Het kind van de rekening

De vraag - nee, de noodkreet - van Sofie Verschueren aan de minister is geen 'vrouwenkwestie' (DM 22/5). Een gezond evenwicht tussen professioneel en privéleven is zowel voor mannen als vrouwen van levensbelang. Het zou bovendien een basisrecht moeten zijn van elk kind om voldoende tijd te kunnen doorbrengen met beide ouders, van welk geslacht dan ook.

Her en der zie ik sussende berichten opduiken voor Sofie: het komt allemaal wel goed, meisje. Er wordt haar geadviseerd beroep te doen op grootouders of op de tanden te bijten en haar kind tijdens vakanties van 's morgens vroeg tot 's avonds laat naar de speelpleinwerking te sturen. Ze krijgt de raad haar partner aan te spreken en hem op zijn verantwoordelijkheid te wijzen.

Na ampel beraad verwaardigde ook De Coninck zich een antwoord: Sofie moet een voortrekkersrol op zich nemen, toch minder gaan werken in een omgeving waar dit niet evident is en een 'klein beetje leren aanvaarden dat we in dit leven niet alles kunnen hebben'. Voilà, brandje geblust, kindje gesust.

Op individueel niveau zal Verschueren er waarschijnlijk wel uit geraken, op een of andere manier. Alleen is er overduidelijk nood aan een meer structurele oplossing, die er ook voor zorgt dat bijvoorbeeld alleenstaande ouders niet quasi per definitie in de armoede terecht komen.

De Coninck staat niet alleen met haar uitspraak dat 'we niet alles kunnen hebben in het leven'. Met 'alles' wordt dan blijkbaar bedoeld: een mens mag niet verlangen naar tijd voor zichzelf en zijn gezin, een bescheiden eigen woning, een min of meer boeiende job en op het einde van die rit ook nog eens een pensioen die naam waardig. De berichten over bejaardentehuizen waar een volledig dagmenu vier euro mag kosten en 65 procent verzadigde pampers zouden iedereen moeten doen huiveren.

De waarheid is dat er - mits de juiste instelling en de juiste keuzes - wel werk gemaakt kan worden van een maatschappij waarin ouders die een tijdlang zelf de zorg voor hun kinderen ter harte willen nemen niet geculpabiliseerd, maar aangemoedigd worden.

Het voorstel dat CD&V een paar weken terug lanceerde om de gezamenlijke pensioenrechten opgebouwd tijdens een huwelijk in geval van een scheiding gelijk te verdelen over beide partners is misschien al een bescheiden aanzet, en vraagt ernaar nader bekeken te worden.

Moderne scholen

Flexibiliteit tijdens de loopbaan is niet enkel een zaak voor werknemers, ook voor werkgevers. Waarom is er in dit land bijvoorbeeld bijna geen enkele crèche te vinden in bedrijvencentra en industriegebieden, zodat ouders hun kinderen daar kunnen afzetten en eventueel tijdens de middagpauze eens kunnen binnenspringen? Waarom is er hier überhaupt een schrijnend gebrek aan kwalitatieve en betaalbare kinderopvang?

Waarom worden niet volop moderne scholen gebouwd, en moeten ouders hemel en aarde verzetten om hun kind ingeschreven te krijgen in de school van hun keuze? Waarom doen we met zijn allen alsof de (mantel)zorg voor kinderen of verwante bejaarden een 'luxe' is, terwijl het de evidentie zelve zou moeten zijn?

Wat Sofie Verschueren zich eigenlijk afvraagt, is hoe we die doldwaze ratrace zonder al te veel kleerscheuren beëindigen. En het antwoord is complex, maar het is geen 'vrouwenkwestie'. Het is een kwestie van solidariteit, van maatschappelijke noden centraal stellen en van creatief naar collectieve oplossingen zoeken.