Spaans bloed kruipt waar het niet gaan kan

Tromgeroffel, paukenslag. De Rode Duivels hebben een nieuw koningskoppel in de spits. Er waren eens Moussa Dembélé en Kevin Mirallas. Twee jaar geleden had niemand van de twee gehoord. De eerste werd al (voor even dan) voldoende gelauwerd, tijd voor die andere: 20 jaar, pocketspits, dribbelkont, kleine vulkaan...

Door Kristof Windels

Rijsel/Tubeke l Bij zijn club Lille lukte het dit seizoen nog niet, maar bij de nationale ploeg des te meer. Twee matchen, twee goals. Ga maar eens naast zo'n debuut staan. 'Maar men moet nu ook niet verwachten dat ik in elke match ga scoren.' Allez, vooruit.

Camphin-en-Pévèle, zo'n tien kilometer buiten het centrum van Rijsel. Hier ligt het Domaine de Luchin, het trainingskamp van de grootste voetbalclub uit Lille, LOSC (spreek uit: losk). Een slagboom en een imposante veiligheidsagent scheiden de buitenwereld af van het oord. Binnen heerst rust. Een gigantisch grote vierkantshoeve werd tot in de puntjes gerenoveerd. Geen plukje mos tussen de kasseien, geen papiertje te bespeuren, kort, netjes afgereden gras overal waar je kijkt en even verderop vier oefenvelden: biljartlakens. Hier brengt Kevin Mirallas zijn werkdagen door, nadat hij zijn dikke auto achteraan het domein heeft geparkeerd. Het zakje van Louis Vuitton om de schouder, het pareltje in zijn oor blinkt in de zon... Het contrast met vroeger kan moeilijk groter.

De vader van Mirallas, José, kwam op zijn vijfde samen met grootvader afgezakt naar Luik. Op zoek naar werk. De kleine Kevin groeide dan ook niet op in een rijkelijk bedeeld gezin. In het arbeidershuisje stond een televisie, dat wel, en die diende maar voor één ding: voetbal kijken. "Als vierjarige kroop hij op zondagochtend zoals alle kinderen voor de tv", zei vader eerder al in een interview. "Maar niet om naar tekenfilms te kijken, wel om matchen te zien." 's Middags voetbalde hij dan in de tuin met zijn twee halfbroers, of met de vriendjes. Klasgenootjes van het Don Bosco College in Luik: Remacle, Legear, ondertussen ook al bekende voetbalnamen. Zijn eerste officiële wedstrijdje speelde hij bij Patro Lensois Hannuit, maar al snel versierde Standard hem.

Een van zijn jeugdcoaches bij dé Waalse voetbaltrots was Alex Czerniatynski, die Mirallas twee jaar onder zijn hoede had bij de kadetten, op zijn twaalfde. De bal die de huidige Beverencoach bij zijn afscheid van zijn spelertjes kreeg staat ten huize Czernia in de souvenirkast. De handtekeningen erop blijken ondertussen niet van de minste: Pocognoli, klasgenoten Remacle en Legear, en Mirallas natuurlijk. "Kevin had toen al een goede techniek, maar ik herinner me dat hij niet zo goed was met links. Dat is ondertussen veel beter. Koppen kon hij ook niet al te best en dat is blijkbaar toch nog altijd een beetje een probleem." Mirallas scoorde op het EK voor beloften tegen Nederland met het hoofd, maar nu, een paar maanden later, durft hij toegeven dat het 'een toevalstreffer' was.

Voetballen over de grond, daar is Mirallas voor geboren. Het voetbal dat Vandereycken wil zien. Met zijn dribbels deed hij de supporters van LOSC al vaak denken aan Cristiano Ronaldo, het Portugese voetbalwonder van Man U. De stijl is inderdaad wat te vergelijken: korte, snelle bewegingen, veel zoolwerk, kleine stapjes... 'De Ronaldo van de armen' noemen ze hem in Noord-Frankrijk, waar de mensen zoals bekend niet van de rijksten zijn. In tegenstelling tot die van Man U droomt Mirallas echter niet van de Premier League, maar wel van de verfijnde Primera Division. Het ultieme: Real Madrid, van zijn grote idool Raúl. Vreemd, aangezien José Mirallas een Catalaan is, maar de ogen fonkelen toch als het over de Koninklijke en vooral Spanje gaat.

Spaans bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dat lees je ook in zijn karakter, temperament. Aan zijn ongeduld. Czernia: "Bij de kadetten mag je vervangen zoveel je wilt en dat deed ik dan ook. Iedereen moest spelen. Maar toen ik Kevin naar de bank haalde, kon dat nooit zijn. Hij was kwaad. Hij vond zichzelf de beste en vond dan ook dat hij altijd moest spelen. Zelfs al was het maar voor vijf minuten, hij kon het niet aanvaarden." Dat trekje is zeker niet verdwenen, dat merkt nu ook zijn trainer bij LOSC, Claude Puel. "Hij is zó ongeduldig. Hij heeft een temperament en wil zoveel mogelijk spelen. In het verleden wilde hij vaak al te snel gaan. Hij kwam uiteindelijk op zijn zeventiende bij de profs en gunde zichzelf maar weinig tijd. Hij begreep niet altijd dat hij moest blijven hard werken."

