'Hoog tijd voor mentaliteitswijziging'

Ingrid Casteleyn (47)

werd na elf jaar dienst ontslagen in het kader van een herstructurering.

"Zoals steeds werden de oudere werknemers eerst getroffen door die herstructurering. Aanvankelijk maakte ik me weinig zorgen. Ik heb twee jaar geschiedenis gestudeerd aan de RUG, en daarna een graduaat toeristische wetenschappen gehaald. Ik spreek en schrijf vlot in vijf talen en heb noties van twee bijkomende talen. Ik heb ook vrijwel non-stop gewerkt vanaf 1986 en kan een mooie uitgebreide ervaring voorleggen. Ik was dus vol goede moed om snel een nieuwe gepaste betrekking te vinden. Rondom mij was iedereen ervan overtuigd dat het met mijn profiel een fluitje van een cent zou worden.

"De ontslagen werknemers kregen een outplacement. Dat was een bedroevende ervaring, een waste of time and money. Ondertussen volgde ik ook een opleiding bij de VDAB. Echter, mijn enthousiasme en positivisme kregen keer op keer een deuk. Ontelbare sollicitaties waar geen respons op kwam, of de mededeling dat mijn profiel niet in aanmerking kwam. Zonder enige verdere uitleg. Of dit: 'We hebben uw sollicitatie nauwkeurig bekeken en u bent te hoog gekwalificeerd voor de functie.' Om moedeloos van te worden. Wanneer ik dan om bijkomende info verzocht werd geen feedback meer gegeven. Wanneer ik aandrong om toch een kans te krijgen om minstens te worden gehoord via een persoonlijk gesprek, bleek de functie net ingevuld.

"Interimkantoren waren nog het ergste. En schrijnend. Wanneer ik de profielen opzocht op LinkedIn van de recruiters kwam ik tot de constatatie dat deze mensen schoolverlaters waren of hoogstens enkele jaren ervaring hadden. Eén oudere recruiter heeft me toen toevertrouwd dat de werknemers niet openstaan voor oudere werkzoekenden, die zijn te duur. Dat mag niet worden gezegd wegens discriminatie maar het is wel de realiteit.

"Ik voel me zeker niet 'oud', heb ook steeds fulltime gewerkt en wens dat uiteraard verder te zetten. Als alleenstaande moeder met een zelfstandige dochter van vijftien kan ik het me ook niet veroorloven om parttime te gaan werken. Maar uiteraard wens ik loon naar werk, ik wil niet uitgezogen worden. De wil is er, de moed ook. De motivatie zeker en ik wilde absoluut werk vooraleer officieel deel uit te maken van de groep 'werklozen'. Echter, de praktijk bleek een enorme opdoffer, een uiterst negatieve ervaring.

"Uiteindelijk, na maanden kreeg en greep ik de kans om bij een verzekeringsmaatschappij aan de slag te gaan. Shiftwerk, een stuk onder mijn capaciteiten, maar ik heb het aanvaard. Omdat ik echt wil werken en ondertussen stilaan op de rand van een depressie aan het verzeilen was. De dagelijkse pendeltocht van ruim drie uur heen en terug neem ik er dan maar bij.

"Ik hoop dat er eindelijk eens een mentaliteitswijziging komt. Zowel bij de werknemers als de andere spelers op de arbeidsmarkt. Ik heb het ministerie van Tewerkstelling hiervan op de hoogte gebracht. Zonder reactie tot nog toe. Dit is geen persoonlijk dossier, maar een aanklacht voor alle oudere werklozen die dagelijks hetzelfde meemaken en iets minder mondig zijn."