Grand écart tussen Bushwick en de bossen

Al vijftien jaar staat Hannelore Knuts aan de top in de modellenwereld. Onlangs bewees ze nog maar eens wat voor couturekameleon ze is: het ene moment naakt en vacuüm verpakt op de Parijse catwalk van Iris Van Herpen, iets later op modegoeroe Jefferson Hacks modeplatform nowness.com, waarin ze in een filmpje van Factory-lid en schrijver Glenn 'O Brien slapstick-gewijs bokser Kwame David verslaat.

Hoeveel prestigieuze prijzen en oprechte lofbetuigingen haar vriend, filmmaker en visueel kunstenaar Nicolas Provost al binnenrijfde dankzij zijn unieke blend van beeldenvoodoo, valt ondertussen ook al niet meer bij te houden. Begrijpelijk dus, dat het doen en laten van het verliefde tweetal, dat sinds een paar jaar in een gracieuze spreidstand leeft tussen de bossen van Ronse en de bustle van Brooklyn, tot de verbeelding spreekt.

Eenmalig voor DM Magazine opent het koppel, dat enkele weken geleden na een bruusk perslek noodgedwongen hun nakende ouderschap moest toegeven, de deuren aan beide kanten van de Atlantische Oceaan.

"Het is nog steeds met tegenzin dat we erover praten, maar er zijn toch een paar dingen die we kwijt willen. Toen het nieuws van mijn zwangerschap verscheen, was ik nog maar nét drie maanden ver en geen vijf maanden, dus daarom waren wij in shock. Wij hadden zelfs nog geen eerste echo gezien. Wat ik echt heel erg vind, is het feit dat we het avontuur en de verrassing van ons eerste kind te krijgen, niet zelf hebben kunnen delen. Ik had zo graag de blik op het gezicht van onze vrienden gezien. Die kans is ons ontnomen en daar ben ik best wel verdrietig over, ook omdat de manier waarop gewoon grof was."

"Volgens bepaalde media hadden we onze vrienden dan maar eerder moeten inlichten, of onze ouders zwijgplicht moeten opleggen. Maar die journalist heeft de ouders van Hannelore telefonisch verrast en druk geoefend tot ze het tegen hun zin toegaven. Niet alleen negeerde hij hun duidelijke vraag om het nog niet te publiceren, hij maakte er bovendien zijn eigen waarheid van. Sommigen in het medialandschap wanen zich bij momenten God, en gaan ervan uit dat een bekend figuur publiek bezit is."

Misschien kunnen we beginnen met de vraag waarom jullie fotograaf Alex Salinas en mezelf wel toestemming gaven voor deze shoot. Jullie krijgen de vraag om samen te poseren wel vaker...

"En toen we jouw voorstel kregen - Alex Salinas die naar Ronse én New York zou komen - dacht ik: ja, laten we dat maar eens doen!" (lacht)

"We voelden ons veilig bij Alex omdat Hannelore hem al langer kent. En toen ik hem in Ronse bezig zag, wist ik: dat is een schat van een mens. Jullie gaven ons ook het gevoel dat dit teamwork zou zijn. Een samenwerking, en niet louter registratie."

"De gedachte leeft dat wij een leven leiden dat weet-ik-veel welke proporties aanneemt. We willen weleens laten zien dat we gewoon een hardwerkend artiestenkoppel zijn. 't Is niet dat we elke ochtend met de champagne staan te zwaaien. We hebben ons zoals vele mensen aan een budget te houden omdat we op het einde van de maand niet weten hoe de toekomst eruitziet, net omdat we kunstenaars zijn."

De interieurs van het buitenverblijf in Ronse en de flat in Bushwick zijn erg mooi, maar inderdaad bescheiden. Het zijn de details die ertoe doen, zoals in Ronse: een houtkachel, een zelfgebouwde barbecue, een buitenkast die Nicolas ontworpen en in elkaar getimmerd heeft, kindertekeningen, een Elvis-kussen in de slaapkamer, een goed geplaatste postkaart van het EYE filminstituut in Amsterdam...

"Ja, die postkaart van het EYE. Ik maakte er deel uit van de groepstentoonstelling Cinema Remake met een grote installatie rond Stardust, het tweede deel van mijn Plot Point-trilogie."