Soms kookte het potje ook al eens over, ook op het veld. "Kreeg ik tijdens een wedstrijdje wat schoppen, of zo, dan durfde ik furieus reageren. Maar ondertussen is dat toch al fel geminderd." Niet dat Mirallas een brave koorknaap is geworden. Het temperament is gebleven. Bij de Rode Duivels vond hij meteen zijn plaats in de kleedkamer en ondertussen hoort het maatje van Daniel Van Buyten en François Sterchele bij de categorie 'grappenmakers'. Dat hij niet op zijn mondje is gevallen, bleek eerder al uit een paar publieke uitspraken. Na zijn vervanging tegen Kazachstan sprak hij bondscoach Vandereycken nog resoluut tegen. Die had hem naar eigen zeggen van het veld gehaald omdat Mirallas moe was. "Ik was helemaal niet moe", was het verhaal van de Lillespits, en dat houdt hij vol.

Ook deze week, toen we tijdens een perscontact even vroegen of hij een terugkeer naar België zag zitten, weerklonk een ongecensureerd antwoord. "Nu terugkeren naar België zou een grote fout van mij zijn. Uitgesloten, hors de question. Als ik dat doe, is het een stap achteruit en ik wil er een vooruit zetten. Op het einde van mijn carrière keer ik misschien terug, maar nu wil ik eerst beter worden." Of dat niet kan door bijvoorbeeld met Anderlecht in de Champions League te spelen, probeerden we dan maar. De respons was nog vlammender. "Ze zitten er niet bij, hé, zodus. En laat ons eerlijk zijn: Anderlecht was de vorige seizoenen ook niet meteen een referentie in de Champions League. Als je daar geen goed figuur kunt slaan, wat voor zin heeft het dan?"

Mirallas liet op zijn vijftiende al België achter zich en weet nog altijd goed waarom. "Het was een sportieve keuze." De vader van Mirallas vond volgens sommigen de trainingen bij Standard niet echt je dat, maar dat ontkent Kevin zelf. Een veel plausibelere uitleg is de volgende: het bestuur van de Rouches had begrepen dat Mirallas niet zomaar een voetballertje uit hun jeugdreeks was en bood hem een contract aan. Papa vond echter dat er een clausule in moest staan dat zodra Kevin zich bij de profs zou gaan voegen, zijn contract meteen moest worden herzien. Dat weigerden ze bij Standard. En bovendien was er nog dat andere probleem: de Rouches shopten graag in het buitenland en voor eigen jeugd was er geen plaats.

Zo werd Mirallas een van de velen die in die periode bij de Rouches vertrok. Een maand eerder vertrok Pocognoli naar Genk. Een jaar later vertrok Legear naar Anderlecht. "Voor mij was het simpel", aldus Mirallas zelf. "Zodra ik bij Standard zou vertrekken, wilde ik naar het buitenland. Anderlecht en Club Brugge waren ook geïnteresseerd, maar dat zag ik niet zitten." Niet dat de pocketspits geld had geroken. In dat geval had hij misschien eerder voor een van de andere gegadigden gekozen. De rij was lang genoeg: Man United, Arsenal, Ajax, Feyenoord, Real Sociedad... Mirallas wilde echter spelen - the story of his life - en koos voor het meer bescheiden Lille, dat natuurlijk ook andere troeven had: de taal, maar ook dat befaamde centre de formation.

Een andere Belg maakte ondertussen al dezelfde keuze. Eden Hazard, 16 jaar, een naam om te onthouden. LOSC plukte hem weg bij Tubize. Terwijl die ruwe diamant nog rustig wordt geslepen, is voor Mirallas en LOSC stilaan de tijd aangebroken om te oogsten. Zijn coach, Claude Puel, houdt er nog aan om de Belg rustig te brengen. Mirallas lijkt dus in goede handen en bovendien heeft hij sinds deze zomer een nieuwe mentor op de club: Patrick Kluivert. "Hij heeft me graag. We hebben misschien niet dezelfde stijl, maar ik leer veel bij. Hij heeft me gezegd dat ik veel capaciteiten heb, dat ik een hele grote kan worden." Als meneer Kluivert nu nog zo vriendelijk wil zijn om die andere, slechte manier niet over te brengen, komt het goed. "Wees gerust, ik weet waar ik vandaag kom." Allez, vooruit.

Ex-jeugdcoach Czerniatynski:

Toen ik hem naar de bank haalde, kon hij dat niet aanvaarden. Hij vond zichzelf de beste en vond dat hij altijd moest spelen

Kevin Mirallas:

Nu terugkeren naar België is uitgesloten. Als ik dat doe, is het een stap achteruit en ik wil er een vooruit zetten