Lelijke bloemen zijn het mooist

Deze week: topbloemist Mark Colle

Hij werkte al voor Jil Sander en Dior en reist voor opdrachten de wereld rond. Maar net zo graag staat hij in zijn winkel Baltimore, in de Antwerpse Orgelstraat.

Technomuziek dreunt door de boxen. Baltimore is geen gewone bloemenzaak. En eigenaar Mark Colle is allesbehalve een gewone florist. Op zijn vijftiende stopte hij met school en belandde hij in de bloemenkunst. "Om de drie weken veranderde ik van job. Zo werkte ik in een bloemenwinkel, vervolgens in een lasagnefabriek en een drukkerij, om telkens weer terug te keren naar de bloemenkunst. Ik wilde wel weg, ik wilde iets anders doen, maar ik kon niet, want ik had geen kwalificaties op zak", zegt Colle. Na het openen van een eigen bloemenzaak was er voor hem geen weg terug. "Het was geen liefde op het eerste gezicht. Maar het viel me wel op dat ik mijn rebellie goed kon counteren door met bloemen bezig te zijn." Door zijn werk voor Dries Van Noten, Ann Demeulemeester en Raf Simons is Colle een veelgevraagd florist die met zijn bloemen de wereld rondreist. We ontmoeten elkaar voor koffie in zijn appartement in Antwerpen.

Sinds jouw indrukwekkende shows voor Raf Simons bij Jil Sander en nadien bij Dior, staat jouw telefoon niet stil. Ik heb de indruk dat je continu in het buitenland zit.

"Ik ben heel blij met wat me nu overkomt. Moest Raf me destijds niet gevraagd hebben voor zijn shows, had ik nu niet van Abu Dhabi naar New York gevlogen. Mijn werk voor hem heeft mij als florist op de internationale kaart gezet. De ene dag ben ik aan het skypen met mensen van het Guggenheim Museum in New York om een verlovingsfeest vorm te geven, de andere dag ontvang ik klanten in de bloemenshop, die met een uitgescheurd artikel in de hand om een bloementapijt vragen."

Dus ondanks al jouw opdrachten in het buitenland sta je nog altijd zelf in de winkel?

"Jazeker. Als ik niet in het buitenland ben, kun je mij in de winkel vinden. Ik vind het heel belangrijk om de twee te blijven combineren. Ik wil niet beginnen zweven, maar bewust met beide voeten op de grond blijven staan. Opdrachten van tienduizenden euro's uitdenken of in de winkel discussiëren met een vrouwtje dat twijfelt over de samenstelling van haar boeketje van 20 euro. Ik moet het allebei doen, want wie weet is het binnenkort afgelopen met mijn internationale succes. Het contrast is enorm en dat vind ik superinteressant."

Die nuchterheid, kreeg je die van je ouders mee?

"Dat weet ik niet. Mijn moeder had een kledingwinkel en mijn vader werkte in een benzinestation naast de autosnelweg. Allebei verklaarden ze mij voor gek toen ik zei dat ik de kost ging verdienen met het verkopen van bloemen. 'Daar valt geen geld mee te verdienen', was hun reactie. Ze zijn al redelijk op leeftijd en nog altijd ongerust over wat ik doe. Onlangs belde ik hen in extase met de boodschap dat ik een bruiloft in New Delhi mocht verzorgen en hun antwoord luidde droogweg: 'Zorg maar dat je je geld op tijd krijgt.'"

Op locatie werken lijkt me inderdaad een grote en risicovolle onderneming.

"Het is enorm stresserend, maar ik heb dat nodig. Ik vind het altijd een uitdaging om iets te doen wat ik voorheen nog nooit heb gedaan. Bij elke opdracht probeer ik zo veel mogelijk mijn eigen bloemen op locatie te krijgen, omdat ik niet altijd weet hoe de lokale bloemenmarkt eruitziet. In Abu Dhabi bijvoorbeeld waren er geen lokale bloemen voorhanden en moest ik uitwijken naar Dubai, wat de onderneming heel complex maakte. En in India doet men er alles aan om de lokale markt te beschermen. Dergelijke opdrachten vragen enorm veel research, maar die opdracht was ook zodanig groot dat ik de ruimte kreeg om de markt op voorhand te gaan verkennen."

Buitenlandse en binnenlandse opdrachten, verschillen die hard van elkaar?

"Tuurlijk. De vragen en de budgetten uit het buitenland zijn meestal totaal anders en het is dus werken op een andere schaal. Soms moet ik ook rekening houden met culturele verschillen. In India wilde ik het huis van de moeder van de bruid opsmukken met gladiolen. Maar die bloemensoort is in India not done, dus moest ik in allerijl op zoek naar een andere soort. Wat ik wel opmerk, is dat er een nieuwe tendens en hang is naar alles wat groen en ambachtelijk is. Maar elke opdracht is anders. Voor de Jil Sandershow was de positie van elke bloem belangrijk, omdat elk bloemstuk als een kunstwerk in een plexiglazen box werd geëtaleerd. Bij de Diorshow was het totale effect dan weer veel belangrijker."

