Dromen met duizend bommen en granaten
CCC toont de impact van idealen en bommen op mensenlevens. SKaGeN tovert deze reflectie om in geanimeerd ideeëntheater.
Midden de jaren 80 schrijft de links-radicale terreurgroep Cellules Communistes Combattantes (CCC) geschiedenis met een reeks van aanslagen tegen 'imperialistische' doelwitten. De eerste doden vallen op 1 mei 1985 bij de aanslag op het Brusselse VBO-gebouw - het kantelmoment voor het imago van het CCC. Leider Pierre Carette en drie kompanen worden later dat jaar in Namen gearresteerd en in 1988 tot levenslange dwangarbeid veroordeeld. Didier Chevolet, Pascale Vandegeerde en Bertrand Sassoye komen in 2000 vrij, Carette drie jaar later.
De voorstelling draait rond de antwoorden op de ultieme vraag die interviewer Jan Leyers in het tv-programma Nachtwacht (2003) stelde tijdens een historische confrontatie tussen voormalig premier Wilfried Martens en Carette: "Was het de moeite waard?"
SKaGeN vermijdt de valkuil van verliefdheid op het onderwerp. De theatergroep pleit de revolutionair niet a priori vrij en glijdt niet af naar drammerig theater. Op het persoonlijke vlak confronteren Carettes dochter en de weduwe van de brandweerman hem met het bilan van hun verwoeste levens. De dochter (Laurence Roothooft) schoffeert haar vader, de wereldverbeteraar, door haar aanbod aan de slachtoffers om zijn schulden af te betalen met geld afkomstig uit het systeem dat hij heeft bestreden. Zij schampert om zijn slap socialisme dat middelmatigheid in de hand werkt. Mathijs Scheepers mag een pluim op zijn hoed steken voor zijn geloofwaardige vertolking van Carette.
Brandend actueel
In weerwil van wat de individuele tragiek en de speeddate van ideologieën laten vermoeden, is CCC een voorstelling met heel wat ruimte voor ironie en luchtigheid. Het stuk opent met een knipoog naar de deurenkomedie. Ondanks de voorgeschiedenis van zevenentwintig aanslagen wordt de bommelding zo klungelig aangepakt dat het tragikomisch wordt. SKaGeN weegt animo en zwaarwichtigheid tegen elkaar af, zodat CCC zich als een evenwichtige voorstelling profileert.
CCC draagt de geur der droefenis met zich mee. Een stuk dat spreekt over feiten die zich een kleine dertig jaar geleden hebben afgespeeld, is actueler dan ooit. ArcelorMittal heeft de plaats van Cockerill-Sambre ingenomen, wat de verhouding tussen arbeider en patroon toch maar weer op scherp zet.