Limburgse fruitstreek in de ban van paardenbeul

's Avonds dolen er sadisten rond in de weiden rond dorpen als Velm, Attenhoven, Jeuk en Landen. Mannen op brommers zijn het, zeggen ze in Velm, treurig zieke geesten die zich in de avondschemering vergrijpen aan argeloze pony's. Ze verdoven de arme dieren, steken dan stukken hout in de vulva, tot bloedens toe.

Amika, de pony van haar dochter, was een van de slachtoffers, vertelt Petra Fransen. De bejaarde merrie - 18 jaar oud is ze al, spierwit - loopt nu weer, maar dat was ruim een week geleden wel anders. Toen vonden ze haar in de wei achter het huis van Patrick Schiffelers, aan de rand van Velm, de achterzijde onder het bloed. Het was een vrijdagavond.

"Het moet tussen negen en tien uur 's avonds gebeurd zijn. Om half negen gingen we hier weg, toen liep ze nog rond in de wei. Tegen tienen kwamen we weer terug. Toen lag ze daar, onder het bloed", zegt Fransen. "Wat een grote sadist ben je, wat een zieke geest, om een onschuldig dier zoiets aan te doen".

Stamp

Amika is maar een van de pony's in de fruitstreek die zoiets is overkomen. Zeker drie andere gevallen kennen ze al, deze zomer. En twee jaar geleden werden ook al pony's mishandeld. Steeds pony's, steeds merries. Geen grote paarden.

Vorig jaar was het rustig. "We hoopten dat het voorbij was. Maar nu zijn ze weer bezig", zegt Fransen. "Het zijn mannen die bekend zijn met paarden. Ze weten welke dieren ze moeten hebben. Niet de grote, die geven je een stamp".

De politie van Landen en Sint Truiden is inmiddels alert. Er wordt de laatste dagen meer gepatrouilleerd op de landwegen, op zoek naar mannen op brommers. Want die moeten het gedaan hebben, zegt Patrick Schiffelers.

Hij heeft ze zelf gezien, die vrijdagavond dat Amika werd aangerand. Hij wijst naar de perenboomgaard, voorbij de wei. Daar stond iemand, in de schemering. En ze hoorden een brommer starten bij de spoorlijn. Twee brommers zelfs. Een zagen ze er nog wegrijden - een zwarte, met een rode streep erop.

Ze hebben daarna een klopjacht gehouden in de buurt. Twee keer kwamen ze een brommer tegen, die hebben ze klemgereden. En gevraagd: was jij dat? Nee, zeiden die jongens. Een had wel een zwarte brommer. "Maar die had een witte streep erop. Die jongen zei dat hij wel een zwarte-rode brommer wist hier in de streek. Die was van iemand die hij nog van school kende."

"We hebben een naam en een adres, maar hij is niet te vinden", zegt Schiffelers. "De politie heeft gezegd dat we op moeten passen, dat er geen cowboytoestanden moeten komen hier." Hij begrijpt het wel, je kunt niet zomaar iemand oppakken.

Maar ze waken nu, in het dorp. De buren langs de weide doen de rolluiken 's avonds nog maar half toe, zodat ze nog kunnen zien of er achter bij de perenbomen misschien schimmen lopen. En Schiffelers en een paar andere mannen staan klaar om uit te rukken.

Want het leeft in het dorp, iedereen praat erover. Wie zou het kunnen zijn? Iemand uit dat gesticht in de streek? Of toch die ene jongen van wie ze toch al hoorden dat hij niet deugde, die met een buitenlandse naam, die op een zwarte brommer met rode streep zou rijden?

"Als we iemand in de wei betrappen komt die hier niet meer weg", meldt Schiffelers met grimmige blik. "Hij zal in ieder geval kreupel zijn. Misschien moet hij eens meemaken hoe het is om een paal in je lijf te krijgen".

Oog om oog, tand om tand: Velm is er klaar voor.

Rare dingen

Ja, ze weten, het mag niet. De politie moet het oplossen. Doe geen rare dingen, hebben de agenten gezegd die proces-verbaal kwamen maken. Als je iemand op het pad bij de perenbomen ziet, kan die onschuldig zijn. Hij kan daar gewoon een avondwandeling maken. Zonder bewijs, zonder bloed aan de kleren, zonder bebloede paal, kun je iemand niets maken.

Petra Fransen heeft een andere oplossing. "Als je zo ziek bent dat je pony's zo mishandelt, kun je beter jezelf iets aandoen. Dan is het afgelopen, ben je verlost uit je lijden".