Werken voor een groot modehuis brengt enorm veel visibiliteit voor jou en je werk met zich mee. Heb je veel last van copycats?

"Meestal ben ik daar niet zo mee bezig, maar onlangs zag ik bij een groothandelaar een exacte kopie van mijn Jil Sander-kubussen staan. Het was uitgevoerd in plastiek en kostte 99 euro. Tijdens de show had ik één gele lelie in het bloemstuk gestoken, één bloem die er totaal niet in paste, alsof het een foutje was. Uitgerekend dat element hadden ze in het bloem-stuk gekopieerd. Als je zoiets meemaakt, kun je twee dingen doen: heel kwaad worden of je geflatteerd voelen. Ik kies meestal voor de tweede optie, hoewel ik me in dit geval niet geflatteerd voelde, want het ding was afschuwelijk. (lacht) Ik kies er liever voor om mijn energie aan andere dingen te besteden."

Zoals werken met 'lelijke' bloemen? Dat is een omschrijving die je zelf graag gebruikt.

"Ik heb een voorliefde voor lelijke bloemen waar ik iets moois mee probeer te creëren. Ik zeg dat ook altijd eerlijk tegen mijn klanten. Sommigen begrijpen het en andere niet. Ik combineer graag bloemen die op het eerste gezicht helemaal niet bij elkaar passen en ik vind het een uitdaging om iets te maken dat mensen nog niet hebben gezien."

Waar haal je je inspiratie vandaan?

"Mijn invloeden komen niet zozeer uit de bloemenwereld. Ik laat me inspireren door films, muziek, interieurs, vaak nostalgische dingen. Van modernistische jaren vijftiginterieurs met lelijke boeketten, tot kitscherige bloemen uit een Italiaanse horrorfilm uit de jaren zeventig. Ik hou enorm van bizarre kleurcombinaties. Toch is het vooral de Amerikaan John Waters die een enorme impact heeft gehad op mij en mijn werk als florist."

Klopt het dat je speciaal voor hem naar Baltimore bent verhuisd?

"Ik heb een tijdje in Baltimore in een bloemenzaak gewerkt en het was mijn missie om John Waters te stalken. Waters regisseerde cultfilms als Pink Flamingos, Hairspray en Cry-Baby en staat vooral bekend om zijn gebruik van camp, trash en choquerende scènes. Hij had de gewoonte om zijn geboortestad Baltimore als filmlocatie te kiezen. Ik vind de man en zijn werk enorm fascinerend, vooral de manier waarop hij erin slaagt om lelijke dingen mooi in beeld te brengen. En dat doe ik ook door te werken met lelijke bloemen. Mijn shop draagt de naam Baltimore en is een eerbetoon aan die periode in mijn leven. Tijdens mijn verblijf heb ik Waters ontmoet en we zien elkaar nog regelmatig. Maar uiteindelijk kon ik niet aarden in Baltimore en ben ik teruggekeerd naar België. Als je jong bent, denk je nu eenmaal dat het gras altijd groener is op een ander."

In je werk streef je onverwachte bloemencombinaties na. Is er momenteel een ondergewaardeerde bloemensoort waar je heel graag mee aan de slag gaat?

"Bouvardia is een ouderwets en ietwat stom bloemetje dat veel gebruikt werd in jaren zeventig-boeketten. Ik heb het voor de grap gekocht en het is uitgegroeid tot een obsessie. Onlangs heb ik het zelfs in een fotoshoot gebruikt. Mensen vinden het lelijk, maar dat trek ik me niet aan. Ik wil vooral mijn goesting doen. Hetzelfde geldt voor de muziek die ik in de winkel opzet: dat gaat van bossanova tot harde techno. Ik stel mezelf nooit de vraag of het wel klantvriendelijke muziek is." (lacht)

Je bent een muziekliefhebber, maar ook een sneakerfreak. Je hebt een aardige collectie sportschoenen.

"Ik heb heel wat Adidassneakers staan, maar op een bepaald moment wilde ik alleen nog maar Nike Free Runs en dan weer Asics. De goedkope schoenen staan op de grond, de duurdere exemplaren van Raf Simons staan te pronken in de wandkast. Ik denk dat ik wel elke sneaker die Raf ooit heeft uitgebracht, in huis heb."

We zien alle merken, kleuren en stijlen door elkaar. Een beetje dezelfde sfeer als jouw leefruimte en dakterras.

"Ik heb helemaal niet nagedacht over de sfeer in mijn interieur. En mijn daktuin is een verzameling van planten die niemand wilde kopen in de winkel. Het is een allegaartje van afdankertjes dat continu wordt aangevuld. Het is chaotisch en eclectisch, maar zo heb ik het graag."

www.coffeeklatch.be

www.markcolle.com