Een prins is ook maar een kind

Elk jaar vallen op de eerste schooldag foto's van prinsenkindjes binnen. Maar het bericht van persagentschap Belga, op vrijdag, was opvallend. En leverde krantenkoppen op. 'Prins Emmanuel (6) moet naar speciale school' stond zaterdag op de voorpagina van Het Laatste Nieuws. Vergelijkbare kop in Het Nieuwsblad. Het bericht haalde ook alle andere kranten, ook deze. Dat er gisterochtend aan de Diestsesteenweg in Kessel-Lo, waar Eureka huist, fotografen en cameraploegen stonden was dus voorspelbaar. Buurtbewoners keken uit het raam of uit de voordeur. En de foto's toonden een gewone jongen, beetje schuchter, die aan de hand van zijn papa de weg naar zijn nieuwe school zocht.

Perceptie

Vraag is: is dit nieuws? Jawel, het is een prins. Een prins die deel uitmaakt van een geslacht dat jaarlijks voor 14,2 miljoen euro aan koninklijke dotaties ontvangt. Het grootste deel daarvan gaat naar koning Albert en koningin Paola, maar het gezin van prins Filip en prinses Mathilde krijgt toch ook 922.000. Prins Emmanuel is een van de kinderen van dat gezin, het lijkt niet onlogisch dat een gevolg van die geprivilegieerde situatie is dat ingeboet wordt aan privacy. Vanuit het idee: het is 'ons' geld, we mogen weten wat ermee gebeurt. En: kinderen van de prins hebben nu eenmaal geen privacy. Zondag nog werd de hele pers in de tuinen van het koninklijk paleis uitgenodigd voor een fotosessie. En uiteindelijk was er dus vrijdag bericht van Belga. "Voor alle duidelijkheid: het paleis heeft niet zelf een communiqué uitgestuurd", zegt de persdienst van het koninklijk paleis. "Maar zoals elk jaar kregen we de vraag waar de kinderen maandag naar school zouden gaan. We hebben eerlijk geantwoord. Waarom het verbergen? En bovendien: als Emmanuel er niet bij was geweest in Sint-Jan-Berchmans in Brussel (waar de andere kinderen school lopen, RVP) waren de vragen toch gekomen."

Het paleis heeft een punt: waarom het verbergen? Alleen is de vraag of prins Emmanuel zelf niet het risico loopt gestigmatiseerd te worden. Een krantenkop is een zaak, juist of niet, elke lezer interpreteert die. Perceptie als vijand van de werkelijkheid. Waarbij een 'kind met een leerstoornis' al snel 'een dom kind' is. En dus een prins, die z'n hele leven een beetje in de schijnwerpers zal vertoeven, gedoemd om altijd zo gezien te worden. "Neen", zegt een mama van een ander kindje dat in Eureka les volgt. "Ik vind het al erg dat je suggereert dat een leerstoornis negatief of stigmatiserend zou moeten zijn. Een leerstoornis heeft niks met dom te maken. Op de school zitten kinderen met een gewoon IQ. Soms zelfs met een hoog IQ. Alleen hebben sommigen dyslexie of discalculie. Of een pakketje. Maar met dom zijn heeft dat niks te maken."

Volgens de mama is het daarom juist een goed dat het paleis Emmanuel naar Eureka stuurt. "Ze hadden die jongen net zo goed in het paleis kunnen wegstoppen en een privéleraar kunnen zoeken. Dat ze dat niet doen, is echt een goed signaal."

Duidelijke visie

Het is een spoor dat kinderpsychiater Lieve Swinnen, auteur van boeken waaronder Druk druk druk. Hoe je kind helpen bij stress, helemaal volgt. Al zijn er twee kanten aan het verhaal. "De prins heeft zelf niet beslist om hiermee in het nieuws te komen", zegt Swinnen. "Het is een beslissing van volwassenen. Je kan je afvragen hoe het er later mee zal omgaan. Datzelfde gevoel heb ik ook als ik kinderen opgevoerd zie in programma's als De Nanny."

Toch ziet Swinnen op lange termijn niet meteen negatieve gevolgen. Natuurlijk omdat prinsenkindjes op vlak van aandacht wel wat gewoon zijn, getuige de fotosessie van afgelopen zondag. En ook als Emmanuel maandag door een andere schoolpoort was gestapt, zouden er camera's gestaan hebben. "Het voordeel van er open over te zijn, is dat men de communicatie zelf een beetje in de hand heeft. Hadden ze gezwegen, dan hoefde maar een ouder 's avonds op Facebook een bericht te zetten om het toch bekend te maken. Vooral belangrijk is hoe de ouders hier globaal zelf mee omgaan. En daar zit duidelijk een visie achter. Ik ben blij dat het kind kansen krijgt en dat dat probleem er mag zijn. Door hier open over te zijn, toont het paleis minstens dat het bij iedereen kan gebeuren. Voor ouders is het zelfs een hart onder de riem. Zoals die mama zegt, heeft dit niks met intelligentie te maken."

Even terug naar de foto's. Je ziet een vader met zijn zoon. Ongetwijfeld met een nieuwe boekentas. Ze lopen hand in hand. De vader knikt naar de buurtbewoners. De jongen stapt stil mee. Morgen herhaalt dit tafereel zich. En dan een heel schooljaar lang. "Het is goed dat ze het meteen bekendmaakten", zegt kinderpsychiater Lieve Swinnen. "Overmorgen is iedereen het vergeten." Dan zijn dit geen prinsen meer, maar gewone mensen. Met een gewoon kind.