Dans voor de liefde

Altea Nuñez (34)

"Ik ben er altijd wat bang voor geweest, want het is toch helemaal anders. Zelf choreograferen is veel persoonlijker dan dansen. Het zijn jouw ideeën en jouw beslissingen, niet die van de choreograaf. Het verhaal, het licht, de kostuums: je voelt je veel meer verantwoordelijk voor het geheel."

Het is haar dertiende seizoen al bij het Ballet. Maar het is haar eerste choreografie. Contigo heet de eerste worp van de Spaanse Altea Nuñez. "Dat betekent: 'Samen met jou'. Contigo is een dansstuk over een relatie. Mijn eerste idee was om het 'Ik kan niet met je en niet zonder je leven' te noemen, maar die titel was nogal lang (lacht)."

Nuñez putte uit haar eigen ervaringen voor het stuk. En uit die van het koppel die haar choreografie danst. "Mijn levenspartner is Alain Honorez, die zestien jaar bij het Ballet danste. En de dansers, Christina Casa en Ion Agirretxe, zijn ook in het echte leven een koppel. Niet gemakkelijk, hoor, om met je lief in hetzelfde stuk te dansen. Na de repetitie durf je veel meer te zeggen wat er op je lever ligt dan tegen een andere danspartner (lacht). Toch zou ik dit stuk graag met Alain gedanst hebben. Maar creëren en dansen tegelijk is moeilijk. Als choreograaf moet je het geheel van buitenaf kunnen bekijken, om te zien wat het publiek zal zien."

In het eerste deel van het stuk wordt gedanst op een soort van flamencomuziek die Nuñez' schoonbroer componeerde. "Heftige emoties zijn er dan, woordenwisselingen, ruzies. Daarna, als de gemoederen wat bedaard zijn, volgt Philip Glass. Dat is louter pianomuziek, maar met ongelooflijk veel buigingen, accenten en emoties. Moeilijk om op te dansen: het klinkt alsof het altijd hetzelfde is, maar dat is absoluut niet het geval. Soms raak je gewoon verstrikt in de muziek."

Op de dansstijl in Contigo kan ze niet meteen een label plakken. "Ik wilde vooral mijn persoonlijke emoties naar buiten brengen. Ik hoefde niet zo nodig innovatief te zijn, of iets te maken dat helemaal anders was. Laat ons zeggen dat het een hedendaags-modern stuk geworden is. Aanvankelijk wilde ik zelfs niets met ballet doen, eerder iets met theater. Maar ik werd zo meegesleept door de muziek, dat het toch dansen is geworden."

David Jonathan (27)

Zelf komt hij uit Australië, maar het idee voor zijn dansstuk kreeg hij door een Britse documentaire over de kathedraal van York en haar fameuze glas-in-loodramen. "Meteen kwam ook mijn eigen geschiedenis naar boven: mijn grootvader beschilderde glas in lood als hobby, ik ben er dus mee opgegroeid. Het glas creëert lijnen en vormen die je ook in dans hebt. De kleuren, de textuur, het licht, de lijnen: die kun je allemaal overbrengen in dans. Ook de bijbelse geschiedenis van het glasraam vind ik interessant: omdat veel mensen niet konden lezen, werden de bijbelverhalen via die taferelen aan het grote publiek verteld."

David Jonathan maakte met Delicate Treasure al zijn tiende choreografie, waarvan acht voor Coupe Maison. En hij danst zelf ook mee in dit stuk. "Sommige choreografen hebben zelf nooit gedanst, en die hebben natuurlijk een heel andere aanpak dan iemand die wel als danser heeft gewerkt. Een danser is soms ook niet meer dan een tool voor de choreograaf, die moet doen wat hem gezegd wordt. Nu ben ik veel meer de baas. Maar als ik nu definitief zou moeten kiezen tussen de twee, dan zou het toch dansen worden. Choreograferen kun je doen tot je dood bent, maar de tijd van een danser is beperkt. Bovendien wil ik nog veel leren en bereiken: ik wil de moeilijke klassieke rollen in de klassieke balletten ook nog kunnen dansen."

Jonathans danspartner, Ricardo Amarante, is tegelijk ook zijn lief. "Het verhaal van het glasraam mengt zich met het verhaal van een relatie in Delicate Treasure. Aanvankelijk wilde ik een neo-klassiek stuk maken met drie koppels, maar met onze weinige tijd en het beperkte aantal dansers moest ik dat idee laten varen. Het is meer modern geworden nu. Voor het eerst heb ik ook gespeeld met kleur in het licht. Tot nu toe werkte ik altijd met zwart-witte belichting. Ik focus ook heel erg op de lichamen van de dansers: je ziet veel armen en benen. Dat is ook een element van nu. Wat wel klassiek is, is de muziek. De laatste jaren heb ik veel met moderne muziek gewerkt, maar voor dit stuk wilde ik per se iets met Mozart doen."

Waar het Jonathan om te doen is? Schoonheid zien en horen. Want zonder schoonheid is het leven zinloos, zegt hij.

Vanaf drie minuten

'Coupe Maison 8' bestaat uit negen choreografieën van dansers van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen, één gastchoreografie van James Cousins, en drie 'minicoupes'. Elke dansvoorstelling duurt tussen de drie en dertien minuten.
Tickets kosten 20 euro.
Vanaf 21 november in Theater 't Eilandje (Antwerpen), www.balletvlaanderen.be