Nooit groot worden
De Duitse fotografe Rebecca Rütten (25) legde het extreme hedonisme vast van een partycommune, diep in het oerwoud in Midden-Amerika.
Een man met gesloten ogen die ligt te schuimbekken, een verwoeste dame met absint-groene ogen, starend in de lens, een benevelde tatoeëerder in konijnenpak die 'Porqué no?' (waarom niet?) op iemands bil prikt. In haar fotoreeks Never Never Land rapporteert Rebecca Rütten over verwilderde, haast ontmenselijkte feestgangers in een verborgen partyhostel ergens midden in het oerwoud van Centraal-Amerika. Een exactere locatie mogen wij niet vrijgeven wegens problemen met de lokale autoriteiten.
"Ik was aan het rondreizen en kreeg de tip toevallig van een andere reiziger", vertelt Rebecca via Skype vanuit Melbourne. "Toen ik daar aankwam, zag ik mannen in tutu's en met gezichtsverf. In het begin hield ik er echt van. Het leek me één grote familie."
Rebecca keerde in januari 2014 met goede herinneringen terug naar thuisstad Hamburg. In december van dat jaar trok zij wederom het oerwoud in, richting hostel. Naast de continue toestroom van nieuwe gasten trof zij er de fuifnummers aan die er tijdens haar eerste ontmoeting ook al verbleven.
"Die kerngroep woonde daar blijkbaar al een paar jaar. Ik merkte dat de dynamiek veranderd was. Mensen leken hun problemen te ontvluchten door excessief drank- en druggebruik, en hadden seks met andermans lief. Ik zag feestgangers mentaal en fysiek in elkaar zakken. Sommigen zaten letterlijk in een hoekje te huilen. Er was zo veel drama".
Het adagium van de gemeenschap was omgeslagen van 'vrijheid voor iedereen' naar 'ellende voor iedereen'. Het is die transformatie - een griezelige teloorgang - die Rebecca heeft vastgelegd. "Eerst nam ik met goede moed deel aan de gemeenschap, maar gaandeweg distantieerde ik me en fotografeerde ik de keerzijde van hun bestaan." In plaats van verblijde feestgangers zien we daarom types die alles lijken kwijtgespeeld te zijn.
Nochtans, het gros van de gasten bestond uit jonge wereldreizigers afkomstig uit gegoede, stabiele gezinnen. "Het waren haast allemaal twintigers met ouders die hen onderhouden. Ze hebben alle kansen in hun thuisland maar zijn op een of andere manier ongelukkig. Volgens mij willen zij geen grijs leven maar een onrealistische, continue opeenvolging van unieke ervaringen".
Zo'n hostel waar alles mogelijk is, is dan ook erg aanlokkelijk voor iedere jongere die zijn leven maar wat banaal acht. "Je moest eens weten hoeveel mails ik krijg! Mensen zien er The Beach Deel 2 in (film met Leonardo DiCaprio over een gelijkaardige commune, red.). Ik begrijp het niet. Mijn beelden zien er toch niet bepaald positief uit?"