Altijd bonkers: koning Usain Bolt
Hij was ook in Londen intens, Usain St Leo Bolt. Na de overwinning op de 200 meter speelden ze in het Olympisch Stadion voor de tweehonderdste keer 'Bonkers'. Het past Bolt beter dan alle andere atleten: a 'heavy bassline' is his kind of silence. Toch was het vooral de 100 meter die op deze Spelen begeesterde. Omdat het meer was dan een personality show. De mogelijkheid bestond dat Bolt zou verliezen en dat was extra opwindend. Hoe zou de koning van Peking daar mee omgaan? Redelijk goed dus. 9.63 ondanks de moeilijke start, ondanks de pijnlijke rug. Behoorlijk bonkers, alles bij elkaar.
David Rudisha, de perfecte loper
De Keniaan David Rudisha beklijfde en daar had hij niet eens dat wereldrecord voor nodig. Hoe hij loopt, is geweldig om te zien. Niks aangeleerd aan, maar wellicht biomechanische perfectie. Hielen tegen het zitvlak, knieën hoog met een geweldige snelheid en paslengte. Een lijf ook dat gemaakt is voor de 800 meter. Het bovenlichaam van een sprinter, de benen van een afstandsloper. Sebastian Coe nomineerde het wereldrecord van Rudisha (1.40.91) als 'het moment van de Spelen'. "Ik was vereerd dat ik het mocht meemaken", zei Coe, de man die deze Spelen organiseert.
Sir Chris Hoy wint zevende medaille
Deze Spelen behoorden op vele manieren toe aan de Britten, maar één plaats was nog meer van hen dan alle andere. Op de Olympische Vélodrome pakte Groot-Brittannië zeven van de tien te verdelen gouden medailles. Nummer zes was voor Chris Hoy, die in de keirin zijn allerlaatste olympische race won. Hij stopt in 2014. In een langgerekte sprint over drie baanronden ging Hoy nek aan nek met de Duitser Maximilan Levy. "Hoy has ignited the burners already", schreeuwde de commentator. Hoy won en het ovaal kleurde blauw, rood en wit. Chris Hoy - sir Chris Hoy is dat - is met zeven medailles (zes keer goud en één keer zilver) de grootste Britse olympiër aller tijden.
Epke Zonderland, de vliegende Hollander
Als u het nog niet heeft gezin, moet u dat onmiddellijk rechtzetten: de oefening van Nederlander Epke Zonderland aan de rekstok is buitengewoon. Haast foutloos, met de bewuste 'triple', een element dat hij als enige turner ter wereld beheerst. Heel erg olympisch allemaal: vier jaar training die valt of staat met één uitvoering van dertig seconden. Hoe doe je dat om dan rustig te blijven? Om perfect uit te voeren wat je dertig uur per week hebt geoefend? Een jongen uit Friesland - de vliegende Hollander - die na zijn oefeninig applaus krijgt van de Chinese olympische kampioen Zou Kai. Straf.
Toekomstige papa Mo Farah heerst over 10.000 meter
Een schriel ventje die Mohamed Farah. Maar op de atletiekbaan ondergaat hij een metamorfose. Hij hoe de 10.000 meter domineerde was ongezien. Meester van de gebeurtenissen, met een kopje dat voortdurend heen en weer keek om de situatie in te schatten. Eén keer, in volle finale, verleende hij met een handgebaar zelfs voorrang aan een Keniaanse concurrent. 'Ja, jij mag heel even voor mij lopen.' En dan die versnelling in de laatste ronde die iedereen in het Olympisch Stadion in vervoering bracht. 'Go Mo! Go Mo!' Farah liep naar goud en viel na de overwinning in de armen van zijn hoogzwangere vriendin. Wie het zag, zal het nooit vergeten.