Volmaakte thuiskomst van een verloren zoon
Met veertien cd's op tien jaar tijd behoort Ryan Adams met voorsprong tot de meest productieve artiesten van zijn generatie, en ook al waren die platen ongelijk van kwaliteit, toch stonden er altijd wel een paar pareltjes op. Maar met Ashes & Fire haalt de Amerikaanse singer-songwriter eindelijk weer het niveau van zijn beste dagen.
Toen Ryan Adams rond de millenniumwissel zijn groep Whiskeytown ontbond en met Heartbreaker en Gold meteen twee klassieke cd's uitbracht werd hij - en dat was niet eens overdreven - de Gram Parsons van zijn generatie genoemd. Emmylou Harris, destijds de grote liefde van Parsons, spaarde haar complimenten niet, en sindsdien werkte hij samen met Willie Nelson, Norah Jones, Counting Crows, Cowboy Junkies en Weezer. En dat zijn alleen maar de meest in het oog springende namen.
Alleen: Adams deelde niet alleen het songschrijverstalent van Gram Parsons, maar ook diens neiging om zichzelf te vernietigen. Hij sukkelde van de ene depressie in de andere verslaving, nam een reeks cd's op die schijnbaar elke kant tegelijk uit holden, en als artiest verloor hij zijn momentum.
Tot nu. De verloren zoon is terecht, en met Ashes & Fire heeft hij eindelijk weer een coherente plaat gemaakt: ingetogen, sober, en belangrijker nog, met songmateriaal dat zonder uitzondering het niveau haalt van zijn allerbeste werk. Bovendien zingt hij ook weer een stuk beter. 'Kindness' - een melancholische ballad die mooi wordt ingekleurd met een door Norah Jones en echtgenote Mandy Moore samengesteld achtergrondkoortje - geeft aan waar Adams toe in staat is als hij er zijn hoofd bij houdt: een prachtige, bijna gospelachtige tekst die je niet onverschillig laat, een uitgepuurd, smaakvol arrangement, én een song die zichzelf niet langer uitrekt dan strikt genomen noodzakelijk is.
Want nog een vaststelling: Ashes & Fire is een korte, compacte plaat die zich nergens opdringt, maar die je achteraf wél meteen opnieuw wil horen.
De stijl die Adams hanteert verrast niet. Het is veelal akoestisch gespeelde, wat rustieke country die niet de behoefte voelt om zichzelf in een hogere versnelling te schakelen. Denk aan de mooiste ballads van de Stones, aan Dylan wanneer die met gevoel zingt, aan het meest bezielde van de al eerder genoemde Emmylou Harris, ook. Een likje orgel hier, een zucht piano daar. Een spaarzame tokkel op gitaar en voila: als de songs van dit kaliber zijn, blijkt dat ruimschoots voldoende.
Want voor u zich afvraagt waar de kanttekening over de zwakke nummers blijft: die zijn er dit keer niet. Adams klinkt overal -van het donkere 'Dirty Rain' over het met strijkers versierde 'Chains Of Love' tot het ontroerende slotakkoord 'I Love You But I Don't Know What To Say' - als een man die niet alleen zijn tweede adem, maar ook zijn plek in de wereld gevonden heeft. Het resultaat is datgene waar zelfs zijn heftigste fans niet meer op durfden hopen: een cd die zonder schrammen de vergelijking kan doorstaan met Heartbreaker. Voor de slechte verstaander: een vijfsterrenplaat. (Columbia/Sony)
DOwload eerst: Alles.