In Vancouver bleef Canada de VS moeizaam de baas, waarna meer dan één miljoen inwoners tot in de late uurtjes een feestje bouwden. De sport mag bij ons dan niet zo populair zijn, uit een poll bleek dat meer dan de helft van de Canadese bevolking ijshockey als een zaak van nationale trots ervaart. Hun ijshockeybond telt meer dan 625.000 geregistreerde leden en gemiddeld meer dan twee miljoenen Canadezen volgen een NHL-match op tv.
In de VS is ijshockey nog wat het ondergeschoven kind na de 'big three': baseball, football en basketbal. Maar de gesloten NHL-competitie telt vooral Amerikaanse teams, slechts zeven van de dertig zijn in Canada gevestigd. De VS, met hun 316 miljoen inwoners, kijken dan ook wat neer op hun kleine noordelijke broertje en dat is wat het burenduel telkens zo geladen maakt. "Er bestaat geen grotere rivaliteit in het ijshockey dan tussen Canada en VS", goot de Amerikaanse coach Dan Bylsma nog wat olie op het vuur.
Grootste rivalen
Op papier waren de twee teams aan elkaar gewaagd: alle spelers, zowel bij Canada als de VS, zijn profs die hun boterham verdienen in de NHL. De Amerikanen maakten meer indruk tijdens de voorrondes, maar Canada blijft nu eenmaal Canada. "Het doet er nu niet toe dat Canada nog niet onder stoom raakte", besefte Bylsma. "Wie naar de finale gaat, wordt met één goal beslist."
Zijn woorden bleken profetisch want één geniale pas van Jay Bouwmeester in de tweede periode volstond. Jamie Benn tikte binnen. De Bolshoy Ice Dome, vooral gevuld met dolgedraaide Canadezen, ontplofte. De kortgerokte cheerleaders zwaaiden nog wat heftiger met hun blauwe pompons.
Op het ijs ondergingen de Amerikanen de wet van de sterkste. De Canadezen namen doelman Quick 37 keer op de korrel. Aan de overkant stond doelman Carey Price 31 keer pal. Drie keer kreeg de VS de mogelijkheid om met een mannetje meer het evenwicht te herstellen, maar de Canadezen smeten zich voor elke puck. Ze verdedigen met hart en ziel en vooral met elk lichaamsdeel tot ze eindelijk hun tweede opeenvolgende olympische finale beet hadden. Daarin nemen ze het zondag op tegen Zweden, de olympische kampioen van 2006, dat in zijn halve finale Rusland-killer Finland met 2-1 inmaakte.
"De finale zal zo'n beetje als vanavond zijn", dacht matchwinnaar Benn. "Niet veel goals, beenhard verdedigen en de zeldzame kansen die je krijgt benutten." Hoe ontgoocheld de VS ook waren, zij erkenden het meesterschap van Canada. Verdediger Ryan Suter: "Het was een frusterend avondje voor ons: we waren niet op de afspraak. We keken toe, we waren te passief. We zijn hen niet naar de keel gevlogen. Daarom doet deze nederlaag zoveel meer pijn dan die van vier jaar terug."