Geachte heer Wiels, Beste Miguel,

Ik heb altijd een boontje gehad voor sidekicks. Onbaatzuchtige schippers naast God die zich ophouden in de luwte van een gevierde ster met als enige opdracht die nog feller te laten stralen. Ze bewegen zich zo onopvallend mogelijk doorheen medialand en verbranden zich zelden of nooit aan de spotlights. Het zijn doorgaans 'normale' mensen gebleven. Vriendelijk, benaderbaar en zonder vedettestreken. Slimme en alom gerespecteerde vaklui die verkozen om rustig naast de rode loper te wandelen.

Hun naam duikt wegens niet interessant genoeg amper op in 'de boekskes'. Ze zijn (nog) geen publiek bezit, kunnen gaan en staan waar ze willen en hoeven niet bang te zijn voor een publieke vivisectie van hun privéleven. Mede daardoor overschrijdt hun houdbaarheidsdatum vele malen die van de flamboyante persoonlijkheden die ze geacht worden te dienen.

Mijn bewondering voor deze belangrijke, doch schromelijk onderschatte beroepsgroep der tweede violen is onvoorwaardelijk. Groter en oprechter in ieder geval dan voor al die om aandacht bedelende non-talenten die door een onverklaarbare speling van het lot ineens tot de vedettestatus worden geroepen. We vergeten te vaak dat het televisielandschap er zonder die loyale ondersteunende dienaars bijzonder schraal zou uitzien. Het zijn de meesterknechten van de media. Van goudwaarde voor elke kopman die af en toe een wedstrijd wil winnen.

Jij bent er zo eentje, Miguel. Al ruim een kwarteeuw bezig en niet meer weg te denken als de pianospelende adjunct met eeuwige glimlach. Een vent van 40 met de looks van een schooljongen. Pienter baasje met hoge aaibaarheidsfactor dat maar niet ouder lijkt te willen worden.

Je viel me voor het eerst op als kapitein in De notenclub en sindsdien zag ik je passeren in vrijwel elk programma dat om muzikale omlijsting verlegen zat.

Te veel om op te noemen, maar ruim voldoende om gestaag op te klimmen in de pikorde der schermgezichten. Van enthousiast tokkelende pianist en gedreven bandleider tot 'Wielske', de muzikale pispaal van een hyperkinetische presentator in Peter live.

Ondanks dat indrukwekkende palmares heeft het tot nu geduurd voor ik besloot je te schrijven. Eerder bekend dan beroemd als vertrouwd televisiemeubel dat nooit echt opvalt omdat iedereen het vanzelfsprekend vindt. Maar na Manneke Paul kan ik echt niet meer om je heen. Sorry daarvoor. Te belangrijk geworden om nog langer dood te zwijgen. Met dank aan een brutale Hollander die met geestige en baldadige televisie moeiteloos Vlaanderen kwam inpakken.

Ik merkte dat je stilaan meer deelnemer dan toeschouwer werd. Hij de grote ster. Jij de welwillende speelbal. Ingehuurd om onderdanig en slechts beschermd door zijn instrument de plaagstoten van de baas te pareren. Een wonderlijk op elkaar ingespeeld paar apart dat tweemaal per week een wervelende show bracht waarin niets moest maar alles mocht. Twee door de wol geverfde stielmannen die hun rol zo overtuigend speelden dat het vooraf zorgvuldig ingestudeerde nummertje als dolle, geïmproviseerde chaos overkwam.

Je populariteit ging er met sprongen op vooruit omdat ineens iedereen zag dat die sympathieke rol televisiebehang eigenlijk het onmisbare ingrediënt was dat elke mayonaise kon doen pakken.

Toch een beetje opletten, Miguel. Je dagen als sidekick lijken definitief geteld en voor je er erg in hebt, word je zelf een ster.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. We wonen op een boogscheut van elkaar en af en toe kom ik je tegen in de straten van het mooie Gent of tussen het zwaar beproefde supportersheir van de Buffalo's . Met kerst was je nog te gast in het plaatselijke gebedshuis Onze Lieve Vrouw ter Sneeuw waar je samen met je halve trouwboek - 'Is het een vogel, is het een vliegtuig, neen dat is het niet' - Mega Mindy een concert gaf. Ik had toen jammer genoeg iets belangrijkers te doen.

Maar de voorbije zomer was ik wel present op de AVS-zomertoer en in een grijs verleden zag ik je het klavier beroeren in de schaduw van een toen nog volumineuze Koen Crucke en als lid van het knotsgekke partycollectief The Magical Flying Thunderbirds. Een onopvallend ventje dat, net als op het scherm, al lang tevreden was dat hij op de tweede rij ongestoord zijn ding mocht doen.

Maar niets is wat het lijkt. Want je bent natuurlijk veel méér dan die brave underdog met vertederende puppy-oogjes op wie niemand kwaad kan zijn. Van in de wieg bezeten door muziek en vastbesloten daar zijn leven op te bouwen. Een wonderkind uit Sint-Amandsberg dat op z'n achtste liedjes schreef en een jaar later al op een podium klom. Onverzettelijk timmerend aan de weg die hij destijds als enige optie voor zichzelf had uitgestippeld. Begonnen als pianist op bruiloften en partijtjes. Als zestienjarige winnaar van een Nederlandse talentenjacht en prompt bevallen van een cd met A Dream of no Return als profetische titel.

De rest is geschiedenis. Je verpopte tot een alom gerespecteerde artistieke duizendpoot met een carrière die leest als een spannend jongensboek. Incontournable als muzikale godfather die vanuit zijn eigen Beerveldse hitfabriek de ene 'oorwurm' na de andere op de wereld loslaat. De grootste artiesten hengelen naar je diensten en wie nooit met je gespeeld heeft, verdient het niet om artiest genoemd te worden.

Wat je produceert zijn niet mijn favoriete deuntjes, Miguel. Wel integendeel. Maar dat doet niets af aan mijn respect voor het vakmanschap van de selfmade man die zich, puur op talent en wilskracht, een weg naar de top heeft gebaand. De plastic babes van meidengroep Opium zaliger kregen van jou 'Vrouw' en 'Doe me doe me goed'. Frank Dingenen mocht scoren met 'In de file' en de 'Albert-rap' van de popkoning werd een megahit.

Als hofleverancier van K3 ben je niet meer of minder dan de absolute keizer van de lucratieve kleuterpop. Stilaan meer zakenman dan muzikant. Vaak weggelachen en miskend door de zich cultureel correct noemende muziekindustrie. Niets van aantrekken, Miguel. Voor mij hoor je allang thuis in het kransje der groten en dus overhandig ik je bij deze symbolisch de Mia als Meest Onderschatte Talent.

Doe de groeten aan Mega Mindy en, wie weet, tot volgend jaar in de kerk.