De jonge actrice Saoirse Ronan over de film ‘The Lovely Bones’ van regisseur Peter JacksonIk zou wel in de seventies gepast hebben

Kende u de roman van Alice Sebold, waarop The Lovely Bones gebaseerd is?Saoirse Ronan: “Nee, ik hoorde pas over het boek toen ik over de filmplannen hoorde. En ik heb bewust gewacht om het te lezen tot na de opnames. Ik was amper dertien toen we met dit project begonnen zijn en ik vond mezelf toen nog een beetje te jong om die roman al te lezen. Bovendien wilde ik mij ook vooral focussen op de scenarioversie van het verhaal.”Dat scenario speelt in de jaren ‘70 en uw personage, Susie Salmon, straalt nog volop de onschuld van die periode uit. Ik heb het gevoel dat de situatie voor u en uw generatie nu totaal anders is.Saoirse Ronan: “Dat is zeker zo, ja. Een groot aantal jongeren, vooral van mijn leeftijd, groeit nu zoveel sneller op. En daarbij doen ze allerlei dingen die ze ongetwijfeld beter niet zouden doen. Dingen ook die veertien- of vijfienjarigen niet zouden gedaan hebben in de seventies, waar ze toen niet eens weet van hadden. Ik weet het niet, maar misschien komt het daardoor wel dat er nu ook meer seksuele aanrandingen zijn. Er is nu zoveel meer te zien op televisie, er zit meer in muziek, in videogames. De jongeren worden door dat alles beïnvloed. Ik heb het gevoel dat het zelfs erger geworden is dan toen ik zelf nog jonger was.”Had u zelf in de seventies willen opgroeien?Saoirse Ronan: “Ja, ik denk het wel. Het lijkt me een meer aangename, vriendelijke periode. Kleurrijk en psychedelisch. Er zullen toen ook wel verschrikkelijke dingen gebeurd zijn, net zoals dat in elk decennium gebeurt. Maar ik denk dat het toch wel een groovy time geweest is. Ik hou ook van de muziek uit die periode, zoals Fleetwood Mac en Talking Heads. Ja, ik denk dat ik wel in die seventies zou gepast hebben (lacht).”Toen ik jong was, werd ons ook wel gezegd dat we niet zomaar met vreemden mochten praten, laat staan meegaan met iemand die we niet kenden. Maar in feite wisten we niet waarom. Het mocht gewoon niet. Uw generatie weet intussen wél wat er kan gebeuren.Saoirse Ronan: “Ja, de jongeren zijn zich daar nu veel meer van bewust. En anders zal deze film hen dat wel duidelijk maken. The Lovely Bones zet je echt wel aan het denken over het soort mensen dat daarbuiten kan rondlopen. Ik merk dat trouwens aan mezelf. Als ik op straat nagekeken word, vooral als dat gebeurt door mannen van middelbare leeftijd, dan weet ik niet waarom ze dat doen. Misschien kijken ze gewoon naar een jong meisje. Misschien herkennen ze mij. Of misschien zijn ze gewoon raar? Ik weet het niet. Maar ik vind het spijtig dat je met dat soort zaken bezig moet zijn.”De film gebruikt het ‘in between’-stadium, waar Susie na haar dood terechtkomt, als een uitstekend dramatisch procédé. Maar gelooft u zelf ook in die plaats?Saoirse Ronan: “Wel, ik ben geen non-believer. Er is gewoon geen bewijs. Volgens mij heeft het dus geen zin om te beweren dat er niets is, net zomin het zin heeft te geloven dat er wél iets is. Ik denk alleen dat onze energie zo groot is dat die niet zomaar vernietigd kan worden. Het moet dus wel ergens heen gaan. En voor mijn part mag men dat dan ‘de hemel’ of ‘in between’ noemen.”Zou Susie Salmon in het echte leven een vriendin kunnen zijn?Saoirse Ronan: “Oh ja! Niemand heeft mij die vraag ooit gesteld, maar Susie zou zeker een vriendin van mij kunnen zijn. Ik denk trouwens dat ik meisjes zoals haar ken. Susie is een typische tiener. She’s just a normal kid. Ze is verstandig en creatief en ze luistert naar haar favoriete muziek. En ze doet mee met de mode van de seventies, hoe vreselijk die er ook mag uitzien (lacht). Ik hou ook wel van haar naïviteit, ook al zal dat jammer genoeg haar uiteindelijke ondergang betekenen.”In deze film is Susie Salmon duidelijk het slachtoffer. Maar in Atonement, het kostuumdrama van regisseur Joe Wright naar het boek van Ian McEwan, was uw personage Briony Tallis verantwoordelijk voor het leed dat anderen overkwam.Saoirse Ronan: “Ik denk niet dat Susie en Briony meer verschillend kunnen zijn. Dat is goed, want ik vind het belangrijk dat ik in elke film een ander personage kan spelen. Susie is inderdaad het slachtoffer van een misdrijf en Briony maakt zelf slachtoffers, ook al heeft ze dat niet zo bedoeld. Maar het gebeurt toch. Susie is ook heel open, minder gereserveerd. Ze praat veel en toont haar emoties. Briony is niets van dit alles. Het is altijd interessant, vooral voor een jonge actrice zoals ik, om personages te spelen die elkaars tegengestelden zijn. Het helpt je ook om te groeien.”Wanneer wist u eigenlijk dat u actrice wilden worden?Saoirse Ronan: “Dat moet ten tijde van Atonement geweest zijn. Toen begon ik te denken dat dit misschien wel eens een beroep voor mij kon zijn. Het was pas de derde film waarin ik speelde en het was mijn eerste dramatische film. Dat voelde aan als een echte test. Mijn ander werk was een kinderfilm en een romantische komedie. Leuk om te doen, maar Atonement was de eerste echte uitdaging. Ik begon acteren dus steeds boeiender te vinden.”Zeker als er dan ook nog allerlei prijzen en bekroningen volgen. Tot zelfs een Oscarnominatie!Saoirse Ronan: “Ja, dat heeft voor mij wel een en ander veranderd. Niet meteen, want op het moment van die Golden Globe- en Oscarnominatie zat ik middenin de opnames voor The Lovely Bones. Ik merkte de impact dus pas echt toen ik terugkeerde naar Ierland. Het was echt een krankzinnige toestand, de pers leek wel gek geworden. Veel meer mensen bleken plots te weten wie ik was en dat is met deze film alleen maar toegenomen. Voor de business is al die aandacht natuurlijk briljant, maar het blijft wel vreemd. Bovendien ligt de lat nu ook wel wat hoger. In elk geval wil ik nog lang blijven acteren, maar schrijven en regisseren staan ook op mijn verlanglijstje.”