Een werk dat verschillende prijzen gewonnen heeft in binnen- en buitenland. Staat dat kaartje er om je daaraan te herinneren?

"Ik heb dat waarschijnlijk gewoon meegepikt omdat ik het een mooi beeld vond. Het is net een klein schilderijtje uit de jaren '60. En het EYE is nu eenmaal een prachtig gebouw. De Nederlandse première van The Invader vond er plaats. Dus ja, misschien wil ik me in ons buitenverblijf vooral omringen met positieve emoties."

"Ik vind het wel grappig dat jij dat goed geplaatst noemt. Hoogstwaarschijnlijk heeft Nicolas dat kaartje uit zijn jas gehaald en dat per ongeluk op die plek neergezet. En dan denk je: dat staat daar goed, of je bent te lui om het ergens te hangen en dan lijkt het alsof het daar al jaren staat."

Wanneer jullie naar Ronse trekken, is dat dan puur om tijd met familie en oude vrienden door te brengen? Of ook om te ontspannen en te herbronnen en inspiratie op te doen?

"Voor mij is mijn geboortestreek de perfecte rustplaats: in het midden van de natuur en volledig geïsoleerd, omringd door fijne buren, mijn ouders in de buurt... Ik heb nog altijd goede vrienden in Ronse en ik koester die. Onlangs werd ik nog gevraagd om getuige te zijn van de trouw van een van mijn allereerste jeugdvrienden. Dat is toch mooi, niet?"

"Ik prijs me gelukkig dat het klikt tussen Nicolas en mijn familie en vrienden in Limburg, zodat ik hem toch ook af en toe tot daar krijg. Iedereen was zo blij toen ik met een Belg thuiskwam, ze hadden immers allemaal verwacht dat ik op een Amerikaan zou vallen en nooit meer terug zou komen. En toch is het me nog gelukt om iemand te vinden wiens roots op meer dan twee uur rijden van mijn ouderlijk huis liggen. (lacht) 't Is ook duidelijk dat we nog niet definitief naar België zullen verhuizen zolang we niet weten of we in Limburg dan wel Ronse willen wonen. Ik vind de Limburgers zo gezellig. Ik voel me daar nog steeds zeer welkom."

New York, dan. Nicolas, je vertelde me dat je het moeilijk vindt om kunst aan de muur te hangen. In Ronse hangt er niets. Hoe zit dat in Brooklyn?

"Ja, ik vind dat echt moeilijk. Vaak kom je bij mensen thuis en dan is het ofwel heel goed gedaan, ofwel slecht. En waaraan ligt dat? Moeilijk uit te leggen, hè."

"In New York hebben we enkele beelden hangen die ik gekregen heb van kunstenaars uit appreciatie voor onze samenwerking. Zo heb ik onder andere een werk van Juergen Teller en één van Michaël Borremans."

In Bushwick heb je een foto van jezelf gemaakt door Michaël Borremans hangen. Was dat een voorstudie van The Angel, het metershoge schilderij dat op dit moment in Bozar hangt?

"Ja, hij heeft mij op verschillende manieren gefotografeerd en van één foto uit die reeks heeft hij dat schilderij gemaakt. Michaël en Nicolas zijn goede vrienden en samen hebben ze besproken welk beeld hij me cadeau zou doen voor mijn verjaardag. Er hangen ook een paar stills van Nicolas."

"Ik vind dat eigenlijk niet zo belangrijk, we hebben er geen prioriteit van gemaakt om beelden van mij op te hangen. Misschien komt dat nog wel. We zijn net terug van een maandenlange roadtrip en Hannelore heeft prachtige foto's genomen tijdens die reis. Zij heeft fotografie gestudeerd op de academie, maar tijdens haar eerste jaar begon ze met haar modellenwerk. Onderweg heeft ze zowel met haar iPhone als met een goede camera foto's genomen. Die waren fenomenaal."

Wat een compliment, komende van een getraind oog als het jouwe.

"Ik meen het: in plaats van naar mijn werk te kijken, zaten we elke dag voor haar foto's. We gaan er ongetwijfeld nog iets mee doen. Een boek of misschien zelfs een tentoonstelling..."

In Brooklyn ligt ook een palet met glitter en verf op. Vertel?

