'Neem er gewoon eens een mee naar huis, zeiden mijn vriendinnen'

LOTJE: "Ik heb een lengte van 1,74 meter en lang blond haar. Ik ben afgestudeerd en sinds kort heb ik een academische baan. Vijf jaar geleden vertelde ik op deze plek dat ik nog nooit seks had gehad, en aan die situatie is tot op heden niets veranderd. Ik heb een goed leven, ik sport veel, ik schilder - vooral mannen.

"Maar relaties: nul. Via Tinder heb ik wel eens een paar keer een date gehad. Meestal komt het erop neer dat ik de nieuwe mannen die ik ontmoet amuseer met verhalen over hun voorgangers. Ik vertel hen over die keer dat ik met mijn motorfiets een date ging ophalen die ook motor reed. Hoe we achter elkaar aan reden over landweggetjes, en hoe ik tegen hem aanbotste toen hij ineens remde. Niemand raakte gewond, maar zijn motorfiets was kapot. Het was een gênante vertoning. Wat romantisch had moeten worden en het begin van iets nieuws en groots en hartstochtelijks, verzandde in chaos en ongemak.

"Iedereen lacht altijd als ik mijn verhaal opdis. Ik weet waar ik moet inhouden, en waar ik moet versnellen, ik ken de details waarmee ik mijn lachers kan verleiden. Maar dat ik trilde van de zenuwen toen ik deze man ophaalde, dat ik zo onvoorzichtig reed omdat ik doodnerveus was voor deze ontmoeting, vertel ik er niet bij. Met dat onbegrijpelijke deel van mijn verhaal val ik niemand lastig. Zolang men lacht om mijn verhalen, ben ik de stoere clown. Niemand weet dat de uren voor elke nieuwe ontmoeting een verschrikking voor me zijn. Het is alsof ik een podium moet beklimmen om mezelf te verkopen. Eén keer viel ik bijna flauw.

"Hoe graag ik ook wel eens met een man wil zijn, weet mijn moeder niet, mijn vrienden niet. Weet ik zelf nauwelijks. Soms is het of het verlangen naar een man verandert. Het was heviger bijvoorbeeld toen ik 20 was. Ik ben mijn leven lang al alleen, misschien is het met een ander erbij wel helemaal niet leuk, denk ik op nuchtere momenten. En dan die seks. Ik ben best bereid om me daar doorheen te worstelen, maar hoe zal het zijn als je dag en nacht rekening met iemand moet houden? Als je jezelf als het ware verdubbelt, en als je dan later een gezin sticht, verdrie- of vierdubbelt?

"Op mijn werk zat laatst een mij onbekende collega op een bankje tegen de muur in de gang. Een leuke man. Ik dacht aan de woorden van mijn vriendinnen: neem er gewoon eens een mee naar huis, dan heb je dat ook weer gehad. En ik besloot de man een klein briefje te schrijven, zoals volwassen vrouwen dat kennelijk doen. Ik vroeg hem of hij zin had eens wat met me te gaan drinken en hij antwoordde meteen: hij had een vriendin.

"Ik was verbaasd, ook al was dit precies de reactie waar ik bang voor was. Had ik soms gevraagd of ik zijn vriendin mocht zijn? Ik wilde toch gewoon iets drinken. Waarom toch zijn sociale verhoudingen zo dichtgetimmerd? Tussen ons had niets beschamends plaatsgevonden. Er waren alleen die twee briefjes. En toch werd ik bevangen door verlammende schaamte. Mijn grote angst om afgewezen te worden, was bewaarheid. Telkens hoor ik in gedachten nog voor ik een man heb aangesproken, altijd diezelfde reactie: 'Wat? Afspreken, met jou? Hey, wat denk je zelf?'

"Hoe langer ik wacht, hoe ingewikkelder het wordt. Ik zie mijn 30ste verjaardag als een gevaarte op me af komen; 30 is de leeftijd dat een vrouw geacht wordt haar leven draaiende te hebben. Dan ben ik echt geen meisje meer. Als ik 30 ben, wil ik wel eens een man ontmoeten die tegen mij zegt: 'Kom, ik neem je mee uit gaan kamperen, we gaan een weekend weg.' Een man aan wie ik de verantwoording over mijn leven, de kleine beslissingen uit handen kan geven, met wie ik kan discussiëren. Misschien is dat het wel waar ik het meest naar verlang als ik verlang naar een man: weer even klein kunnen zijn.

"Mijn oude studentengroepje van zeven vrouwen lijkt alleen nog bezig met trouwen en kinderen krijgen. Voor hen ben ik bijna een verschijnsel aan het worden. Ze tonen begrip, maar wezenlijk snappen ze niet veel van me. Ze zeggen: jij rent te snel weg. Of: jij bent te kritisch. Maar dat is niet zo. Ik vind juist heel veel mannen leuk, maar zodra ze vrijgezel zijn, sluipt er in mijn gedrag een stugheid die ik maar niet kan controleren.

"De bruiloften bezoek ik in mijn eentje. En als tegen het einde van de avond de gasten zich aanhankelijk tegen hun partner vleien, zie ik mezelf er een beetje aangeschoten tussen staan. Dan zou ik willen dat er iemand naast me is en vraagt: 'Heb je het nog wel leuk, zullen we naar huis gaan?' Een keer heb ik na afloop van zo'n huwelijksfeest in een hotelkamer wat liggen rommelen met een mannelijke gast. Maar ik vond er niks aan, ik dacht alleen maar: daar lig ik nu met een man. Ik observeerde ons van een afstand, die volslagen naakte man en ik. Ontspannen lukte niet, zo druk was ik bezig met te voorkomen dat we echte seks zouden hebben. Want ik wilde niet dat hij zou merken dat ik maagd ben, hij zou me voor gek verslijten.

"Af en toe bezoek ik een psycholoog. De eerste die ik had begon uit te leggen hoe ik mannen moest versieren en de tweede wijt mijn onvermogen tot seksuele overgave aan het beschermde gezin waarin ik ben opgegroeid. Maar dat lijkt me een te enkelvoudig verband. Misschien, denk ik soms, ben ik mezelf als een probleem gaan zien, omdat de wereld waarin ik leef weliswaar vrij lijkt, maar dat niet is. Ondanks de seksuele revolutie van onze moeders en grootmoeders, is het of je als hoogopgeleide dertiger maar twee keuzes hebt: of het hitsige Tinder of het traditionele huwelijk. Daar tussenin zit niet veel. Dat maakt het voor iemand als ik nog ingewikkelder."

'Ik verlang ernaar om weer even klein te zijn', verzucht ze.