Wie is Maarten Inghels?

Maarten Inghels (°1988) schreef al boeken toen hij dertien was en hij was amper twintig toen hij in 2008 debuteerde als dichter. Het was Gerrit Komrij himself die zijn debuutbundel Tumult een plaatsje gaf in zijn prestigieuze Sandwich-reeks, een eer die eerder ook de Vlaming Philip Hoorne te beurt was gevallen. De kritiek was erg enthousiast en in 2011 verscheen een tweede bundel (Waakzaam), meteen bij De Bezige Bij Antwerpen. Een deel van de bundel ('Het abattoir van het afscheid') verscheen eerder in een bibliofiele uitgave. In Waakzaam bespeelt Inghels zijn geliefkoosde thema: zijn afkeer voor onze 'frivoliteitscultuur'.

Inghels woont in Antwerpen, zijn kat heet Baudelaire en hij schrijft op een oude Olivetti 82-schrijfmachine.

Zijn prozadebuut maakte hij dit jaar met De handel in emotionele goederen. Die roman veroorzaakte zowat dé literaire rel van het jaar. Toen De Standaard het boek nogal brutaal afkraakte ('Puberaal'), nog voor het officieel verschenen was, sprong uitgever Harold Polis in de bres voor zijn poulain. Op de boekvoorstelling stak hij een papiertje in brand dat de 'kutrecensie' moest uitbeelden om zo "de boze geesten uit te drijven". Omdat de "theatrale daad" van Polis werd gefotografeerd en verspreid via Twitter, barstte een buitenproportionele mediastorm los. Het deed de aandacht voor het boek geen goed, maar de naam van Maarten Inghels kreeg er wel wat meer bekendheid door.

Maarten Inghels noemt zichzelf "dichter, schrijver, columnist en droogstoppel". Hij is vooral gefascineerd door de dood. Dat blijkt ook uit zijn engagement bij De Eenzame Uitvaart, een project waarbij dichters een gedicht voorlezen voor mensen die sterven zonder vrienden of familie na te laten. Op enkele jaren tijd begeleidde De Eenzame Uitvaart al 31 begrafenissen. Collega's als Jan Aelberts, Joke van Leeuwen, Andy Fierens en Stijn Vranken kwijten zich samen met Maarten Inghels van deze nobele taak.

Handel in emotionele goederen baadt in diezelfde sfeer. In een interview in De Morgen zei hij het volgende: "Ik vroeg me vooral af wat er achteraf met de bezittingen van die overledenen gebeurt, met de resterende foto's, de herinneringen, het bed, de kasten. Ook een eenzame overledene heeft een verleden. Zelf maakte ik ooit het huis leeg van mijn grootvader, die ik bij leven nooit heb gekend. Heel confronterend is het wanneer een opkoper komt vertellen dat zijn bezittingen niets waard zijn. Mijn grootvader wilde geen contact meer met de familie. Vreemd genoeg bleek hij wél alles te verzamelen over ons, ordende hij voortdurend zijn herinneringen in fardes. Per map ging je een jaar terug in de tijd. Ik vond er zelfs krantenknipsels over mij of kladjes van kerstkaarten die hij uiteindelijk niet verstuurde. Zo pelde ik laag voor laag zijn leven af."

In het boek ruimt hoofdpersoon Luukas Kolibri de spullen op van overledenen. Wanneer zijn geliefde Robin sterft, begint hij al haar spullen te verzamelen om de herinnering aan haar levendig te houden. Dirk Leyman noemde het boek "een opmerkelijk vroegrijp romandebuut", maar merkte toch op dat het "naar het eind toe ietwat begint te slabakken."

In Gazet van Antwerpen schetste Inghels wat zijn ambitie was: "In de eerste plaats wil ik een goed verhaal vertellen, iets wat voor iedereen herkenbaar is. Wanneer iemand sterft, kom je voor een kamer of een huis vol herinneringen te staan. Dat moet worden leeggemaakt, wat een zeer pijnlijke aangelegenheid is. Wat hou je bij, wat gooi je weg? Ik wilde weergeven hoe moeilijk het is om daarmee om te gaan. Als schrijver zoek je naar een goed verhaal. Dit was nog nooit verteld. Toch niet op de manier waarop ik het zag."

Inghels is geen kluizenaar, dat bewijst zijn werk voor De Eenzame Uitvaart. Hij was ook al twee keer curator voor het Internationale Felix Poetry Festival in Antwerpen, trok met Andy Fierens langs de bruinste Antwerpse kroegen met hun Tournee Literair. Hij droomt er dan ook van de oude literaire cafécultuur in Antwerpen te doen herleven. De Witzli Poetzli van Jean-Marie Berckmans, de Quinten Matsijs waar Elsschot inspiratie opdeed voor Het dwaallicht, de Gard Sivik van Gust Gils of de Vécu van de Pink Poets.

Ondertussen timmert hij in DE Studio aan de weg met het maandelijkse literaire programma Werktitel (zie hiernaast). Kunstencentrum Villanella is een vertrouwde plek voor Inghels. Hij zette zijn eerste stappen op het literaire podium i in de door Villanella georganiseerde Kunstbende van 2005. Hij bracht toen een no-nonsensetekst in de traditie van Van Ostaijen en Cees Buddingh, begeleid door een elektrische gitaar.