"Ik ben aan het knutselen geslagen en ook al is het voor mij niet meer dan dat, iedereen zegt dat ik toch heel toffe dingen maak. Eerlijk gezegd denk ik dat mijn sterkte ligt in collaboraties, een beetje customizen van dingen. Voor mijn metekindje maak ik dolgraag outfits. Zij zit nu in een verkleedfase en omdat we haar niet in suikerroze spullen willen zien rondlopen, had ik voor Kerstmis een heel coole tenue voor haar gemaakt.

"Mijn beste vriendin in New York is Christian Joy. Ze is kunstenares, maar werd vooral bekend door het maken van de kostuums van The Yeah Yeah Yeahs. Van haar krijg ik alle leftover glitter en daarmee heb ik al schoenen gecustomized: een paar Hannelore Knuts x Christian Joy's dus. Ik maak ook kleine animatiefilmpjes met de schaar en Pritt. Nu ik erover nadenk, dat is het eigenlijk: als ik het op vijf minuten kan maken met een schaar, Pritt en het ook nog kan toespelden, dan doe ik het! Anders, laat maar." (lacht)

En jij, Nicolas? Wat doe jij graag? Jouw films en videos geven

duidelijk aan dat jij een observator bent. Iemand die uren in een stad kan rondlopen.

"Ja, dat doe ik vaak. Zonder plan. Ik vind het hier heel veilig om rond te lopen. Hoe je ook gekleed bent of wat voor kapsel je ook hebt: overal in New York ben je op je gemak. Niemand gaat je beoordelen of lastigvallen. New York is verdraagzaam en multicultureel, en dat is een enorme verrijking. In onze buurt leeft een mix van Zuid-Amerikaanse families en hipsters overgewaaid uit Williamsburg. Als het zo kan blijven, vind ik dat een perfecte combinatie: familiaal en toch jong. Jonge mensen die hier komen investeren en dingen opbouwen, een lekkere sfeer. Ik trek wel vaak naar Manhattan, een kwartier met de metro en daar kan ik gewoon de hele dag of nacht door stormen of door slenteren, afhankelijk van mijn stemming. Ik spreek dan tegen niemand en voel me toch volledig thuis."

Wat hebben jullie over jezelf geleerd in New York?

"Deze stad heeft mij wakker geschud. Het is hier fijn en inspirerend, maar tegelijkertijd ook zeer uitdagend. Ik heb mezelf hier opnieuw het vuur aan de schenen gelegd, want ik wist dat ik een beetje aan het uitbollen was. Een second wind kreeg ik hier. Ik kwam te weten dat ik nog niet klaar was om het rustiger aan te doen."

"Ik heb geleerd dat ik een kunstenaar ben die zich graag isoleert en alleen werkt. Een luxe, want ik heb niemand nodig om te creëren, maar ik ben soms wel bang om op een bepaald moment te vereenzamen."

"Je moet je relaties hier onderhouden en de stap zetten om nieuwe mensen te leren kennen, New York forceert je daartoe."

Een laatste nog. Wie kinderen heeft, krijgt ooit de vraag: 'Mama, wat vind jij zo mooi aan papa?' en 'Papa, wat zag jij ooit in mama?'. Vermits ik niet gekwalificeerd ben om de voor- en nadelen van een onderwaterbevalling op te sommen, kunnen we hier alvast eens op oefenen. Zeg eens Hannelore: wat vind jij zo knap aan Nicolas? En Nicolas, hou je ook al maar klaar.

"Sowieso zijn oeuvre en wat hij in zijn eentje bereikt heeft. Moest ik er iets specifieks uitkiezen, dan is het de schoonheid en de poëzie die hij ziet in heel gewone dingen. Ik ben nog steeds onder de indruk van hoe hij in zijn Plot Point-trilogie door een slimme montage en muziekgebruik op de juiste manier emoties kan veranderen. Daarin zie ik de schoonheid van mijn lief - hij is een man met emotie, maar hij beheert én beheerst die ook. "

"Wanneer ik aan Hannelore denk, denk ik meteen aan het woord 'klasse'. Innerlijk en uiterlijk. Zij is gewoon een goed mens, punt. En dat zie je in alles wat ze doet, of dat nu poseren is op topniveau, ontwerpen, acteren of fotograferen. 't Is altijd juist... (denkt na) En als persoon is zij ook zo. Gewoon, juist."