Broederstrijd

Luc Cortebeeck staat niet meteen bekend als de man van de vlijmscherpe uitspraken. De voorzitter van de christelijke vakbond ACV heeft doorgaans meer weg van de vleesgeworden ‘enerzijds anderzijds’-doctrine, dan van een man die met twee voeten vooruit tackelt.

Vrijdag schoot diezelfde Cortebeeck met scherp. Op zich al een niet alledaags feit. Nog opmerkelijker was dat zijn uithaal niet tegen de usual suspects was gericht - de werkgevers, de financiële sector of speculanten - maar tegen een concurrerende vakbond.

In een artikel op de website van het ACV sneerde hij dat een vakbond meer is dan een uitlaatklep voor ongenoegen en hekelde de ‘rood of geen brood’-filosofie. In een toelichting ging hij nog een stap verder. “We hebben lang genoeg gezwegen”, “dit heb ik nog nooit meegemaakt”, “leugens”, klonk het. Rudy De Leeuw, de topman van het socialistische ABVV, liet het niet over zijn kant gaan.

Resultaat: de twee grote vakbonden rollen al vechtend over straat. Fraai is het niet. Of men een groot syndicalist is of een koele minnaar van de vakbonden, ze hebben een niet te onderschatten rol in ons sociaal overlegmodel. Bij gelijk welke ingrijpende hertekening van de manier waarop wordt omgegaan met werknemers en werkzoekenden, bij elke hervorming van het pensioensysteem - als we daar ooit toe komen in ons land - zullen de vakbonden hun stem in het debat hebben. Vraag is hoe zwaar die nog zal wegen.

In plaats van een broederstrijd waarbij de vakbonden proberen marktaandeel van elkaar af te pikken, moeten ze misschien een poging doen meer mensen warm te maken voor hun standpunten. Ook van jongere generaties. Want ondanks de grootste financiële crisis in decennia is dat de voorbije jaren niet echt gelukt. Heel wat jongeren denken bij het woord vakbond meer aan de oorzaak van files dan aan verdedigers van hun rechten.

Net zoals de hele politieke wereld in sneltempo bezig is alle krediet bij de kiezer te verspelen, zijn de vakbonden hun krediet bij heel wat werknemers op het spel aan het zetten. Willen ze de volgende jaren nog echt iets betekenen en verwezenlijken, dan zullen ze niet alleen creatief uit de hoek moeten komen, maar vooral aan hetzelfde zeel trekken.

Het alternatief is verzinken in de complete irrelevantie.