Acht keer romantisch geweld

Het is een beetje een sprong in het ongewisse. Dat geven ze zelf ook toe, de acht dramastudenten van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Maar dat is ook net waarom hun enthousiasme zo groot is: elke maandag, in de Zwarte Zaal van deSingel, een ander stuk brengen. Het concept stamt uit het Britse theater, toen zogeheten repertoirecompagnies door het land reisden en een veertigtal stukken per jaar speelden. De naam Het Romantisch Bedrijf verwijst naar die compagnies, maar ook naar de productiedruk. "Als je elke week een nieuw product aflevert, heeft je gezelschap toch wat weg van een bedrijf, niet?", vertelt actrice Sari Veroustraete.

Tot zover het 'Bedrijf', maar waarom is het 'Romantisch'? "Als we keken naar de stukken die iedereen geselecteerd had, bleek daar steeds een romantische motivatie achter te zitten - in de brede zin van het woord", verklaart Anne-Laure Vandeputte. Ze hebben de romantiek niet opgezocht, vertellen ze: die bleek gewoon in elk lid aanwezig te zijn. Ze benadrukken ook dat ze geen grote, afgewerkte voorstellingen brengen: daar zijn de grote theaterhuizen al voor.

Geen tijd dus voor lang doordachte regiekeuzes of ellenlange monologen, wel ruimte voor toeval. En voor afwisseling: iedereen koos een eigen stuk, variërend van klassiek repertoire tot postmodern theater, en kneedt daar zijn eigen voorstelling mee.

Vandeputte: "Het gaat erom dat het publiek een inkijk krijgt in waar we op dat moment mee bezig zijn. Daarom hoeft dat niet iets te zijn dat 'af' is."

Bartel Jespers

Omdat hij zijn jongensdroom om Zorro te worden niet kon verwezenlijken, besloot Bartel Jespers (19) zich op het acteren te werpen. Ambitie is hem niet vreemd: Jespers mocht de spits afbijten, en koos voor het historische treurspel Don Carlos (1787) van Friedrich Schiller.

"Wat mij vooral aansprak, was de manier waarop Don Carlos gedwongen wordt om een leven te leiden dat hij niet wil leiden en keuzes moet maken die hij niet wil maken." Uitbreken uit het dagelijkse, dat is waar Schillers stuk volgens Jespers rond draait. "Maar uiteindelijk mislukt dat volledig."

Servaas Petrov

Servaas Petrov (21) is danig onder de indruk van de Amores (16 v. Chr.) en Metamorphosen (8 v. Chr.) van de Latijnse dichter Ovidius, en bij uitbreiding van zijn volledige werk. "Ik vind het ongelooflijk mooi." Petrov, die inmiddels ook stage loopt bij het Nederlandse gezelschap Het Zuidelijk Toneel, weet zeker dat Het Romantisch Bedrijf de antieke leefwereld van Ovidius treffend naar het podium kan vertalen.

"Hoewel ik erg van de tekst houd, zal onze voorstelling eerder beeldend worden. Het is Ovidius, maar dan op de manier van Beckett."

Anne-Laure Vandeputte

Anne-Laure Vandeputte (21) raakte al in de ban van het theater toen haar ouders haar als tiener meetroonden naar De Woeker in Oudenaarde. "Hoe de wereld verdwijnt in een toneelzaal, dat vond ik fantastisch." Al aan de kunsthumaniora ontdekte ze Euripides' Medea (431 voor Christus), en dat stuk heeft haar niet meer losgelaten. "Het dilemma tussen emotionele en rationele beslissingen dat door de hele tragedie loopt, is iets waar iedereen mee te maken krijgt, ook in de wereld van vandaag."

Vandeputte herkent zichzelf wel enigszins in Medea. "Tot ergernis van mijn omgeving", lacht ze.

Julia Ghysels

"Als ik in het Engels speel, doet dat iets heel speciaals met mij", zegt Julia Ghysels (23). Dus koos ze voor een Engelse tekst: onder andere Antony and Cleopatra van Shakespeare en A Kind of Alaska van Harold Pinter droegen haar voorkeur weg, maar uiteindelijk koos Ghysels voor Blasted (1995) van Sarah Kane.

"Ik houd van die lugubere sfeer. Je kunt niet meteen verklaren waarom de personages doen wat ze doen, maar toch krijg je kippenvel bij het stuk." Blasted staat ook bekend als een erg choquerend stuk. "Zulke harde scènes naar het podium vertalen, dat is echt een ongelooflijke uitdaging."

Sari Veroustraete

Sari Veroustraete (23) komt uit een middelbare opleiding Techniek-Wetenschappen, maar "een wetenschappelijke benadering van de wereld, daar zag ik niets in". En dus is ze zo in het acteursvak gerold.

Al kijkt ze meteen ook verder dan de typische stukken die ze tijdens haar loopbaan aan het Conservatorium leerde kennen. Vandaar dat ze koos voor Hebzucht (2012) van Stijn Devillé, een tekst die ze ontdekte in de boekenkast van TG Stan-actrice Sara De Roo. "Het is een verfrissend stuk: iets helemaal anders dan de klassieke teksten en zware tragedies die je tijdens je opleiding te lezen krijgt."

Danielle De Nul

In het amateurtheater van Diskmuide speelde de grootvader van Danielle De Nul (30) ooit de hoofdrol in Schipper naast God (1942), een stuk van de Neder-landse schrijver Jan de Hartog over een groep Joden die tevergeefs de Holocaust trachten te ontvluchten. "Je herkent er ook de hedendaagse vluchtelingenproblematiek in: het stuk stemt tot nadenken."

Vincent Van Sande

Als Vincent Van Sande (23) niet was gaan acteren, was hij naar eigen zeggen waarschijnlijk crimineel geworden. "Theater creëert een ruimte en tijd waarin gewone objecten plots een heel nieuwe betekenis kunnen krijgen." Dat herkent Van Sande ook in Smoke (1995), een film-scenario van de Amerikaanse auteur Paul Auster, en de vijf moderne Noh spelen (1955) van de Japanse schrijver Yukio Mishima.

"De manier waarop fantasie en verbeelding een nieuwe betekenis kunnen geven aan een alledaags object: dat vind ik interessant aan theater. En aan het werk van die twee auteurs."

Simon Lemmens

Als kind wilde Simon Lemmens (23) eigenlijk decorbouwer worden, tot hij besefte dat die decors weinig nut hadden als niemand ze gebruikte. Dus begon hij meteen ook te acteren. Het uitgangspunt van zijn voorstelling is een website over moderne kunst die The Eloquence of Absence heet. "Het is een zoektocht naar de vraag wat er vandaag de dag nog gezegd kan worden, en hoe je mensen nog kunt bereiken."